Μια φανταστική λογοτεχνική τρολιά
Είτε σαν ιδιότροπη άσκηση ύφους, είτε σαν λοξή παρωδία αρχετυπικών μύθων που διαμόρφωσαν την δυτική λογοτεχνική παράδοση, είτε σαν λεπτή σάτιρα του σύγχρονου νεοελληνικού ποιητικού γίγνεσθαι (το πιθανότερο για μένα), το μικρό αυτό βιβλίο του Καρακίτσου είναι διασκεδαστικότατο ανάγνωσμα.
Τείνει να εξαφανιστεί η πτυχή αυτή της λογοτεχνίας στην δική μας την πιάτσα. Η διασκέδαση. Έχουμε καταβυθιστεί αφενος σε μια μίζερη υπαρξιακή αγωνία (που δικαιολογείται μερικώς από την κρίση και τα παρελκόμενά της) κι αφετέρου σε μια μάταιη αναζήτηση υφολογικής & αισθητικής πρωτοτυπίας. Για να μην πιάσουμε την αφόρητη ερωτίλα ή την βουκολική φαντασίωση που αιωρούνται σαν στοιχειά πάνω από την λογοτεχνία μας...
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν το Βένουσμπεργκ ήταν, εκ προθέσεως, μια καυστική τρολιά επ' αυτού (αν και καταπιάνεται με την μεγαλύτερη λογοτεχνική τρολιά όλων των εποχών: την Βατραχομυομαχία) ή το συμπέρασμα αυτό προέκυψε από δικές μου προβολές.
Εγώ μια φορά το κατευχαριστήθηκα και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο.
