Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

Το ΄΄Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων΄΄ μεταφέρει τον αναγνώστη, από την πρώτη μέχρι την τελευταια σελίδα, σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν της Λατινικής Αμερικής στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Χρώματα, μυρωδιές, ατμόσφαιρα, ενός κόσμου ξεχασμένου που ζωντανεύει μέσα από την πένα ενός σπουδαίου δημιουργού. Γραμμένο το 1994, αρκετά χρόνια μετά τη βράβευσή του με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1982, περιγράφει πολύ απλά μιά ιστορία που του είχε πεί η γιαγιά του, όταν ήταν μικρός. Πρόκειται για τον μύθο ενός κοριτσιού που, αν και πέθανε σε ηλικία 12 χρονών, τα μαλλιά της συνέχισαν να μακραίνουν κατά τη διάρκεια των χρόνων. Βεβαίως, όπως σε όλα τα παραμύθια που διηγούνται οι γιαγιάδες, το κορίτσι αγάπησε πολύ κάποιον και την αγάπησε και αυτός. Μόνο που εδώ δεν έχουμε το ευτυχισμένο τέλος των παραμυθιών. Και δίχως να δώσει χρόνο στον πανικό, λευτερώθηκε απο το ακάθαρτο πύον που τον εμπόδιζε να ζήσει. Της εξομολογήθηκε πως δεν περνούσε στιγμή που να μην τη σκεφτεί, πως ότι έτρωγε ή έπινε είχε τη δική της γεύση, πως η ζωή ήταν εκείνη παντού και πάντα, όπως μονάχα ο Θεός είχε το δικαίωμα και την ισχύ να είναι, και πως η απόλυτη απόλαυση της καρδιάς του θα ήταν να πεθάνει μαζί της. Εξακολούθησε να της μιλά δίχως να την κοιτάζει, με την ίδια ευφράδεια και θέρμη με την οποία απήγγελλε, ώσπου του δημιουργήθηκε η εντύπωση πως η Σιέρβα Μαρία είχε αποκοιμηθεί. Αλλά ήταν ξύπνια, με τα μάτια της τρομαγμένης ελαφίνας καρφωμένα πάνω του. Ισα που τόλμησε να ρωτήσει. Καί τώρα; Τώρα τίποτα, είπε εκείνος. Μου φτάνει που το ξέρεις. Για άλλη μια φορά, σε αυτό το μυθιστόρημά του, ο συγγραφέας ζωντανεύει τον κόσμο της Λατινικής Αμερικής. Το παρελθόν της. Τους Ισπανούς ΄΄αριστοκράτες΄΄ που κυριάρχησαν πάνω στους ντόπιους πληθυσμούς. Τον ασφυκτικό ρόλο της καθολικής εκκλησίας που επιτελούσε ρόλο κοσμικής εξουσίας. Το δουλεμπόριο, που στάθηκε η αφορμή για να πλουτήσουν οι Ισπανοί κατακτητές. Τους αποσυνάγωγους Εβραίους που ζήτησαν καταφύγιο εκεί για να γλυτώσουν από την Ιερά Εξέταση της Ισπανίας. Τους θρύλους που κουβάλησαν οι ντόπιοι πληθυσμοί,κατ’ ευθείαν κληρονομιά από τους προγόνους τους. Τον διονυσιασμό των σκλάβων, που καμία σχέση δεν είχε με το επίσημο ΄΄καθεστώς΄΄της καθολικής εκκλησίας.Και η μαγική γραφή του συγγραφέα καταφέρνει, για μιά ακόμα φορά, να γράψει ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα. Η μιζέρια της συνοικίας των σκλάβων, εκεί που το νερό της θάλασσας πλημμύριζε τη στεριά, ήταν ανατριχιαστική. Στα λασποκάλυβα με τις σκεπές από φοινικόκλαρα συγκατοικούσαν με τους γαλόγυπες και τα γουρούνια, και τα παιδιά έπιναν από τον βούρκο των δρόμων. Ωστόσο ήταν η πιο χαρούμενη γειτονιά, με έντονα χρώματα και λαμπερές φωνές, και περισσότερο το δειλινό, όταν έβγαζαν έξω τις καρέκλες για να απολαύσουν τη δροσούλα στη μέση του δρόμου. Ο εφημέριος μοίρασε τα γλυκά στα παιδιά και κράτησε τρία για το βραδινό του. Περιγραφή ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια. Και συναισθήματα που στην εποχή μας μοιάζουν ακυρωμένα. Καθόλου τυχαίος ο τίτλος του βιβλίου. Εκείνη την εποχή, υποθέτω, ότι ο έρωτας, ο μεγάλος έρωτας, αυτός που αλλάζει τη ζωή κάποιου, έμοιαζε με κάποια από αυτά τα δαιμόνια που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ξορκίσει η καθολική εκκλησία.