Η αστυνομία της μνήμης

Δεν ξέρω αν ήταν αποκλειστικά δική μου αίσθηση αλλά εμένα συνεχώς μου έλειπε κάτι από αυτήν την ιστορία, κάτι που δεν καταλάβαινα ή δεν μπορούσα να αντιληφθώ την παρουσία του

«Είναι κρίμα να ζουν εδώ άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να φυλάξουν τέτοια θαυμάσια πράγματα στην καρδιά και το μυαλό τους, αλλά έτσι είναι η κατάσταση σ’ αυτό το νησί. Συνεχίζουν να εξαφανίζονται πράγματα το ένα μετά το άλλο. Δεν θα αργήσει να συμβεί ξανά» πρόσθεσε. «Θα το δεις και η ίδια. Κάτι θα εξαφανιστεί από τη ζωή σου».

Υστερα από αυτές τις σχετικά ήρεμες εβδομάδες είχαμε άλλη μία εξαφάνιση νόμιζα ότι τις είχα συνηθίσει αλλά η συγκεκριμένη ήταν πιο πολύπλοκη αυτή τη φορά εξαφανίστηκαν τα μυθιστορήματα λέει η ηρωίδα της Ογκαουα ... Πώς θα αισθανόσασταν ζώντας στο ουτοπικό περιβάλλον που ζουν οι ήρωες μας ,αν γύρω σας άρχισαν να εξαφανίζονται πράγματα, πουλιά ,λουλούδια και ταυτόχρονα χάνονταν και από τη μνήμη σας τελείως? Η αστυνομία της μνήμης αν και δεν είναι το τελευταίο έργο της Ογκαουα( εκδόθηκε στην Ιαπωνία το 1994) είναι όμως το βιβλίο που πρέπει να μπει στις λίστες με τα 100 βιβλία των νεότερων χρόνων που πρέπει να διαβάσεις ,ξεφεύγοντας από θέματα που είχαν ασχοληθεί στο παρελθόν βιβλία οπως..ξενοδοχείο Ιρις, παράμεσος ,άρωμα πάγου κα. Εδώ μας δίνει ένα πρωτότυπο, αλληγορικό ,αλλόκοτο, δυστοπικό πόνημα. Θα μπορούσε να είναι επιστημονική φαντασία ή πολιτικό θρίλερ αλλά δεν είναι μιας και από το 1994 που γράφτηκε μεχρι σήμερα η κατάσταση που περιγράφεται θα ελεγε κανεις πως μπορει να εφαρμοστεί . Η ροή της αφήγησης είναι υποδειγματική ,ευκολοδιάβαστο και δεν αφήνει ,παρόλη τη ζοφερότητα του αφηγήματος, συναισθήματα φόβου ,θυμού ή πικρίας λόγω της γλυκύτητας των χαρακτήρων.Οι άνθρωποι δέχονται τις εξαφανίσεις με μία στωική απάθεια εκτός των λίγων που διατηρούν ακέραιες τις αναμνήσεις τους και διώκονται από το απολυταρχικό καθεστώς. Το βιβλίο πραγματεύεται θέματα μνήμης ,αγάπης ,θανάτου, απολυταρχίας αλλά και το τι είναι επιτέλους σημαντικό στη ζωή μας.Μπορεί σε ένα καθεστώς mind control να παραδώσουμε αμαχητί ελευθερίες που θεωρούσαμε αυτονόητες και να δεχτούμε και το πιο απίθανο σαν φυσιολογικό σε έναν κόσμο χαους και αντιφάσεων?? Το βιβλίο αν και φαίνεται να έχει Οργουελικα στοιχεία το τέλος που διαγράφεται ,ευκολα μας βεβαιώνει την ομολογία της συγγραφεως σε μια παλαιότερη συνέντευξη της ότι εμπνεύστηκε από το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ. Η προτροπή να το διαβάσετε γιατί δεν θα μπορείτε να το αφήσετε από τα χέρια σας,μονο κλισέ δεν ειναι για το συγκεκριμενο