Η γιατρίνα

Διαβάζεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Βασίζεται σε αληθινή ιστορία η οποία γέννα προβληματισμούς ως προς τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και κατά πόσο είναι σωστό να παίρνει κάποιος το νόμο στα χέρια του.

ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη Κατά την ταπεινή μου γνώμη θεωρώ πως η κυρία Τραυλού ανήκει στις εξαιρετικά ταλαντούχες συγγραφείς της εποχής μας, που κατέχει μια μοναδική γραφή. Ειδικά μετά την τριλογία της Στάχτης ανήκει αναμφισβήτητα σε αυτή την κατηγορία. Αυτό το βιβλίο βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία και η κεντρική ηρωίδα ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Λαμβάνει χρονικά χώρα κατά τη δεύτερη δεκαετία του περασμένου αιώνα, διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, και χωρικά σε μια επαρχιακή πόλη της τότε Αυστροουγγαρίας. Μια εποχή πολύ δύσκολη και σκοτεινή για τις γυναίκες, όπου μόνο ένας άντρας έχει όλα τα δικαιώματα, ενώ μια γυναίκα έχει μόνο τόσα δικαιώματα όσα έχουν τα αντικείμενα. Ήταν μια κατάσταση που δεν άφηνε σε αυτές και πολλές επιλογές. Η κακοποίηση των γυναικών ήταν κάτι το συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια. Η ιστορία αυτή από τη φύση της μπορεί να διχάσει πολλούς αναγνώστες και ως εκ τούτου δεν θα διστάσουν να την καταδικάσουν. Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε τις τότε σκοταδιστικές εποχές, να δούμε με συμπάθεια και να κατανοήσουμε τα όποια κίνητρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δικαιολογήσουμε. Μην ξεχνάμε πως, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε πως η κοινωνία του σήμερα έχει προχωρήσει, φυλετικά κατάλοιπα της εποχής εκείνης αντιμετωπίζουμε και τώρα. Μπορεί ο κεντρικός χαρακτήρας να είναι μια γυναίκα, αλλά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που την πλαισιώνουν κάθε άλλο παρά κομπάρσοι είναι. Οι περισσότεροι είναι κι αυτοί γυναίκες και παίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο στη εξέλιξη της υπόθεσης. Είναι τόσο αντίθετοι και διαφορετικοί μεταξύ τους και θα μπορούσε να πει κανείς πως αποτελούν μια μεγάλη ποικιλία. Μια εσωστρεφής κοινωνία, γεμάτη στερεότυπα και προκαταλήψεις, μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και γκρίζα όπου βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ανθεί η απόλυτη υποκρισία. Μέσα σε αυτό το αφήγημα δεν λείπει ο έρωτας, η προδοσία και η εκδίκηση. Βλέπουμε δε τον έρωτα σε όλες του τις μορφές. Η ηρωίδα μας, προσπαθεί και βρίσκει με τον δικό της, και ουσιαστικά τον μοναδικό τρόπο, να αντιμετωπίσει το όλο κατεστημένο, και ο τρόπος διαφυγής της γίνεται τελικά και λύτρωσή της. Η πένα της συγγραφέα είναι απόλυτα στρωτή, δεν υπερβάλει, δεν κουράζει και κρατάει τον αναγνώστη δέσμιο μέχρι την τελευταία του σελίδα. Τα πραγματικά γεγονότα έχουν μπλεχτεί τέλεια με τη μυθοπλασία και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Η φύση της όλης υπόθεσης πιθανόν να κουράσει, όπως και η συνεχή αναφορά σε ιστορικά γεγονότα. Δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Όλη αυτή η υπόθεση γεννά προβληματισμό για το πώς ήταν η θέση της γυναίκας τότε, και πως ακόμα και τώρα, έχουμε ακόμα μακρύ δρόμο μπροστά μας να διανύσουμε για να καταφέρουμε να εξαφανίσουμε όλα τα κατάλοιπα.

