Αχανής μοναξιά

Ανάμεικτα συναισθήματα για αυτό το βιβλίο. Έχοντας διαβάσει το Αιδόνι που το λάτρεψα , αυτό ήταν κατώτερο των προσδοκιών μου . Δεν ήταν κακό φυσικά. Η γραφή της Hannah σε ταξιδεύει στη παγωμένη Αλάσκα, σου δημιουργεί αυτή την αίσθηση της ελευθερίας (με τις απέραντες εκτάσεις χιονιού) και της ασφυξίας (δεν μπορείς να πας πουθενά κατα της διάρκεία μιας χιονοθύελλας). Θίγεται το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, νιώθουμε κ εμείς όλον αυτό το ψυχικό πόνο των πρωταγωνιστριών. Μου άρεσε! (περιμένα κάτι παραπάνω αλλά δεν ξέρω τι)-

Δεν θα κρύψω το βιβλίο αυτό πέτυχε κέντρο, μίλησε απευθείας στην ψυχή μου. Οι λόγοι; Πάρα πολλοί…Αρχικά το σκηνικό της Αλάσκα ήταν κάτι παραπάνω από απλό τόπο δράσης του βιβλίου. Ένιωσα ότι η Αλάσκα είχε ψυχή. Ήταν παρούσα και εμβληματική για την πορεία και την εξέλιξη του βιβλίου. Όλα τα γεγονότα φορτίστηκαν λίγο περισσότερο γιατί έλαβαν χώρα συγκεκριμένα εκεί, στην Αλάσκα, το τελευταίο σύνορο. Ξεχώρισαν επίσης οι γυναικείοι χαρακτήρες και η δυναμικότητα που έδειξαν παρά την αντιφατικότητά τους, το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που είναι χτισμένο γύρω από τον πόλεμο του Βιετνάμ και την ανασφάλεια που γέννησε σε κάθε σπίτι, ακόμα και αν το σπίτι αυτό βρίσκεται στο τελευταίο σύνορο. Τι να πούμε τώρα για τις ανατροπές; Που οι εξελίξεις τρέχουν, αλλά παράλληλα νιώθεις ότι έχουν περάσει από μέσα σου, σε έχουν επηρεάσει. Και όλα αυτά βέβαια μέχρι να γυρίσεις σελίδα και να μείνεις πάλι με το στόμα ανοιχτό. Αν ψάχνετε ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα, ένταση και μαθήματα θέλησης και πίστης, τότε η Αχανής Μοναξιά είναι το βιβλίο σας.

Ένα βιβλίο που αποπνέει μια νότα νοσταλγίας για κάτι που σε σημάδεψε,κι ας μην μπορείς να προσδιορίσεις εσύ ο ίδιος ποιο είναι αυτό το "κάτι". Ακόμη κι αν δε βίωσες ποτέ τις συνθήκες επιβίωσης στην Αλάσκα, ακόμη κι αν δε έζησες σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που δε σου προσέφερε ποτέ ασφάλεια, η ιστορία αυτή σε κόβει στο μεδούλι. Η Λένι, η 13χρονη ηρωίδα που ακολουθούμε στο μυθιστόρημα, έχει ανάγκη να νιώσει ότι ανήκει κάπου, ότι μπορεί να αποκαλεί κάποιον τόπο σπίτι της. Διαβάζει βιβλία για να χαθεί σε ξένους κόσμους, εκεί όπου βρίσκει ένα καταφύγιο από το τοξικό περιβάλλον των παιδικών της χρόνων και συνάμα βρίσκει έναν τόπο που θα μπορεί να αποκαλεί δικό της. Αποζητά την ανθρώπινη επαφή, αλλά μετακομίζοντας στην Αλάσκα της δεκαετίας το '70 αυτό φαντάζει αδύνατο. Η μήπως όχι; Το χαρακτηριστικό στοιχείο της αφήγησης είναι οι περιγραφές με τις οποίες η συγγραφέας αποτυπώνει την εικόνα της Αλάσκα στο χαρτί. Μου θύμισε φωτογραφία Polaroid, όπως αυτές που τραβάει η πρωταγωνίστρια· στην αρχή νομίζεις ότι δεν εμφανίζεται τίποτα πέρα από το απόλυτο μαύρο και όσο προχωράει η ώρα ξεκαθαρίζει η εικόνα και αποκρυσταλλώνει το μαγευτικό τοπίο. Επιπλέον, η τριτοπρόσωπη αφήγηση επιτρέπει την προσθήκη από διαφορετικές οπτικές γωνίες χωρίς αυτές να φαντάζουν ξένες, εξυπηρετώντας την περιέργεια του αναγνώστη (με άλλα λόγια, σου σπαράζουν την καρδιά ακόμη περισσότερο). Προσωπικά δεν είχα διάθεση για τόσες περιγραφές και ήθελα περισσότερους διαλόγους ώστε το βιβλίο να κυλήσει πιο γρήγορα, γι'αυτό του στέρησα τα 5 αστέρια. Δε θεωρώ, ωστόσο, το βιβλίο φλύαρο, μιας και κατάφερναν να σε βυθίσουν στην απαράμιλλη ομορφιά και την αγριότητα που περικλείει η Αχανής Μοναξιά, το Τελευταίο Σύνορο, η πολιτεία της Αλάσκας.

Ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια!Μία συγκλονιστική ιστορία και γραφή που μεταφέρει ολοζώντανη την Αλάσκα μπροστά στα μάτια σου. Έναν τόπο τόσο σκληρό αλλά και τόσο γοητευτικό εκεί όπου η φύση κυριαρχεί και οι σχέσεις, η ίδια η ανθρώπινη φύση δοκιμάζονται όσο ποτέ. Έναν τόπο που στο τέλος περικλείει μόνο αγάπη. Αγάπη για τη φύση και τον άνθρωπο. Μην το προσπεράσετε. Ένα πραγματικό βιβλίο κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη.

Αγαπημενη μου συγγραφέας από τότε που διάβασα το Αηδόνι.Υπέροχη ιστορία.Κρατησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο μέχρι το τέλος.Το προτείνω ανεπιφύλακτα.