Σκοτεινά βήματα

Το λογοτεχνικό ντεμπούτο του Αλέξη με την απλή του γλώσσα, τον ρέοντα λόγο, τις ψυχολογικές προσεγγίσεις, μου άφησε ένα ωραίο αίσθημα και πλέον ανυπομονώ για το επόμενο μιας και το βιβλίο τελειώνει σε σημείο cliffhanger.

Συνήθως γράφω τις απόψεις μου πάνω στο κάθε βιβλίο σχεδόν αμέσως αφού το τελειώσω (την ίδια μέρα ή το πολύ την επόμενη) μα αυτή τη φορά έχουν περάσει 4 μέρες για να καταφέρω να καθίσω και να προσπαθήσω να θυμηθώ όλα αυτά που εκείνες τις πρώτες ώρες ήθελα να πω. Ως γνωστών, δεν θα υπάρξει ούτε το παραμικρό σπόιλερ και δεν θα μιλήσω για την πλοκή ή την ιστορία παρά θα μοιραστώ τις σκέψεις μου όσο πιο γενικά μπορώ καθώς η όλη η μαγεία βρίσκεται μέσα στις σελίδες του βιβλίου και δεν θέλω να αποκαλύψω τίποτα. Όσοι ακολουθήσετε την παρέα μας στα Σκοτεινά Βήματα, έχετε το ελεύθερο να μου στείλετε μήνυμα για support. Έχω την τύχη να γνωρίζω προσωπικά τον Αλέξη και τη μέρα που τελείωσα το βιβλίο του τον συνάντησα και συζητήσαμε λίγο καθώς εγώ προσπαθούσα ακόμα να συμμαζέψω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου και να μην του πετάξω το βιβλίο στο κεφάλι για αυτό το τέλος! (Πλάκα κάνω! Ή και όχι.) Τα Σκοτεινά Βήματα είναι ένα μοναδικό βιβλίο καθώς δύσκολα θα βρει κανείς παρόμοιο ανάγνωσμα όχι μόνο ως προς την κοσμοπλασία του που ήταν πραγματικά ευφάνταστη με τρομερές περιγραφές τοπίων και πόλεων, σκηνών με μάχες και διαπλοκές, απλές καθημερινές στιγμές που με έναν ιδιαίτερο τρόπο ο Αλέξης κατάφερε να δώσει το δικό του στυλ και να σε ταξιδεύει δίπλα στους χαρακτήρες καθώς μιλούν, δρουν, παλεύουν για να συνεχίσουν να αναπνέουν. Όοοοοχι, ο Αλέξης έχει δημιουργήσει επίσης τρομερούς και πολλούς (ναι, ναι, ναιιιι) χαρακτήρες των οποίων το παρελθόν μαθαίνουμε καθώς τους γνωρίζουμε με έναν εξαιρετικά καλογραμμένο τρόπο που δίνει βάθος και σε κάνει να δένεσαι αμέσως με τον καθένα τους. Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας (δύσκολα διάλεξα, είναι η αλήθεια, μα αν έπρεπε να επιλέξω κάποιον θα ήταν αυτός για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους) ήταν ο Λάπις. Είναι ένας από τους πρώτους χαρακτήρες που γνωρίζουμε έπειτα από τον εξίσου κορυφαίο Ομπίν και την απίστευτη Λίλιαν. Γνωρίζοντας, λοιπόν, τους τρεις τους καταλαβαίνεις αμέσως πως η περιπέτεια που θα περάσεις μαζί τους (αλλά και με άλλους πολλούς) δεν θα είναι κάτι γνωστό μα κάτι νέο, από τη ματιά του Αλέξη. Η φαντασία του Αλέξη Ζησιμόπουλου ήταν μια ανάσα για μένα. Με συνεπήρε, με ταξίδεψε, με πώρωσε σε σημεία, με στεναχώρησε σε άλλα και με έκανε να ταξιδέψω δίπλα στην συντροφιά της μικρής μας παρέας ενώ γύρω τους ο κόσμος καιγόταν κι εκείνοι έπρεπε να συνεχίσουν να βηματίζουν. Ευτυχώς είμαι άνθρωπος που δεν ενοχλεί πολύ με μηνύματα και πολύ λιγότερο με τηλέφωνα γιατί πιστεύω πως ο Αλέξης θα με είχε μπλοκάρει από όλα του τα social media. Για καλή του τύχη (και δική μου) έχει γράψει μερικές ιστορίες των χαρακτήρων οι οποίες βρίσκονται δωρεάν online. Μαντέψτε τι θα κάνω τώρα...

Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόνος, η μιζέρια και η διαφθορά ένα χαρωπό ξωτικό κάνει την εμφάνιση του και υπόσχεται να μετατρέψει αυτή την δυστοπία σε κάτι καλύτερο. Παρέα με τέσσερις ανθρώπους, που κατέχουν μαγικές δυνάμεις, ξεκινάει ένα ταξίδι γεμάτο κινδύνους και περιπέτεια. Μέσα από τις σελίδες των Σκοτεινών Βημάτων γνωρίζουμε όχι μόνο τους πρωταγωνιστές, αλλά και τους ανθρώπους που θα βρεθούν στο διάβα τους, καθώς και τον κόσμο τους. Με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, που προσωπικά με βοήθησαν να είμαι σε εγρήγορση και τις εκτίμησα λίγο παραπάνω- μας παρουσιάζεται η ιστορία των πόλεων, των θεών και των ξωτικών και φυσικά όλων εκείνων που μπλέκονται σε ένα κουβάρι για χάρη των ανώτερων πλασμάτων. Μέσω αυτών, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα κίνητρα που οδήγησαν τους ήρωες σε αυτή την περιπέτεια, είτε θέλοντας να βοηθήσουν τους πρωταγωνιστές, είτε όχι. Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως η λέξη "ήρωας" που χρησιμοποίησα παραπάνω, δεν έχει την έννοια του γενναίου και ηθικού ατόμου, όπως την γνωρίζουμε σε άλλα βιβλία. Πρόκειται απλώς για μια άλλη λέξη όσον αφορά τους χαρακτήρες. Ο λόγος είναι γιατί όσοι πραγματοποιούν τα σκοτεινά τους βήματα προς τον ναό της θεάς Θέλις, είναι άνθρωποι με ό,τι συνεπάγεται αυτός ο χαρακτηρισμός. Έχουν πάθη, αδυναμίες, κάνουν μεγάλα λάθη και στο τέλος αναζητούν την λύτρωση που τους προσφέρει ένας μύθος. Άνθρωποι που θυμίζουν αποβράσματα, τυραννικούς ηγέτες, αδιάφορους ένστολους πασχίζουν να πραγματοποιήσουν το όνειρο μιας θεάς. Βέβαια το όνειρο ενός είναι πάντα ο εφιάλτης κάποιου άλλου. Μέσα λοιπόν από μια απλή και κατανοητή γλώσσα και τις φιλοσοφικές ανησυχίες του Αλέξη Ζησιμόπουλου ταξίδεψα κι εγώ σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο από αυτόν που ξέρω σήμερα, αλλά και αρκετά όμοιο. Αξίζει να πραγματοποιήσετε κι εσείς τα δικά σας Σκοτεινά Βήματα, όπου κι αν σας βγάλουν.

Σαν φανατική αναγνώστρια φανταστικής λογοτεχνίας πάντα σνόμπαρα την Ελληνική Φανταστική Λογοτεχνία μέχρι που ήρθαν βιβλία σαν και αυτό και μου άλλαξαν την γνώμη. Είναι αρκετά ωραίο βιβλίο, με μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Συνεχώς σε κρατάει σε αγωνία και θες να μάθεις τι γίνεται παρακάτω. Επίσης συνεχώς συμβαίνουν καινούρια πράγαματα και σε κρατάει σε εγρήγορση. Οι χαρακτήρες του είναι ενδιαφέροντες με βάθος και εξέλιξη. Ταυτίζεσαι μαζί τους και δένεσαι. Από άποψη γραφής είναι κάπως ανώριμος ο τρόπος γραφής του αλλά είναι βιβλίο ντεμπούτο από καινούργιο συγγραφέα έτσι δεν δίνω πολύ βάση. Αν και ανώριμη η γραφή σε κρατάει να θες να το διαβάσεις χωρίς να σε αποθαρρύνει και φαίνεται ότι ο Ζησιμόπουλος θα κάνει αρκετά πράγματα στο μέλλον. Αξίζει να το διαβάσει κανείς, είναι αρκετά ωραίο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!