Όταν η Βικτώρια και ο Χρήστος μαθαίνουν ότι θα περάσουν μια ολόκληρη εβδομάδα από τις διακοπές τους στο σπίτι της προγιαγιάς τους, δε χαίρονται καθόλου. Και αυτό γιατί: α) το σπίτι βρίσκεται στη μέση ενός μακρινού σκοτεινού δάσους, β) η προγιαγιά τους είναι κακότροπη και τρομακτική και γ) μέχρι τότε δε γνώριζαν καν ότι είχαν προγιαγιά!
Σύντομα, θα ανακαλύψουν κι άλλους λόγους για να ανησυχούν. Για παράδειγμα, μέσα στο σπίτι υπάρχει ένα απαγορευμένο βιβλίο που μοιάζει να γράφεται μόνο του κάθε βράδυ. Οι ήρωες αυτού του βιβλίου έχουν πολλές ομοιότητες με τον Χρήστο και τη Βικτώρια. Με τη διαφορά πως ζουν σε έναν παράξενο, μυθικό κόσμο, όπου μόλις έχει ξεσπάσει ένας φοβερός πόλεμος ανάμεσα στους ανθρώπους και στις τρεις φυλές των στοιχειών – τα πλάσματα του Δάσους, της Θάλασσας και του Κάτω Κόσμου.
Άραγε, πού οδηγεί το πηγάδι σε σχήμα κλειδαρότρυπας που βρίσκεται έξω από το σπίτι; Ποια είναι η πραγματική ταυτότητα της προγιαγιάς τους και ποια η αποστολή της; Και το σημαντικότερο: Γίνεται κάποιος να μπει σε ένα βιβλίο ή να αλλάξει θέση με τα πρόσωπα που ζουν και αναπνέουν στις σελίδες του;
Μια συναρπαστική περιπέτεια που διαδραματίζεται σε δύο αντικριστούς κόσμους. Δυο κόσμους με τα δικά τους μαγικά πλάσματα, τα δικά τους προβλήματα και τους δικούς τους αγώνες που πρέπει να δοθούν.
«Μακάρι να μπορούσα να ζήσω κι εγώ τέτοιες περιπέτειες» σκέφτεται κάποια στιγμή ο Χρήστος, ένας από τους βασικούς ήρωες του μυθιστορήματος, καθώς θυμάται όσα διάβασε στις σελίδες ενός βιβλίου.
Η φράση αυτή περνά πολλές φορές και από το δικό μου μυαλό όταν αναπολώ ένα βιβλίο που μου άρεσε. Που με τράβηξε μέσα στον κόσμο του και με έκανε να ταυτιστώ με τους ήρωες και να συμμεριστώ τις αγωνίες τους. Όμως, κακά τα ψέματα. Ετούτη η ανάγκη για περιπέτεια, δράση και ταξίδια σε άγνωστους και επικίνδυνους τόπους είναι δύσκολο να ικανοποιηθεί στην πραγματική ζωή. Κάπως έτσι, δοκίμασα να κάνω κάτι άλλο. Να γράψω εγώ μια ιστορία που θα μπορούσε να συνεπάρει κάποιον και να τον κρατήσει καθηλωμένο στην πλοκή της. Μια ιστορία, δηλαδή, από εκείνες που μου αρέσει να διαβάζω.
Ξεκίνησα, λοιπόν, να χτίζω στο μυαλό μου τον φανταστικό και αρκετά πολύπλοκο κόσμο της Αλάστρας. Να ανακαλύπτω τα πλάσματα που τον κατοικούν, τις δυνάμεις που τον εξουσιάζουν και τα προβλήματα που τον βαραίνουν. Στην πορεία κατάλαβα και κάτι άλλο. Πως ο κόσμος της Αλάστρας δεν ήταν παρά ένας αντικατοπτρισμός, μια αντανάκλαση του δικού μας κόσμου. Γιατί και αυτός, παρ’ ότι συχνά μοιάζει πεζός και ανάλατος, κρύβει μέσα του ομορφιά και μαγεία. Κρύβει και προβλήματα που για να τα λύσουμε πρέπει να εξοπλιστούμε με κουράγιο, εξυπνάδα και εντιμότητα.
Αυτό νομίζω ότι θα το αντιληφθούν και οι ήρωες του μυθιστορήματος – ο Χρήστος και η Βικτώρια, μα και οι αντανακλάσεις τους, ο Ίστρος και η Νίκη. Το βέβαιο είναι πως μαζί τους έζησα πολύ έντονες συγκινήσεις καθώς μπαινόβγαινα, άλλοτε φοβισμένος και άλλοτε γεμάτος θέληση και θάρρος, από τον έναν κόσμο στον άλλο. Ελπίζω κάτι ανάλογο να ζήσετε κι εσείς.
Καλώς ήρθατε λοιπόν στην Αλάστρα. Να είστε γενναίοι.
Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης
alkisti
alkisti
paganelih
paganelih