Σκοτεινός λαβύρινθος

Πρώτη μου επαφή με την αστυνόμο Τρύπη , ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα με εξαιρετική ιστορία , πλοκή , γραφή και αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος .

Ένα ακόμα ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα από τον Γρηγόρη Αζαριάδη, με πρωταγωνίστρια την αστυνόμο Τρύπη και την ομάδα της. Το βιβλίο ξεκινάει με μια στυγερή δολοφονία 5 ατόμων σε ένα απομονωμένο αγρόκτημα. Η αστυνόμος Τρύπη και η ομάδα της αναλαμβάνουν την υπόθεση, ενώ παράλληλα η κόρη του θύματος, Σοφία, κάνει τη δική της έρευνα για να εντοπίσει αυτούς που έκλεισαν το συμβόλαιο θανάτου για την οικογένειά της. Παρόλο που η αστυνόμος Τρύπη και η ομάδα της είναι αυτοί που καλούνται να εξιχνιάσουν τη δολοφονία, βασική πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Σοφία Μαυρονικόλα, η οποία παίρνει το ρόλο του εκδικητή-τιμωρού, προκειμένου για να αποδώσει τη δική της δικαιοσύνη για τη δολοφονία της οικογένειάς της. Σε αρκετά σημεία η Σοφία φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματική από την αστυνομία, και να προχωράει με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Στο τέλος του βιβλίου, ενώ ο αναγνώστης θεωρεί ότι γνωρίζει ποιος είναι ο ένοχος, και η αγωνία του περιστρέφεται γύρω από τον τρόπο που θα γίνει η απονομή δικαιοσύνης, ο Αζαριάδης κάνει την ανατροπή στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Ο αναγνώστης κατανοεί τις ύβρεις που έχουν διαπράξει οι πρωταγωνιστές, αλλά και τη νέμεσι των τελευταίων σελίδων. Ένα ενδιαφέρων βιβλίο

Αυτή τη φορά η αστυνόμος Τρύπη καλείται να εξιχνιάσει την άγρια δολοφονία πέντε μελών της ίδιας οικογένειας. Δράση, επικαιρότητα, πληρωμένοι δολοφόνοι, αλλά και έρωτας ξεχειλίζουν από κάθε σελίδα του βιβλίου…

Αισθητικη και διαλογοι 80's σε ενα μετριο βιβλιο που θα μπορουσε να ειχε τον μισο ογκο απο ότι έχει, χωρις καμια διαφορά.

