Η μαμά έχει άδικο

Η σχέση μου με το Μισέλ Μπισί ξεκίνησε με κάμποσα σκαμπανεβάσματα και με πολλά «κενά αέρος», με «Το κορίτσι της πτήσης 5403». Παρ' όλες τις διθυραμβικές κριτικές που είχα διαβάσει τότε, εμένα δε με κέρδισε. Αν και το είχα διαβάσει σε σύντομο χρονικό διάστημα, ένοιωσα να με χάνει κάποιες φορές. Η ιστορία έμοιαζε να είναι στημένη σε σαθρό υπόβαθρο, που στην παραμικρή δόνηση θα σωριαστεί κάτω σαν χάρτινος πύργος, ενώ η αποκάλυψη δεν αποτέλεσε καμία απολύτως έκπληξη για μένα. Έτσι λοιπόν, όταν έλαβα ως δώρο το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του, το «Η μαμά έχει άδικο» ήμουν αρκετά διστακτική για το αν θα το πιάσω. Εξ’ ου και πέρασαν τρία χρόνια, μέχρι να έρθει η στιγμή να το διαβάσω. Τελικά, αυτό που έχω να πω είναι πως το άδικο ήταν όλο δικό μου. Κι αυτό γιατί με αυτή την προσπάθεια, ο Μπισί πέρασε σε άλλο επίπεδο τη γραφή του, αποδεικνύοντας περίτρανα πόσο χαρισματικός συγγραφέας είναι. Κοντολογίς το λάτρεψα! Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι, δεν υπάρχει τίποτα πιο εφήμερο από τη μνήμη ενός παιδιού. Έχοντας αυτό ως κεντρικό άξονα, ο Μπισί πλέκει μια αξιοθαύμαστη κι απόλυτα πρωτότυπη ιστορία, προκαλώντας το μυαλό και το συναίσθημα του αναγνώστη. Μια ιστορία γρίφων, που προκύπτουν μέσα από άλλους γρίφους και που παίζουν απίστευτα με το νου μας. Μπορώ να σας βεβαιώσω μάλιστα, δεν το έχει σε τίποτα, να μας φέρει στα άκρα παίζοντας με τα νεύρα μας και δημιουργώντας μια τεταμένη ατμόσφαιρα που ηλεκτρίζει. Έχοντας διαβάσει πάρα πολλά βιβλία όπου πρωταγωνιστεί κάποιο μικρό παιδάκι, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι δύσκολο να στηθεί μια ενδιαφέρουσα και στιβαρή πλοκή γύρω από ένα παιδί, εκτός κι αν αυτό παίζει το ρόλο του θύματος. Αλλά όχι εδώ. Όχι με το Μπισί και όχι με το «Η μαμά έχει άδικο». Εδώ, αν και άνετα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως το παιδί ήταν το θύμα, έχουμε ένα μικρό μαχητή. Ένα παιδί που βροντοφωνάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι η μητέρα του δεν είναι η μαμά του. Ένα παιδί, 3 μόλις ετών, που αντιστέκεται σθεναρά, σε αυτό που βαθιά μέσα του, ξέρει ότι είναι λάθος. Ειλικρινά, αν συναντούσα ποτέ το συγγραφέα θα ρωτούσα: «Πως; Πως σκέφτηκες να γράψεις γι’ αυτό; Τι ήταν αυτό που έθεσε σε λειτουργία το μηχανισμό. Τι, πες μου!» Δεν είναι μόνο το ευφυές κι ασυνήθιστο θέμα με το οποίο καταπιάνεται. Είναι και το πώς διαχειρίζεται τους ήρωές του, πως ελίσσεται μέσα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια της σκέψης του, πώς πειραματίζεται με νέες φόρμες και ιδέες και εν τέλει, πως οδηγεί την ιστορία από παράπλευρα δρομάκια στον τελικό της προορισμό. Με το «Η μαμά έχει άδικο» ο Μισέλ Μπισί μας χαρίζει ένα κορυφαίο και γεμάτο νεύρο αστυνομικό μυθιστόρημα, ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν καταλήγει όπως νομίζει ο αναγνώστης ότι θα καταλήξει. Ένα παραμύθι όπου πρωταγωνιστής είναι το ψέμα και γκεστ σταρ η διπροσωπία. Τόπος που εκτυλίσσεται η ιστορία είναι μια κοινωνία αλλοτριωμένη. Μια κοινωνία που έχει μάθει να δέχεται, να ανέχεται και να μη μιλάει. Να μην αντιδρά. Με την πένα του ο συγγραφέας κατορθώνει να παντρέψει την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία, αποφεύγοντας έντεχνα, να πέσει ο ίδιος μέσα στις «παγίδες» της ιστορίας του. Με ρέουσα και σταθερή γραφή αρχικά, το «Η μαμά έχει άδικο» με άρπαξε από την πρώτη αράδα. Από ένα σημείο και μετά δε, ο μέχρι τότε σταθερός ρυθμός μετατρέπεται σε ένα φρενήρες ανθρωποκυνηγητό. Πραγματικά καθηλωτικό! Το λάτρεψα και σας το προτείνω ολόψυχα! Εννοείται ότι ακολουθεί η θέαση της τηλεοπτικής σειράς και η ανάγνωση του δεύτερου βιβλίου, με τίτλο «Τρία μαύρα νούφαρα», το οποίο και αυτό, κάθεται στο ράφι εδώ και πάνω από τρία χρόνια.

