«Οι Δαιµονισµένοι είναι ένα από τα τέσσερα ή πέντε έργα που τοποθετώ υπεράνω όλων των άλλων. Για πολλούς λόγους, µπορώ να πω ότι γαλουχήθηκα µ’ αυτά και διαµορφώθηκα χάρη σ’ αυτά. Εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, πάντως, βλέπω αυτά τα πρόσωπα επί σκηνής. Δεν έχουν µόνο το κύρος δραµατικών προσώπων, έχουν και τη συµπεριφορά, τις εκρήξεις, το γρήγορο και απρόσµενο στιλ τους. Ο Ντοστογιέφσκι, άλλωστε, έχει στα µυθιστορήµατά του µια τεχνική θεάτρου: ελίσσεται µε διαλόγους, χρησιµοποιώντας κάποιες ενδείξεις τόπων και κινήσεων. Ο άνθρωπος του θεάτρου, είτε είναι ηθοποιός, είτε σκηνοθέτης ή δραµατουργός, έχει πάντα στη διάθεσή του όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται.
Σήµερα, ιδού οι Δαιµονισµένοι επί σκηνής. Για να τους ανεβάσω, χρειάστηκαν πολλά χρόνια εργασίας και παρατήρησης. Κι όµως, ξέρω, υπολογίζω όλα όσα χωρίζουν το θεατρικό έργο απ’ αυτό το καταπληκτικό µυθιστόρηµα! Επιχείρησα απλώς να ακολουθήσω τον βαθύ µηχανισµό του βιβλίου και να προχωρήσω, όπως κι εκείνο, από τη σατιρική κωµωδία στο δράµα, ύστερα στην τραγωδία».
Αλμπέρ Καμύ
