Το "Τώρα θα μιλήσω εγώ" του Χάρη Βλαβιανού είναι μια συγκλονιστική εξιστόρηση που αναδεικνύει τη ζωή της Μαρίνας, μιας γυναίκας που πάλεψε με τα ναρκωτικά για τριάντα χρόνια. Το βιβλίο τοποθετείται σε μια κοινωνία που συχνά αποστρέφει το βλέμμα από τις σκοτεινές γωνιές της, προσφέροντας μια βαθιά ματιά στην ψυχολογία και τους αγώνες ενός ανθρώπου που αναζητά την αποδοχή και την απελευθέρωση.
Η πλοκή επικεντρώνεται στη Μαρίνα και την περίπλοκη σχέση της με τη μητέρα της, αποκαλύπτοντας τις εσωτερικές συγκρούσεις και τις συναισθηματικές πληγές που την οδήγησαν στην εξάρτηση. Μέσα από την αφήγηση, οι αναγνώστες βιώνουν τη θλίψη και την απογοήτευση της ηρωίδας, καθώς και τις στιγμές ελπίδας που τράβηξαν την προσοχή της προς τη ζωή.
Ο Βλαβιανός χρησιμοποιεί γλώσσα που συνδυάζει την ποίηση με την ωμή πραγματικότητα, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τις εσωτερικές αναταραχές της Μαρίνας. Οι λέξεις του χτίζουν μια ατμόσφαιρα έντασης, ενώ οι περιγραφές του είναι γεμάτες από συναισθηματική φόρτιση, κάνοντάς με να νιώθω τον πόνο της ηρωίδας.
Αν αναζητάς μια αυθεντική και ειλικρινή αφήγηση για την ανθρώπινη εμπειρία και τους αγώνες της, το "Τώρα θα μιλήσω εγώ" είναι το βιβλίο που δεν πρέπει να παραλείψεις. Η φωνή της Μαρίνας σε καλεί να την ακούσεις και να αναλογιστείς τις προκλήσεις που κρύβονται πίσω από την εξάρτηση.
Η Μαρίνα µπαινόβγαινε σε διάφορες κοινότητες απεξάρτησης, σε πόλεις της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, επί τριάντα χρόνια. Προσπαθούσε να κόψει τα ναρκωτικά αλλά δεν τα κατάφερνε. Έµενε καθαρή για λίγους µήνες και µετά έβρισκε πάλι καταφύγιο στην ηρωίνη.
«Σε ποια πραγµατικότητα ακριβώς θέλεις να επανενταχθώ;» µου είπε κάποτε.
Στο βιβλίο αυτό δίνω φωνή στην ίδια. Να µιλήσει για τους λόγους που την οδήγησαν στα ναρκωτικά, για την ανάγκη της να ερωτοτροπεί διαρκώς µε τον θάνατο, λες και µέσα από αυτό το µακάβριο φλερτ θα µπορούσε να επουλώσει τις πληγές της και να απαλύνει τον πόνο που ένιωθε. Στην τραγική ζωή της καθοριστικό ρόλο έπαιξε η νοσηρή σχέση µε τη µητέρα της, σχέση που δυστυχώς επηρέασε για πολύ καιρό και τη δική µου επικοινωνία µαζί της. Τώρα που και οι δύο γυναίκες δεν ζουν πια, µπόρεσα να δω πιο καθαρά το πρόσωπο της αδελφής µου, να φωτίσω πλευρές της προσωπικότητάς της που µε απωθούσαν και µε κρατούσαν µακριά της. Ξαναδιάβασα τις επιστολές και τα σηµειώµατα που είχαµε ανταλλάξει µέσα στα χρόνια, ξέθαψα παλιές φωτογραφίες που ήταν στοιβαγµένες σε κουτιά, ανακάλεσα στιγµές από τα ανέµελα καλοκαίρια µας στις Σπέτσες, όταν ήταν ακόµη ένα µικρό χαριτωµένο κορίτσι, και άλλες αργότερα, οδυνηρές, από τις σύντοµες συναντήσεις µας στη Ρώµη.
Το Τώρα θα µιλήσω εγώ είναι το κύκνειο άσµα της. Όσα δεν είπε όσο ζούσε –αφού τον ρόλο του αφηγητή τον µονοπωλούσε άλλος– τα λέει τώρα σ’ αυτόν τον δραµατικό αποσπασµατικό µονόλογο. Κάθε λέξη του υπογραµµίζει το απαράµιλλο σθένος της, αλλά και την αβάσταχτη µοναξιά της.
ΒΑΤΙΔΟΥ
ΒΑΤΙΔΟΥ