Ένα μυστηριώδες μυθιστόρημα με ένα τρίχρονο παιδί που ισχυρίζεται ότι αυτή δεν είναι η μαμά του. Θα καταφέρει να πείσει τους γύρω του; Μια όμορφη συγκινητική ιστορία για το μητρικό δέσιμο.

Δε θυμάμαι σε πιο λογαριασμό στο ινσταγκραμ είδα αυτό το βιβλίο, αλλά ένιωσα να με καλεί από την πρώτη στιγμή. Αν με παρακολουθείτε λίγο καιρό ξέρετε την τρέλα μου με τα αστυνομικά βιβλία που έχουν να κάνουν με παιδιά. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Bussi, και νομίζω δε θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερη αρχή. Η γραφή του μου ταίριαξε απόλυτα. Ο ρυθμός του βιβλίου είναι γρήγορος, κι όμως ο συγγραφέας εμβαθύνει αρκετά στην ψυχολογία των χαρακτήρων του. Η πλοκή είναι πολύ έξυπνα στημένη και το γεγονός ότι βλέπουμε πολλά απ' τα γεγονότα μέσα από τα μάτια ενός τρίχρονου παιδιού το οποίο στηρίζει τις αναμνήσεις του στις ιστορίες που του λέει το λούτρινο ζωάκι του κάνει την ιστορία ιδιαίτερη. Ο Bussi παίζει πολύ έξυπνα με το μυαλό μας καθ'όλη τη διάρκεια της ιστορίας και η λύση του μυστηρίου είναι ικανοποιητική και ρεαλιστική. Η οξυδέρκεια και η ευφυία του συγγραφέα αλλά και η αγάπη του για τους γρίφους συντελούν στο να έχουμε στα χέρια μας ένα βιβλίο αρκετά ξεχωριστό από τα περισσότερα του είδους. Δεν είναι απλά ένα βιβλίο με το οποίο θα περάσεις την ώρα σου. Αντιθέτως, σε βάζει στην ιστορία και προσπαθείς μαζί με τους πρωταγωνιστές να λύσεις το μυστήριο. Είναι από τα λίγα βιβλία που δε μου επέτρεψε να σκεφτώ τη λύση στις 100-150 πρώτες σελίδες. Η προσεκτική έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας πάνω στην παιδική ψυχολογία και το μνημονικό έχει αποδώσει και μου άρεσε πολύ που πήρε το χρόνο μέσα στο βιβλίο να το αναλύσει αρκετά ώστε να κάνει πιο αληθοφανή την ιστορία του. Τέλος, ο συνδυασμός του σκληρού ρεαλισμού με την αθωότητα των παραμυθιών και η εναλλαγή μεταξύ της ενήλικης και της παιδικής ματιάς στο βιβλίο προσφέρουν στον αναγνώστη έντονα συναισθήματα και μια αναζωογονητικά διαφορετική αναγνωστική εμπειρία.