Σκοτεινά βήματα

Η Πλειάδα αποτελεί το prequel των Σκοτεινών Βημάτων και μας δίνει σημαντικές πληροφορίες για την τελευταία περίοδο της Μάχης των Πυλών. Στον συγκεκριμένο πόλεμο οι θεοί διχάστηκαν για τον κόσμο των ανθρώπων (και των ξωτικών) και οι πιστοί τους ρίχτηκαν στα πεδία μάχης με σκοπό την επικράτηση της δικής τους παράταξης. Το ποια τελικά τα κατάφερε μένει ακόμα να το ανακλύψουμε. Το βιβλίο μου θύμισε παραμύθι, αλλά όχι με την έννοια των παιδικών που μας αφηγούνταν οι γονείς μας. Μου θύμισε περισσότερο εκείνες τις μεσαιωνικές παραδόσεις που δεν έκρυβαν την βαρβαρότητα του κόσμου και υπήρχε έντονα το μεταφυσικό στοιχείο. Χάρις την αφηγηματικότητα, την ροπή προς την λυρικότητα και την γρήγορη ροή της ιστορίας αισθάνθηκα σαν να έκανα ένα ταξίδι στον χρόνο, τότε που ο κόσμος μαζευόταν για να ακούσει μια μαγική περιπέτεια από τους παραμυθάδες. Συνεχώς φανταζόμουν ένα ξωτικό να αφηγείται ό,τι διάβασα στην παρέα που γνώρισα στα Σκοτεινά Βήματα, ώστε να καταλάβουν καλύτερα τι βοήθησαν την Λίλιαν να φέρει σε πέρας, αλλά και τι είναι στα αλήθεια η σύντροφος τους. Οι χαρακτήρες ήταν όλοι ένας προς ένας, με την δική τους προσωπικότητα και χαρακτηριστικά με αποτέλεσμα να τους ξεχωρίζεις εύκολα κι ας μην θυμάσαι το όνομα τους. Ήταν μεν αρκετοί, αλλά ο Αλέξης κατάφερε να τους δώσει ξεχωριστή ταυτότητα, χωρίς να πέφτει στην παγίδα να τους ταυτίσει, δεδομένης μάλιστα της μικρής έκτασης του βιβλίου. Χάρηκα ιδιαίτερα που είδαμε μια πιο "ανθρώπινη" μορφή του Νταλξ και την δική του πονεμένη ιστορία, η οποία έλυσε έναν σημαντικό γρίφο. Τουλάχιστον εγώ είχα απορήσει γιατί μια θεά προτίμησε ένα φαινομενικά αφελές ξωτικό όπως η Λίλιαν (βέβαια η παιδικότητα της με έκανε να την αγαπήσω), αλλά όλα απαντήθηκαν στην Πλειάδα. Επιπλέον, η ιστορία των δράκων και η παρουσία της Κελαίνης μου έδωσαν έναν ακόμα λόγο να ανυπομονώ για την συνέχεια των Σκοτεινών Βημάτων. (2021 αργείς;) Κατά γενική ομολογία απόλαυσα την Πλειάδα, ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από τα Σκοτεινά Βήματα. Ο λόγος είναι καθαρά υποκειμενικός, διότι σαν ιστορικός έχω μια αγάπη στο παρελθόν. Ο κόσμος πάντως μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον εξ αρχής, γιατί ήταν αρκετά κοντά στον δικό μας και ο συγγραφέας δεν δίστασε να υπογραμμίσει τα αρνητικά στοιχεία ως απόρροια των προσωπικών του φιλοσοφικών ανησυχιών. Στην Πλειάδα μάλιστα επέμεινε στο ζήτημα της ψυχής και μπορώ να πω ότι με έπεισε! Ολοκληρώνοντας να πω πως χάρηκα ιδιαίτερα βλέποντας την εξέλιξη της γραφής του Αλέξη και την ωρίμανση της. Μαγεύτηκα από τις εκτενείς περιγραφές και τα σχήματα λόγου που μου έλειψαν στα Σκοτεινά Βήματα και είμαι σίγουρη πως στο σίκουελ θα μας δώσει έναν ακόμα καλύτερο εαυτό. Αυτό άλλωστε είναι και το προσόν ενός καλού συγγραφέα: να μην μένει ποτέ στάσιμος.

