Η ζήλια είναι μαχαιριά

Ο Ιερώνυμος Λύκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατά καιρούς έκανε διάφορες σχετικές και άσχετες με τη συγγραφή δουλειές. Πρωτοεμφανίστηκε στην αστυνομική λογοτεχνία στον δεύτερο τόμο των Ελληνικών εγκλημάτων (2008) με το διήγημα «Κανένα έλεος για τους καλύτερούς μας φίλους». Στον τρίτο τόμο (2009) δημοσιεύτηκε το «Πάσα θανάτου», στον τέταρτο (2011) το «Face Control», στον πέμπτο (2019) το «Η φαντασιακή αντανάκλαση μιας αχρείαστης απόπειρας φόνου», στον έκτο (2022) το «Κοντσέρτο για δύο Καλάσνικοφ και ένα Μάγκνουμ» και στον έβδομο (2014) το «Στο όνομα της Αλίκης». Το 2011 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, Το ρομάντζο των καθαρμάτων, στο οποίο αναδεικνύονται ως φάρσες και τραγωδίες οι πολυδαίδαλες σχέσεις του οργανωμένου εγκλήματος με επιχειρηματίες, δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ακολούθησαν το πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα Μαύρα κουφέτα (2013), ένα ρέκβιεμ για τη χαμένη ουτοπία του 20ού αιώνα, το Η ζήλια είναι μαχαιριά (2014) και το Άπληστε κόσμε, κάλπικε (2015), δυο μαύρες κωμωδίες στις οποίες κινητήρια δύναμη και καταλύτης των ανθρώπινων πράξεων είναι τα δύο από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Το 2017 κυκλοφόρησε το Άκου, πτώμα, να μαθαίνεις, μια ψευδοντοκουμενταρισμένη αναπαράσταση της διαφθοράς στη νεοελληνική κωμικοτραγική πραγματικότητα, και το 2019 Η εκδίκηση του «Ναζωραίου», μια παρωδία που ανατέμνει την ασύμμετρα συμβιωτική σχέση της διαφθοράς στο πολιτικό σύστημα με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και του παρακράτους. Το 2021 κυκλοφόρησε το Έβαφε ο Στάλιν τα μαλλιά του;, το οποίο διαδραματίζεται τον Φεβρουάριο του 1973, στις μέρες των φοιτητικών κινητοποιήσεων κατά της Χούντας, αλλά και του μακελειού και της σύλληψης του Νίκου Κοεμτζή. Την ίδια χρονιά συμμετείχε με το διήγημά του «Λίζα» στη συλλογική έκδοση Θερινοί έρωτες. Το 2022 εκδόθηκε το Πάσα Θανάτου, graphic novel (σε συνεργασία με τον Παναγιώτη Τσαούση), βασισμένο στο πραγματικό γεγονός της δολοφονίας από αστυνομικό ενός νεαρού Ρομά στο Ζεφύρι. Το 2023 κυκλοφόρησε το ερευνητικό έργο του για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, Πολυτεχνείο 1973, Το αίμα το αδικαίωτο ποτέ δεν ησυχάζει, στο οποίο ανασυστήνεται ανά ημέρα και ώρα το ξέσπασμα και η καταστολή της εξέγερσης μέσα από τις δικαστικές καταθέσεις συγγενών νεκρών, τραυματιών και αυτοπτών μαρτύρων καθώς και από αστυνομικά ντοκουμέντα για τους νεκρούς και τους τραυματίες. Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Σταύρο Στάγκο ως ερευνητής σύμβουλος για το ντοκιμαντέρ του Εμείς, όχι εγώ, συμπαραγωγής Δήμου Χαλανδρίου και ΕΡΤ, το οποίο ζωντανεύει το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μέσα από προσωπικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα. Το καλοκαίρι του 2024 διανεμήθηκε με την Εφημερίδα των Συντακτών ‒ Σαββατοκύριακο το μυθιστόρημά του Το πιεσόμετρο, με θέμα την ιστορία μιας παιδικής φιλίας στο πέρασμα τριών εποχών και ανάμεσα σε τρεις κόσμους. Το διήγημά του «Αχ, τι μέρα κι αυτή!» συμπεριλήφθηκε στην τουρκική συλλογή διηγημάτων Yunankarası-Yuna­nistan’dan 11 Çağdaş Polisiye Öykü (επιμέλεια: Βασίλης Δανέλλης-Damla Demirözü, μετάφραση: Asli Damar, Ιστανμπούλ, İSTOS, 2018) και στη γερμανική ανθολογία Hellas Noir: Griechische Kriminalliteratur, με τίτλο «Η κατάρα της Άνγκελα» (επιμέλεια: Κώστας Θ. Καλφόπουλος, μετάφραση: Ulf-Dieter Klemm, Βερολίνο, Edition Romiosini / CeMoG, 2019). Το διήγημά του «Η φαντασιακή αντανάκλαση μιας αχρείαστης απόπειρας φόνου», περιλαμβάνεται στην ιαπωνική έκδοση των Ελληνικών εγκλημάτων 5 (μετάφραση: Takashi Tachibana, Τόκιο, Takeshobo, 2023). (Πηγή: "Εκδόσεις Καστανιώτη", 2024)