Το ναυάγιο

Ωραία γραφή. Οι σελίδες φεύγουν πολυ γρήγορα αλλά πολύ δράμα. Το ναυάγιο περιορίζεται σε λίγες σελίδες και όλο το υπόλοιπο βιβλίο είναι εμποτισμένο μέσα στο μελόδραμα και το πως εξελίχθηκαν οι ζωές των πρωταγωνιστών…

Μια πραγματική τραγωδία, ένας τραβηγμένος μελοδραματισμός και το όλο αποτέλεσμα χάνει την όποια ισορροπία και την αληθινή διάσταση που δίνει το υπαρκτό και τραγικό υπόβαθρο. Θα ήθελα πιο λεπτή και προσεκτική προσέγγιση. Στα συν η βατή και ενδιαφέρουσα γραφή. Θα το ξαναδιάβαζα; Με τίποτα. Θα το πρότεινα; Με επιφύλαξη.

Ένα μυθιστόρημα που δεν θα το αφήσεις από τα χέρια σου. Καθηλωτικό μέχρι την τελευταία του σελίδα. Στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα. Στο ναυάγιο της Φαλκονέρας. Έρωτες, ίντριγκες, απώλειες, μίσος, εκδίκηση, ξετυλίγονται στις σελίδες του μέσα από την εξαιρετική γραφή του Πετρουλάκη

ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη Κάθε φορά ο κύριος Πετρουλάκης κάνει τη μεγάλη έκπληξη και καταπιάνεται με ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Πρέπει να παραδεχτούμε πως το κάνει πάντα με μεγάλη επιτυχία, και κάθε φορά είναι και καλύτερος. Αυτό το ναυάγιο, ο «ελληνικός Τιτανικός», ακόμα και τώρα, 56 ολόκληρα χρόνια μετά, συνεχίζει να μας συγκλονίζει. Ένα μεγαθήριο των ακτοπλοϊκών γραμμών που έμελε να γίνει ίσως και για πάνω από 250 ζωές ο υγρός τάφος τους. Δεν ήσαν ούτε 50 τα άτομα που περισυλλέγησαν ζωντανοί. Καμία γυναίκα κι ούτε ένα παιδί ανάμεσά τους. Ο συγγραφέας με την έντονη και ρεαλιστική γραφή του καταφέρνει πολύ καλά να αναπαραστήσει όλο αυτό το δραματικό γεγονός. Διαβάζοντας το, νιώθουμε ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι. Πολύ έξυπνα μας μεταφέρει μια από το παρελθόν στο σήμερα, και από αυτό το χρονικό σημείο και πάλι στο παρελθόν. Έτσι λειαίνει τις εντάσεις και τη φρίκη του γεγονότος αυτού. Μας γεμίζει με απίστευτες εικόνες και ήχους. Έκανε μια πολύ καλή έρευνα του γεγονότος και πλέκοντας μαζί την μυθοπλασία εκτοξεύει τα συναισθήματα και την αδρεναλίνη του αναγνώστη στα ύψη. Βιώνουμε πολλά πράγματα μαζί, όπως φρίκη, θλίψη, οργή, πόνο. Σίγουρα και μεγάλη αγανάχτηση ως προς τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, οι οποίοι αναφέρονται μέσα στο βιβλίο. Με τη μυθοπλασία του ο κύριος Πετρουλάκης μας δίνει μια πολύ γλαφυρή εικόνα για το τι γίνεται στις ζωές αυτών που επέζησαν από αυτό το ναυάγιο. Τελικά είναι όντως αυτοί οι τυχεροί που προσπαθούν να ξεπεράσουν αυτή την τραγωδία και να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως όπως, έστω κι αν αυτή είναι τσακισμένη και μισή; Που παραμένει ένα μέρος τους ακόμα στα ανοιχτά της Φαλκονέρα και το βιώνουν σχεδόν κάθε νύχτα στον ύπνο τους για πολλά χρόνια ή ακόμα για όλη τους τη ζωή; Πόσο άνιση είναι η σύγκριση της ζωής τους πριν το ναυάγιο και μετά, όταν όλα έχουν ανατραπεί και μερικοί δυστυχώς έχουν βουτηχτεί μέσα στην κόλαση; Ή μήπως πιο τυχεροί είναι αυτοί που τους έχει καταπιεί η μαύρη θάλασσα και το έρεβος κι έχουν γλιτώσει από τη μισή ζωή που θα προσπαθούσαν να ζήσουν ανάμεσα σε εφιάλτες, σκοτάδια και δαίμονες; Θα με ρωτούσατε: «μα υπάρχουν μόνο δύο μέτρα και δύο σταθμά;» Σίγουρα όχι! Ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα από μια μοναδική κινηματογραφική πένα που καταφέρνει και μας δείχνει πως η ζωή μας μπορεί πολύ εύκολα να ανατραπεί από έναν πολύ αστάθμητο παράγοντα. Δεν θα ήταν καθόλου άσχημο, αν η υπόθεση του βιβλίου αυτού γινόταν τελικά τηλεοπτική ταινία.