«Αν αφήσεις τη φωτιά της καρδιάς σου να κάψει το περίβλημα, τι θα φανερωθεί;» Η Πλειάδα είναι ένα βιβλίο που με κατέστρεψε ψυχολογικά πάνω από μια φορά. Πήρε τα συναισθήματά μου και τα έκανε ουράνιο τόξο πριν τα κλείσει μέσα σε μια σκοτεινή και παγωμένη σπηλιά με μόνη διέξοδο μια τρομακτική και άνιση μάχη. Έχω τόσα πράγματα μαζεμένα μέσα μου που θέλω να φωνάξω μα έχω πει πως θα κρατώ τις κριτικές μου spoiler free οπότε θα συνεχίσω να κινούμαι έτσι. Στο 2ο βιβλίο του Αλέξη Ζησιμόπουλου μέσα στον ίδιο κόσμο με τα Σκοτεινά Βήματα, βρισκόμαστε στο παρελθόν, εκεί που τα ξωτικά δεν είναι αφανισμένα, που ο κόσμος είναι διαφορετικός από αυτόν που έχουμε γνωρίσει και οι άνθρωποι παλεύουν δίπλα ή εναντίον τους, ανάμεσα σε Θεούς που δεν έχουν ξεχαστεί. Βρισκόμαστε στη Μάχη των Πυλών. Από το 1ο βιβλίο (Σκοτεινά Βήματα) φαίνεται ξεκάθαρα πως η Μάχη των Πυλών ήταν άκρως σημαντική και καθόρισε το παρόν μέσα στο οποίο ζουν ο Ομπίν, η Λίλιαν, ο Λάπις και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που τρέχουν ενάντια στον χρόνο. Εδώ, γνωρίζουμε μια διαφορετική παρέα ατόμων, ανθρώπων και ξωτικών, οι οποίοι διαφέρουν πολύ μεταξύ τους μα κινούνται προς τον ίδιο στόχο. Θέλουν να φέρουν την ισορροπία στον κόσμο τους, να δώσουν ελπίδες σε εκείνους που η αντίπαλη πλευρά πασχίζει να εξαλείψει. Η 32η Πλειάδα είναι μια μονάδα από τις τελευταίες που δημιουργήθηκαν σε αυτόν τον πόλεμο και απαρτίζεται από άτομα που λαχταρούν να κάνουν το σωστό με ότι κόστος χρειαστεί να πληρώσουν. Κάποιοι είναι σχεδόν έτοιμοι ενώ άλλοι παιδεύονται καθημερινά για να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, να νιώσουν πως στέκονται δίπλα σε εκείνους που θεωρούν άξιους και ίσως να τους ξεπεράσουν. Είναι χαρακτήρες που πασχίζουν να ανακαλύψουν την πραγματική τους δύναμη μα ίσως στο τέλος να μην τους αρέσει αυτό που θα φανερωθεί όταν σπάσει το περίβλημα και η δύναμη ξεχυθεί. Αντιμετωπίζουν έναν πόλεμο μα και τους ίδιους τους τους εαυτούς. Κοσμοπλαστικά το βιβλίο είναι εξίσου άρτιο. Με γέμισε εικόνες και πληροφορίες για την ιστορία του κόσμου, για τους θρύλους και τους μύθους, για τα ήθη και τα πιστεύω των χαρακτήρων -ανθρώπων, ξωτικών, θεών και άλλων πλασμάτων. Όλοι ψάχνουν τη δική τους θέση και ταξιδεύουν με ή χωρίς συνοδοιπόρους ανάμεσα στα μέρη