Ευχαριστώ τις εκδόσεις που μου έστειλαν ένα αντίτυπο του βιβλίου για να γράψω τη γνώμη μου. Ένα βιβλίο για το οποίο έτρεφα μεγάλες προσδοκίες, αλλά τελικά δεν κατάφερε να με κερδίσει. Ήθελα να διαβάσω αυτό το βιβλίο εδώ και αρκετούς μήνες μιας και από συζητήσεις με άλλους αναγνώστες ήξερα ότι τα βιβλία του κυρίου Αζαριάδη επικεντρώνονται στο police procedural, τα διαδικαστικά δηλαδή της αστυνομίας όσον αφορά την εξιχνίαση μιας υπόθεσης. Ήξερα, λοιπόν, εξ αρχής ότι θα έχω να κάνω με ένα αργό βιβλίο, μιας και οι αστυνομικές υποθέσεις συνήθως δε λύνονται σε 5-10 μέρες, όπως βλέπουμε στα αστυνομικά βιβλία. Αυτό ίσως ήταν και το μόνο που δε με ενόχλησε σε αυτό το βιβλίο. Αν και ξεκινάει πολύ δυναμικά και στις πρώτες 40-50 σελίδες ένιωθα ότι έχω στα χέρια μου ένα βιβλίο το οποίο θα ευχαριστηθώ, τελικά άρχισαν να με ενοχλούν όλο και περισσότερα. Κάποια είναι spoiler free, για τα υπόλοιπα θα υπάρξει προειδοποίηση. Για το χαρακτήρα της αστυνόμου Τρύπη και της ομάδας της δε θα επεκταθώ μιας και πρόκειται για το τρίτο ή τέταρτο βιβλίο με τους ίδιους πρωταγωνιστές και δεν έχω διαβάσει τα προηγούμενα. Θα πω μόνο ότι δε συμπάθησα κανέναν, ούτε καν την Τρύπη. Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο καθ'όλη τη διάρκεια του βιβλίου είναι η Σοφία. Δεν κατάλαβα ποτέ πως μια κοπέλα που ναι μεν έχει ζήσει κάποια πράγματα, αλλά τίποτα περισσότερο, γίνεται ξαφνικά Liam Neeson στο Taken και αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια της και να εκδικηθεί για την οικογένειά της. Τίποτα απ'όσα μαθαίνουμε για αυτή δε δικαιολογεί αυτή την απόφαση. Και ενώ η εν λόγω κυρία αποφασίζει να γίνει τιμωρός και δυσκολεύει συνεχώς τη δουλειά της αστυνομίας, η αστυνόμος Τρύπη δεν παίρνει ποτέ την απόφαση να τη συλλάβει με τη λογική ότι απλά θα πληρώσει το πρόστιμο και θα βγει να συνεχίσει. Δε θέλω να στο χαλάσω αστυνόμε, αλλά το ίδιο θα συμβεί και με τους αρκετούς εγκληματίες που θα συλλάβεις, αυτός δεν είναι λόγος να μην κάνεις τη δουλειά σου και να αφήνεις αυτή τη γυναίκα να σου δυσκολεύει τη δουλειά και να βάζει τον εαυτό της σε κίνδυνο. Ο τρόπος που ο συγγραφέας προσπαθεί να μπερδέψει τον αναγνώστη ως το ποιός είναι τελικά ο δολοφόνος, ήταν κουραστικός. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτό είναι αναμενόμενο από τη στιγμή που εμφανίζεται ο χαρακτήρας, αλλά αυτό δε θα με πείραζε αν ο συγγραφέας δεν προσπαθούσε τόσο άτεχνα να ταράξει τα νερά, και είχε προσπαθήσει να του δώσει ένα λιγότερο προφανές κίνητρο. Κουράστηκα, επίσης, να διαβάζω για βυζιά και κώλους, αφού ο συγγραφέας θεώρησε απαραίτητο να περιγράψει τα ανατομικά σημεία κάθε γυναίκας που εμφανίζεται στο βιβλίο έστω και για μια γραμμή. Αυτό το βιβλίο έχει περισσότερες περιγραφές βυζιών και κώλων παρά στοιχείων για τη λύση των φόνων. Γενικά, η παρουσία σχεδόν κάθε γυναίκας στο βιβλίο υπάρχει μόνο για να σερβίρει ή να ικανοποιήσει σεξουαλικά κάποιον άντρα. Και μετά ο συγγραφέας κατηγορεί τους χαρακτήρες του για σεξισμό. Τέλος, η γλώσσα και η λυρικότητα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας μου ξένισαν στο συγκεκριμένο βιβλίο. Έχουμε μια μαζική δολοφονία, εκτελεστές, μπράβους, παράνομες επιχειρήσεις σκληροτράχηλους αστυνομικούς και νουάρ ατμόσφαιρα, σε τίποτα από αυτά δεν ταιριάζουν οι λυρικές εικόνες και η επιτηδευμένη - σε κάποια σημεία - γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο, αυτά αρκούν για να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το πως μου φάνηκε. Δεν ξέρω αν θα δώσω στο μέλλον άλλη ευκαιρία στο συγγραφέα. Αν το κάνω, σίγουρα θα περιμένω πολύ λιγότερα. Ακολουθούν κάποιες παρατηρήσεις που εμπεριέχουν spoilers. Θεωρώ εντελώς μη ρεαλιστική τη σκηνή που η Σοφία μπαίνει στο σπίτι του πρώτου εκτελεστή και εκείνος δεν αντιδρά καθόλου, με τη δικαιολογία ότι εκείνη κρατούσε όπλο και τον εφνιδίασε. Μιλάμε για μια κοπέλα σχεδόν ανορεξική, όπως μας υπενθυμίζει συνεχώς ο συγγραφέας, η οποία έχει χρησιμοποιήσει όπλο μόνο για άμυνα, ενάντια σε έναν άντρα ψηλό, υπερβολικά γυμνασμένο, ο οποίος έχει κάνει μπράβος και έχει δολοφονίσει ανθρώπους εν ψυχρώ. Μου φαίνεται απίστευτο, λοιπόν, ότι αυτός ο τύπος δεν προσπαθεί να της πάρει το όπλο και δεν αντιδρά ούτε καν όταν εκείνη προσπαθεί να τον δέσει, το οποίο αποκλείεται να έκανε με το ένα χέρι. Επιπλέον, απ' τη στιγμή που ο φόνος της Τζίνας συμβαίνει έξω από το σπίτι του Ψηλού και τον έχουν δει να βγαίνει μαζί της από το σπίτι του, γιατί η αστυνομία δε μπαίνει στο σπίτι και δε μαθαίνουν ποτέ το όνομα του τύπου; Όσο προσεκτικός κι αν ήταν σίγουρα θα υπήρχαν κάποια στοιχεία στο σπίτι του αφού έφυγε τόσο βιαστικά. Αλλά και να μην υπήρχαν, ήταν ένα βήμα που η αστυνομία σίγουρα θα έκανε στην προσπάθειά της να μάθει περισσότερα για τον άνθρωπο που θεωρούν βασικό εκτελεστή μιας μαζικής δολοφονίας. Όσο για το κλείσιμο της υπόθεσης, όλο αυτό με τη σχέση της Σοφίας με τον δολοφόνο της οικογένειάς της και την εγκυμοσύνη είναι επιπέδου Καλημέρα Ζωή. Εντελώς απογοητευτικό.