Πριν λίγες μέρες τέλειωσα το διάβασμα του μυθιστορήματος του Σπύρου Πετρουλάκη “Το Ναυάγιο”. Μού άρεσε. Καλογραμμένο (όπως όλα τα βιβλία του Σπύρου Πετρουλάκη που έχω διαβάσει μέχρι τώρα), με μια γραφή που ρέει και κρατά το ενδιαφέρον αναγνώστη μέχρι το τέλος. Στηρίζεται σε αληθινή τραγωδία. Στο ναυάγιο του πλοίου “Ηράκλειον”. Ήμουν έφηβη όταν συνέβη η τραγωδία που συγκλόνισε όλους τους Έλληνες. Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα: 8 Δεκεμβρίου 1966. Ήταν η εποχή που η θαλασσοταραχή και τα μποφόρ δεν εμπόδιζαν τους καπετάνιους να ξεκινήσουν τα ταξίδια των επιβατικών πλοίων “με δική τους ευθύνη”. Δυστυχώς, τότε, το επέτρεπε το Λιμεναρχείο. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που τα πλοία ξεκινούσαν κάτω από τις αφόρητες πιέσεις των πλοιοκτητών και ας αντιλαμβάνονταν οι καπετάνιοι ότι έτσι θέτουν σε κίνδυνο εκατοντάδες ζωές. Αυτό συνέβη κι εκείνη την τραγική μέρα. Το πλοίο “Ηράκλειον” ξεκίνησε το ταξίδι του από τα Χανιά με προορισμό τον Πειραιά, “με ευθύνη του πλοιάρχου”. Ο οποίος (πλοίαρχος), ας σημειωθεί, δεν φρόντισε καν τα φορτηγά αυτοκίνητα, στο αμπάρι, να προσδεθούν με ασφάλεια. Και το πλοίο βυθίστηκε στη θαλάσσια περιοχή της “Φαλκονέρας”, εν μέσω σφοδρής θαλασσοταραχής. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες με πάνω από 250 νεκρούς. Κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό των νεκρών, μιας και ακόμη μέχρι σήμερα μόνο οι διασωθέντες (47) και οι σοροί (25) που ανευρέθηκαν έχουν καταμετρηθεί. Οι διασωθέντες ήταν μόνο άντρες. Καμία από τις γυναίκες που επέβαιναν στο πλοίο δεν διασώθηκε. Ούτε παιδί. Ο συγγραφέας όμως, χάριν της μυθοπλασίας, έκανε να έχει διασωθεί μία γυναίκα και ένα παιδί. Η Ειρήνη και η Αγάπη. Και στη συνέχεια ξετυλίγεται το κουβάρι της ζωής της γυναίκας αυτής και του παιδιού. Και στις ζωές τους μπαίνουν και άλλα πρόσωπα. Η εγγονή της Ειρήνης, η Άρτεμις, που, μετά το θάνατο της γιαγιάς της, “της γλυκούλας”, όπως την αποκαλεί, ανακαλύπτει τα τραγικά μυστικά και τα λάθη της ζωής των προγόνων της. Και ο Ιπποκράτης, ο αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, που έσωσε τη γυναίκα και το παιδί από την αγριεμένη θάλασσα. Κι εκεί που πήγαινα να τον χαρακτηρίσω “ήρωα”, ο ρόλος του άρχισε σιγά σιγά να σκοτεινιάζει. Ναι είναι αλήθεια ότι το βιβλίο δεν αποφεύγει το μελό σε ορισμένα σημεία. Όμως τραγωδία χωρίς μελό δεν γίνεται. Προτείνω να το διαβάσετε. Αξίζει τον κόπο. Σημείωση: Όσο έγραφα αυτή την ανάρτηση, διάβασα ότι ήδη το βιβλίο γυρίζεται σε σίριαλ με πρωταγωνιστή, στο ρόλο του Ιπποκράτη, τον Γιάννη Στάνκογλου. Μ' αρέσει ο ηθοποιός αυτός. Φοβάμαι όμως ότι το σίριαλ θα γίνει αγνώριστο. Όπως έγινε αγνώριστο το μυθιστόρημα “Σασμός” που μόλις το είχα διαβάσει έγινε κι αυτό σίριαλ. Η μόνη πετυχημένη μεταφορά μυθιστορήματος που παρακολούθησα στην τηλεόραση ήταν, κατά τη γνώμη μου, “Το Νησί”. Ίσως γιατί η συγγραφέας παρακολουθούσε στενά την εξέλιξη του σεναρίου.