που κάποτε ήταν μα τώρα πια έχουν χαθεί. Όλα εξηγούνται όμορφα και καθαρά, με έναν τρόπο που ρέει και δεν κουράζει αλλά πάντα στο τέλος σου αφήνει ένα συναίσθημα πως υπάρχει κάτι ακόμα, έστω και μικρό, που όταν μάθεις θα νιώσεις σαν να έβαλες και το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Θα μιλήσω λίγο για την αγαπημένη μου χαρακτήρα. Το όνομά της είναι Λεπένια και είναι ξωτικό. Είναι σαρκαστική, δεν έχει υπομονή με έναν από τους κεντρικούς χαρακτήρες, τον Ζεθ, και με έκανε πάντοτε να χαμογελάω με την συμπεριφορά της. Είναι ακριβείς στα λόγια και τις πράξεις της και όταν πει κάτι ξέρεις πως το εννοεί. Είναι μια από τις μοναδικές χαρακτήρες που φαίνεται να διασκεδάζει με το Πάθος της (τη δύναμή της, δηλαδή -περισσότερα θα βρείτε μέσα στην Πλειάδα) και αυτό την κάνει ακόμα πιο αγαπητή σε μένα. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι ένας κι ένας. Ο Ζεθ, ένας από τους κεντρικούς, μαζί με την Κελαίνη είναι οι νεότερες προσθήκες της 32ης Πλειάδας και πραγματικά δεν έχουν ιδέα τι τους περιμένει. Οι δυο τους έχουν μια πανέμορφη ανάπτυξη με διαφορετικούς ρυθμούς που ταιριάζει τόσο όμορφα στην εξέλιξη των γεγονότων. Συμπάθησα ιδιαίτερα την Λαξένδρα με τον Προδ (Πρόδ!), τον Κρείτο αλλά και τους αρχηγούς της μονάδας μας. Είδα μια χαρακτήρα από τα Σκοτεινά Βήματα (δεν λέω ποια μα πιστεύω πως θα χαρείτε όλοι σας παρά την βαριά ατμόσφαιρα) και γνώρισα ένα άξιο ξωτικό και μια δυναμική και ίσως αμείλικτη Θεά με τρόπους που δεν περίμενα. Έγιναν πιο… άνθρωποι στα μάτια μου, έστω και για μερικές στιγμές και τουλάχιστον ηρέμησα για λίγο μαζί τους, ανάμεσα στα αστέρια. Η Πλειάδα είναι ένα πρίκουελ αλλά μπορεί να διαβαστεί και πριν από τα Σκοτεινά Βήματα. Σαν αναγνώστρια μου άρεσε η σειρά που τα διάβασα (Σκοτεινά Βήματα κι έπειτα Πλειάδα) γιατί νιώθω πως έτσι δέθηκα περισσότερο με τους χαρακτήρες και έζησα την ιστορία τους πιο ζωντανά. Ήξερα το τέλος μα δεν είχα ιδέα πώς θα φτάσουμε εκεί. Ήταν μια δύσκολη διαδρομή (και λίγα λέω) μα άξιζε κάθε της σελίδα. Όπως, λοιπόν, και η Λεπένια, θα ρίξω το κασκόλ μου πίσω από τον ώμο μου και θα τελειώσω αυτόν τον μικρό φόρο τιμής σε μια ιστορία που θα κρατώ για πάντα μέσα μου. Αλέξη, μου χρωστάς ένα κασκόλ… «Τι;» απόρησε παιχνιδιάρικα [εκείνη]. «Ο πραγματικός σου εαυτός».

