

Ορατή σαν αόρατη
Παραλαβή πριν το πρώτο κουδούνι
Άτοκες δόσεις με ή χωρίς πιστωτική

«Ορατή σαν αόρατη» της Ζυράννας Ζατέλη είναι ένα βιβλίο που διερευνά την αναγκαιότητα της γραφής και την εσωτερική πάλη του δημιουργού. Τοποθετημένο σε μια εποχή όπου η σιωπή και οι δισταγμοί κυριαρχούν, το έργο αναδεικνύει τη διαρκή μάχη της πρωταγωνίστριας Λεύκας να μετατρέψει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της σε λέξεις, αναζητώντας την αλήθεια της ύπαρξής της.
Η πλοκή μας ταξιδεύει μέσα από τις ανησυχίες και τους φόβους της Λεύκας, που μοιάζουν να κατακλύζουν την καθημερινότητά της. Οι συγκρούσεις της δεν είναι μόνο εξωτερικές, αλλά και εσωτερικές, καθώς αναζητά την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Οι στίχοι της Ζατέλη, γεμάτοι με εικόνες και συναισθηματική ένταση, αγγίζουν τον αναγνώστη με μια βαθιά ανθρωπιά.
Η γραφή της Ζατέλη είναι πλούσια σε εικόνες και μεταφορές, δημιουργώντας έναν κόσμο όπου οι λέξεις αποκτούν ζωή και βάθος. Το ύφος της είναι λυρικό και ενίοτε μελαγχολικό, αντανακλώντας την αναζήτηση της πρωταγωνίστριας για την αυτογνωσία και την καλλιτεχνική έκφραση.
Αν αναζητάς ένα βιβλίο που θα σου ανοίξει το μυαλό και θα σε βάλει σε μια διαδικασία αυτοανάλυσης, η «Ορατή σαν αόρατη» είναι η ιδανική επιλογή. Μη χάσεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις τη μαγεία της γραφής και τα μυστικά που κρύβονται πίσω από τις λέξεις.
«Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία».
«Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα».
Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της. Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφορίας, να παρακινείται συθέμελα να γράψει επιτέλους την «ιστορία φάντασμα», όλο μαζεύονταν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι της, κι έλεγες τώρα θ’ ανοίξουν οι κρουνοί και να πώς ξεκινούν οι καταιγίδες. Πέφτανε τότε μερικές ωραίες στάλες, το ρίγος την συνέπαιρνε, κι ύστερα πάλι όλα χάνονταν, κρύβονταν κατά πού δεν ξέρουμε. Και πόσο ακόμα να περιμένει ν’ αποδημήσει ένας άνθρωπος για να λάβει το λάκτισμα, την ευλογία!... Πώς αντέχω και δεν απελπίζομαι; αναρωτιόταν, την ώρα που μέσα της βαθειά εφτά φορές είχε αλλάξει δέρμα απ’ την απελπισία. Κι εκεί ήταν το ζήτημα: οι φοβερότερες στιγμές και σκέψεις, οι πιο ανείπωτες, δύνανται άραγε να γραφούν σ’ ένα χαρτί ή μήτε στον αιώνα τον άπαντα; Δύναται να «κρυφτεί» η ίδια μέσα σ’ αυτά που έγραφε ή μόνο να κρυφτεί απ’ αυτά; Κι αν δεν υπήρχε διαφορά;
Μια μαγική αναζήτηση για τα άρρητα της γραφής, μέσα στα μυστικότερα μονοπάτια της μυθοπλασίας· γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν γράφονται και το πιο σημαντικό ποτέ δεν το λέμε.



αξιολογήσεις
