Η ιστορία της χαμένης κόρης

Η αλήθεια είναι ότι στενοχωρήθηκα που τελείωσε η τετραλογία. Είχα συνηθίσει πλέον τόσο πολύ την ύπαρξη της Έλενα και της Λίλα που μου φαίνεται περίεργο ότι δε θα ξανά ακούσω κάτι για αυτές. Μέχρι τη μέση του βιβλίου η ιστορία ήταν σαρωτική και δε σου επέτρεπε να το αφήσεις από τα χέρια σου, όμως από τη μέση και μετά ένιωσα ότι έκανε κοιλιά και δε με τραβούσε το ίδιο. Όπως και στα υπόλοιπα βιβλία, εντόπισα κάποιες υπερβολές στην υπόθεση που δε με άφησαν να ενθουσιαστώ. Επίσης, και το τέλος μού φάνηκε αρχικά απότομο χωρίς να δίνει σημαντικές απαντήσεις, αλλα μετά σκέφτηκα ότι μόνο έτσι θα έπρεπε να τελειώσει η ιστορία, όσο σκληρό και να ήταν. Συνοψίζοντας λοιπόν, αυτά τα βιβλία, πιστεύω, χαράχτηκαν για πάντα στο μυαλό μου. Η αποτύπωση των χαρακτήρων με έκανε να πιστεύω ότι όντως υπήρξαν κάποτε και η απεικόνιση της Ιταλίας άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπω αυτή την υπέροχη και αντιφατική χώρα. Πέρα λοιπόν από τις όποιες ενστάσεις μου, σίγουρα θα πρότεινα στον καθένα να διαβάσει την περιβόητη "Τετραλογία της Νάπολης".

Πρώτη εντύπωση μόλις μου το έκαναν δώρο ? Σκέτη απογοήτευση. Τι δουλειά έχω εγώ με ένα τέτοιο βιβλιο- όντας θριλερου μέχρι το κόκκαλο. Έχε χάρη που είναι από χέρι, σκέφτηκα. Ίσως και να μην έχω ξανά διαβάσει, όμως, βιβλίο τόσο γρήγορα και να μην έχω αγοράσει τα επόμενα του,αντίστοιχα, σε τέτοια ταχύτητα. Ο συγγραφικος χαρακτήρας της Φερραντε είναι απλά μαγευτικός, καθόλου κουραστικός και δεν σε αφήνει να το αφήσεις. Θυμάμαι τον εαυτό μου ξημερώματα να νυστάζω και να μην μπορώ να το αφήσω. Είχα φτάσει σε σημείο να απορώ με τον αυτό μου. Αφού δεν έχει αγωνία, όπως όλα τα υπόλοιπα που διαβάζεις,αναρωτιομουν, γιατί δεν μπορείς απλώς να το σταματήσεις και να κοιμηθείς ? Νομίζω το ταλέντο της συγγραφέως είναι η απάντηση. Τόσο το πρώτο της βιβλίο, όσο και τα υπόλοιπα, με μάγεψαν, με ταξίδεψαν σε μέρη πρωτόγνωρα-αλλης εποχής, παλαιότερης- ενώ η συμπάθεια και τα συναισθήματα προς τους χαρακτήρες ήταν 100% αληθινά. Ευχαριστώ την παλιά μου καθηγήτρια, που χάρη σε εκείνη γνώρισα την Φερραντε αλλά και όσα εκείνη μου προσεφερε στην συνέχεια μέσα από τις σελίδες της PS, πολύ κλάμα όταν τελείωσα την τετραλογία αυτή. Ένιωθα πως ένα κομμάτι της ζωής μου χάθηκε, σταμάτησε και τις επόμενες μέρες ένιωθα ένα κενό...

Στο τελευταίο μέρος της τετραλογίας, η Λίλα βρίσκει τον χώρο της στον επιχειρηματικό κόσμο και η Έλενα επιστρέφει στη γενέτειρά της,μετά από μια επιτυχημένη καριέρα και κυνηγώντας τον παιδικό της έρωτα.Η Φερράντε γράφει με μαεστρία,γρήγορη πλοκή,εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων και εξυμνεί την γυναίκα!

Η ιστορία τελειώνει με αρκετά απότομο τρόπο. Αφήνει αρκετά ερωτήματα και ήδη από τη μέση το βιβλίο έχει αρχίσει να κάνει "κοιλιά".

Το ταξίδι μας λαμβάνει τέλος σε αυτόν τον τόμο. Οι ηρωίδες μας είναι πλέον ηλικιωμένες. Στο τέλος τα πράγματα δεν είναι πολύ ξεκάθαρα, η Φερράντε μας κλείνει λίγο- πολύ το μάτι και μας μένει η γλυκόπικρη αίσθηση ότι χάσαμε τις φίλες μας.