Στα γεγονότα που συμβαίνουν στο βιβλίο «Σκοτεινά Βήματα» βλέπουμε τη Λίλιαν να επιστρέφει μετά τη Μάχη των Πυλών με μια αποστολή από τη Θεά Θέλις. στην «Πλειάδα» βλέπουμε την ιστορία πριν τη Μάχη των Πυλών. Τι έγινε και πως οδηγήθηκαν όλα εκεί. Ποια ήταν αυτή η μάχη. Ποιος πήρε μέρος και ποιος πολέμησε εναντίον ποιανού. Θα μπορούσε δηλαδή να θεωρηθεί ένα πρίκουελ και όχι άδικα. Στην «Πλειάδα» τα ξωτικά ζουν ακόμα και έχουν μάλιστα σημαντικές θέσεις στον κόσμο των ανθρώπων, αλλά και στον πόλεμο των Θεών. Βρίσκονται στο πλευρό της Θεάς Θέλις και μάλιστα πολεμούν για εκείνη και έχουν τη διοίκηση των Πλειάδων της. Η αντίθετη πλευρά, αυτή του Θεού Νέστις, θέλει τα ξωτικά να εξαφανιστούν, οπότε είναι μονόδρομος για όλα τα ξωτικά η πλευρά της Θεάς Θέλις. Η 32η Πλειάδα, αυτή με την οποία θα ασχοληθούμε, έχει στρατηγό τον Νταλξ, τον πρώτο των ξωτικών και δύο διοικητές που είναι επίσης ξωτικά. Μαζί τους είναι ξωτικά και άνθρωποι. Εκπαιδεύονται και πολεμούν πλάι πλάι κάθε μέρα, έστω και αν κάτω από άλλες συνθήκες δε θα πλησίαζαν ο ένας τον άλλο. Ο Ζεθ και η Κελαίνη, δύο άνθρωποι, είναι τα πιο πρόσφατα μέλη της Πλειάδας. Ο Ζεθ θέλει να γίνει ήρωας ενώ η Κελαίνη είναι μια κοπέλα που ζούσε απομονωμένη στο δάσος των ξωτικών. Οι δυο τους θα γνωριστούν κάποια στιγμή και θα δεθούν με μια σχέση φιλίας. Τελικά θα καταλήξουν στην 32η Πλειάδα και θα πάρουν μέρος σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός τους. Δυνατές φιλίες αναπτύσσονται σε αυτή την ιστορία και αυτό είναι ένα πολύ ωραίο στοιχείο του βιβλίου. Οι σχέσεις μεταξύ των διαφορετικών φυκών, αλλά και μεταξύ των αντίθετων πλευρών του πολέμου φαίνονται ξεκάθαρα και έτσι μπορεί ο αναγνώστης να σχηματίσει μια ιδέα του τι μπορεί να συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Πολλά στοιχεία για τον κόσμο γίνονται επίσης γνωστά, μιας και βρισκόμαστε στον τελευταίο χρόνο του πολέμου και η Μάχη των Πυλών πλησιάζει από στιγμή σε στιγμή. Βλέπουμε τον κόσμο πως ήταν πριν επιστρέψει η Λίλιαν αλλά και τι ήταν αυτό που τον οδήγησε, τον μετέτρεψε σε αυτό που γίνεται μετά τη Μάχη των Πυλών. Βλέπουμε τους Θεούς και πως επηρεάζουν τους θνητούς. Τις σχέσεις τους με τους θνητούς και τα ξωτικά αλλά και μεταξύ τους. Είναι λιγάκι πιο εύκολο να κατανοήσει κανείς τη θνητότητα των Θεών. Αν πάψει η πίστη των θνητών, οι Θεοί χάνονται. Το έχουμε δει και σε άλλα βιβλία, όπως στο «American Gods» του Γκέιμαν για παράδειγμα, και είναι απολύτως φυσιολογικό. Όμως φαίνεται πως κάποιοι δε χάθηκαν. Όπως η Θεά Θέλις. Η γραφή του Ζησιμόπουλου είναι αρκετά απλή αλλά και άρτια παράλληλα. Σωστά Ελληνικά, καλά γραμμένα, χωρίς λάθη στις εκφράσεις, αλλά και χωρίς φιοριτούρες. Δε βλέπω μεγάλη διαφορά από το προηγούμενο βιβλίο στο συγκεκριμένο τομέα, αλλά σίγουρα θυμίζει Ζησιμόπουλο.