Μια Τραυλού από τα παλιά μού θύμισε Η Γιατρίνα. Μετά από την τριλογία που την είχα βρει βαριά για τα προσωπικά μου γούστα, αυτό το έργο ήρθε να επανορθώσει και να μου θυμίσει πως η συγγραφέας είναι μια από τις πιο ταλαντούχες αυτής της γενιάς. Το βιβλίο θυμίζει έντονα ξένη λογοτεχνία αν και φέρει επιρροές και από τον δικό μας Παπαδιαμάντη, ίσως σε κάποια σημεία εντονότερες από όσο έχει ανάγκη η δημιιουργός του. Εν κατακλείδι είναι ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβάσετε.

Με την Πασχαλία Τραυλού μου συμβαίνει το εξής. Ενώ όσο ήταν στις Εκδόσεις Ψυχογιός τη διάβασα φανατικά, από τη στιγμή που μετέβη στις Εκδόσεις Διόπτρα ένιωσα να "χανόμαστε". Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τη γραφή της, με κούραζε η θεματολογια της και την έβρισκα υπερβολικά βαριά χωρίς λόγο. Μετά από επιμονή της αδελφής μου διάβασα τη Γιατρίνα και αισθάνθηκα σαν να ξαναβρήκα μια παλιά αγαπημένη συγγραφέα. Εντελώς διαφορετικό από κάθε άλλο το συγκεκριμένο βιβλίο, με μια σκοτεινιά που ίσως να μου κλώτησε λίγο αυτήν την εποχή νομίζω ότι θέτει τις βασεις για μια δυνατή επανεκκίνηση. Μια παρατήρηση έχω μόνο. Το σημείωμα του τέλους, θα ήταν σκόπιμο να το διαβαζαμε εξ αρχής.

Η γιατρίνα είναι το νέο μυθιστόρημα της Πασχαλίας Τραυλού, η αληθινή ιστορία της Σουζάνα Φαζέκας που λαμβάνει χώρα από το 1911 έως το 1919 σε μια κωμόπολη της Αυστροουγγαρίας. Μια εποχή δύσκολη λόγω πολέμου, με τις γυναίκες άβουλες μαριονέτες μέσα στην σκληρή ανδροκρατούμενη κοινωνία που ζουν. Η σωματική και ψυχική βία που υφίστανται καθημερινό φαινόμενο,κανένα δικαίωμα δεν τις αναγνωρίζετε,ο πατέρας ή ο άντρας τους έχουν τον λόγο για οτιδήποτε τις αφορά και ο εκφοβισμός ολοκληρώνεται με την στάση του ιερέα που απειλεί με ότι μέσα διαθέτει. Με την εμφάνιση της επιβλητικής γιατρίνας στο Ναγκιρέβ όλα ανατρέπονται. Γίνεται γιατρίνα και δικαστής, φίλη και σύμβουλος, τιμωρός και εκδικητής,άγγελος και διάβολος ... Θεωρεί υποχρέωση της με τα γιατροσόφια και τα φαρμάκια της πότε να σώζει και πότε να τιμωρεί. Παίρνει τον νόμο στα χέρια της και απονέμει την δικαιοσύνη που αυτή ορίζει, ξηλώνοντας προκαταλήψεις κι ενδοιασμούς. Για τις γυναίκες γίνεται φύλακας άγγελος τους. Για τον εαυτό της δίκοπο μαχαίρι,πρωταγωνίστρια σε ένα έργο που σκηνοθετεί και πιστεύει ότι πρέπει να φέρει εις πέρας προσπαθώντας να διαγράψει το παρελθόν της χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτό την καθορίζει. Στη φαντασία της η Σουζάνα προεξοφλούσε τις εξελίξεις, έκανε εικόνα γεγονότα που δεν συνέβησαν ακόμη, δικαιολογούσε απόλυτα τις παρεμβάσεις της στις ξένες ζωές και καθαγίαζε τον εαυτό της. Προφήτευε, εισέβαλε στα ξένα όνειρα κι έκανε θαύματα. Σαν θεότητα. Μια γυναίκα που βυθίστηκε στην ανάγκη της για εκδίκηση και χάθηκε τη στιγμή που ανακάλυψε το φως. Κάποιες φορές "στάθηκα" δίπλα της και κάποιες άλλες απέναντι της...διχάζει, προκαλεί και καθηλώνει ...Μου άρεσε πάρα πολύ!! Ένα καλογραμμένο βιβλίο που κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Ευχαριστώ την ομάδα και τις εκδόσεις Ψυχογιός !! Εύχομαι από καρδιάς κάθε επιτυχία... το αξίζει!!