Το λιμάνι στην ομίχλη

'Το λιμάνι στην ομίχλη' (1931) είναι το τελευταίο βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις 'Άγρα' και ένα από τα πιο πρώιμα με βασικό ήρωα τον επιθεωρητή Μαιγκρέ, στοιχείο που θα αποτελούσε ένα πλεονέκτημα για την έκδοσή του. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι, κατά την προσωπική μου άποψη, υπολείπεται αρκετά των περισσότερων μυθιστορημάτων του Σιμενόν, και αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι θα άξιζε περισσότερο να εκδοθεί κάποιο άλλο από τα πρώιμα βιβλία του π.χ. 'Ο Πιέτρ ο Λετονός'. Η αρχική ιδέα ενός άντρα που πυροβολήθηκε στο κεφάλι, εγχειρίστηκε, πάσχει από αμνησία και γυρίζει στο σπίτι με τη συνοδεία του Μαιγκρέ αποτελεί και το πιο θετικό του στοιχείο, το οποίο, ωστόσο, δεν αναπτύσσεται με δημιουργικό τρόπο από τον Σιμενόν. Εκείνη την περίοδο, ο Σιμενόν ασχολιόταν με ένα ιστιοφόρο που είχε αγοράσει για κρουαζιέρες με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί σε αρκετές σελίδες, περισσότερο από όσο χρειαζόταν, ναυτικούς όρους που δεν ενδιαφέρουν, ιδιαίτερα, το αναγνωστικό κοινό. Πέρα από αυτό, οι άλλοτε 'πλούσιοι' και εποικοδομητικοί διάλογοι μεταξύ των ηρώων δεν υπάρχουν, γιατί εδώ πλέον είναι πιο 'επίπεδοι' και λιγότερο σημαντικοί, ενώ, σε αρκετά σημεία, ο Σιμενόν δείχνει να μην ξέρει πώς να χειριστεί τους ήρωές του και την πλοκή - παρατηρείται ανεπαρκής εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Εν κατακλείδι, τα πιο σημαντικά αρνητικά στοιχεία του μυθιστορήματος δεν συνδέονται τόσο με τα παραπάνω, όσο με το γεγονός ότι οι αναγνώστες, δύσκολα, θα καταφέρουν να ενδιαφερθούν για τους ήρωες του βιβλίου ή για την κατάληξη της ιστορίας που είναι αρκετά προβλέψιμη. Ίσως είναι το βιβλίο του Σιμενόν με την μεγαλύτερη τάση προς την λήθη του αναγνωστικού κοινού. Βαθμολογία: 2,9/5 ή 5,8/10. Υ.Γ.: H ομίχλη, όντως, θα μπορούσε να αποτελεί κεντρικό στοιχείο της υπόθεσης, αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται τελικά παρά μόνο κάπως στο 1ο μισό του βιβλίου.