Αν και είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Αλέξη Ζησιμόπουλου, στην ουσία είναι το prequel της σειράς ‘’Σκοτεινά Βήματα’’. Με περίσσεια άνεση δημιούργησε έναν ευφάνταστο κόσμο όπου δεν συνυπάρχουν ευνοϊκά θεοί, άνθρωποι και ξωτικά. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως η κοσμοπλασία είναι αψεγάδιαστη. Αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι η Κελαίνη που την λάτρεψα, ειδικά προς τα τελευταία κεφάλαια που ξεδιπλώθηκε η δυναμικότητά της. Βέβαια θα ήθελα να υπήρχε περισσότερη ανάπτυξη στη σχέση Κελαίνης και Ζεθ για να εμπλακώ συναισθηματικά. Φυσικά ξεχώρισα την γλυκύτατη Λίλιαν, τον ρωμαλέο Νταλξ και το πιο γλυκό pet που έχει υπάρξει: τον χαριτωμένο φτερωτό γατούλη Προδ. Το ότι μπορούσε να νιαουρίζει μόνο Προδ έφερε στο νου μου την ευγλωττία του Groot. Eντυπωσιάστηκα με τις σκηνές μάχης που είναι άψογα ενορχηστρωμένες ώστε να παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μας. Σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες πορεύονται με ‘’Πάθος’’ στη ζωή τους καθώς προσπαθούν να ανακαλύψουν τα όρια του εαυτού τους. Όπως έχει πει εύστοχα ο Tom Robbins στον ‘’Τρυποκάρυδο’’ : Είμαστε οι ίδιοι οι δράκοι όπως και οι ίδιοι οι ήρωές μας, πρέπει να σώσουμε τους εαυτούς μας από τους εαυτούς μας. Μεγάλο προτέρημα είναι ο συχνός χωρισμός των κεφαλαίων γιατί διευκολύνει την αναγνωστική εμπειρία. Για του λόγου το αληθές, τις τελευταίες 150 σελίδες τις έτρεξα εν μία νυκτί γιατί αγωνιούσα για την εξέλιξη. Σίγουρα θέλω να καταπιαστώ και με το συγγραφικό ντεμπούτο για να ανταμώσω πάλι με τη Λίλιαν. Εάν ακόμη δεν σας έπεισα να περπατήσετε στα σκοτεινά μονοπάτια θα αναφέρω μόνο μία λέξη: ΔΡΑΚΟΑΥΓΟ

Αν και είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Αλέξη Ζησιμόπουλου, στην ουσία είναι το prequel της σειράς ‘’Σκοτεινά Βήματα’’. Με περίσσεια άνεση δημιούργησε έναν ευφάνταστο κόσμο όπου δεν συνυπάρχουν ευνοϊκά θεοί, άνθρωποι και ξωτικά. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως η κοσμοπλασία είναι αψεγάδιαστη. Αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι η Κελαίνη που την λάτρεψα, ειδικά προς τα τελευταία κεφάλαια που ξεδιπλώθηκε η δυναμικότητά της. Βέβαια θα ήθελα να υπήρχε περισσότερη ανάπτυξη στη σχέση Κελαίνης και Ζεθ για να εμπλακώ συναισθηματικά. Φυσικά ξεχώρισα την γλυκύτατη Λίλιαν, τον ρωμαλέο Νταλξ και το πιο γλυκό pet που έχει υπάρξει: τον χαριτωμένο φτερωτό γατούλη Προδ. Το ότι μπορούσε να νιαουρίζει μόνο Προδ έφερε στο νου μου την ευγλωττία του Groot. Eντυπωσιάστηκα με τις σκηνές μάχης που είναι άψογα ενορχηστρωμένες ώστε να παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μας. Σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες πορεύονται με ‘’Πάθος’’ στη ζωή τους καθώς προσπαθούν να ανακαλύψουν τα όρια του εαυτού τους. Όπως έχει πει εύστοχα ο Tom Robbins στον ‘’Τρυποκάρυδο’’ : Είμαστε οι ίδιοι οι δράκοι όπως και οι ίδιοι οι ήρωές μας, πρέπει να σώσουμε τους εαυτούς μας από τους εαυτούς μας. Μεγάλο προτέρημα είναι ο συχνός χωρισμός των κεφαλαίων γιατί διευκολύνει την αναγνωστική εμπειρία. Για του λόγου το αληθές, τις τελευταίες 150 σελίδες τις έτρεξα εν μία νυκτί γιατί αγωνιούσα για την εξέλιξη. Σίγουρα θέλω να καταπιαστώ και με το συγγραφικό ντεμπούτο για να ανταμώσω πάλι με τη Λίλιαν. Εάν ακόμη δεν σας έπεισα να περπατήσετε στα σκοτεινά μονοπάτια θα αναφέρω μόνο μία λέξη: ΔΡΑΚΟΑΥΓΟ