Οι κίνδυνοι του να καπνίζεις στο κρεβάτι

Τη Mariana Enriques ή δε θα αντέχεις να τη διαβάζεις ή δε θα αντέχεις να μην τη διαβάζεις, δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Στα δώδεκα αυτά διηγήματα που ξεδιπλώνονται σαν ταινίες τρόμου στο Buenos Aires με τις πιο φρικιαστικές, μυστηριακές, άβολες εικόνες, ο μαγικός ρεαλισμός, το φανταστικό, καθώς και το σκοτάδι της πραγματικής ζωής με τα οποία πλέκει τα διηγήματά της, σε μαγνητίζουν, σε αποσβολώνουν, σε ανατριχιάζουν και σε αηδιάζουν. Τι μάγια κάνει αυτή η γυναίκα όταν γράφει δε μπορώ να καταλάβω και καλύτερα απ’ τη μία. Στο τέλος κάθε ιστορίας (και μιλάμε για σύντομες ιστορίες, TW παντού, δε δίνω καν info για να κρατήσω σασπένς, τέτοια είμαι), το σοκ, η αποστροφή, η ανατριχίλα με όσα μόλις διάβασες, σε κάνουν να κοιτάς λίγο τον τοίχο απέναντι, να παίρνεις μια ανάσα, να αναρωτιέσαι τι στο καλό ήταν αυτό τώρα ρε φίλε και να συνεχίζεις. Οριακά είναι σα να μη σ’ αφήνει να αναπνεύσεις μέχρι το επόμενο κεφάλαιο. Γιατί αυτό σου κάνει η άτιμη με τη γραφή της. Όπως είπε και η κολλητή, είναι ειλικρινά challenging. Δε μπορείς να σταματήσεις να καταπίνεις τις ιστορίες της κι ας νιώθεις μπουχτισμέν@ στο κλείσιμο του βιβλίου. Έχεις πολλά να σκεφτείς για τη δυσωδία που αναβλύζει ο κόσμος γύρω μας. Σου τρυπάει το κόκκαλο.