Η χαμένη κόρη

Μια ειδυλλιακή παραλία στα ανοιχτά της Ιταλίας με τον ήλιο να αντανακλά την χρυσή άμμο μοιάζει μάλλον με ένα αντικρουόμενο σκηνικό μιας μητέρας που παλεύει με τους δικούς της δαίμονες. Η Έλενα Φεράντε μέσα από το βιβλίο της “ Η χαμένη κόρη “ δεν εκθειάζει, αντιθέτως δείχνει σε κοινή θέα τις πιο μύχιες σκέψεις μιας μάνας απέναντι στα παιδιά της. Μιας μάνας που η φροντίδα των παιδιών της αναμφίβολα της προκάλεσε συναισθηματική κατάπτωση οδηγώντας την στο να εξαφανιστεί για ορισμένα χρόνια και να επιστρέφει ξανά μετανιωμένη. Μέσα σε όλο αυτόν τον σύφουνα σκέψεων που βασανίζουν την πρωταγωνίστρια, ερχόμαστε στο παρόν όπου η ίδια αρκετά ήρεμη στην παραλία, έρχεται αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά θορυβώδης οικογένεια, παρατηρώντας όμως με μεγαλύτερο ενδιαφέρον την νεαρή Νίνα και την κόρη της. Η ίδια μπαίνει στο τρυπάκι να παρακολουθεί σαν ένας κρυφός θεατής την οικογένεια, επικεντρωμένη βέβαια στη σχέση μεταξύ μαμάς-κόρης, ένας καταλυτικός παράγοντας που θα την οδηγήσει στην αυτοκριτική. Το δεύτερο βιβλίο μου της Φεράντε και σίγουρα όχι το τελευταίο . Η γραφή είναι απλά υπέροχη και με τον τρόπο της σε μεταφέρει στο μυαλό των ηρώων ζώντας κάθε συναίσθημα και σκέψη τους σε όλο σου το κορμί. Θα λέγα πως το βιβλίο έχει άρωμα γυναίκας μιας και θίγει ζητήματα όπως η μητρότητα και ορισμένα ταμπού γύρω από τη γυναικεία φύση.

Ένα βιβλίο για τη μητρότητα! Η Ληδα μητέρα δύο κοριτσιών και καθηγήτρια πανεπιστημίου αποφασίζει να πάει διακοπές μόνη της πλέον αφού οι κορες της σας θα βρισκόνται με τον πατέρα τους. Αυτό το ταξίδι όμως θα της ξυπνήσει αλλα συναισθήματα και θα την αλλαξει για παντα!

Όπως πάντα η Φερράντε γνωρίζει την γυναικεία ψυχολογία και την αποδίδει στο έπακρο. Χωρίς μεγάλες διαφορές απο την Τετραλογία της Νάπολης, ίδια λογική και στήσιμο, σχεδόν επαναλαμβάνει την γραφή της. Παρόλα αυτά, έχει μία δική του γοητεία και ρίχνει μία ματιά στην μητρότητα . Ωραία συντροφιά.