Αροθυμώ σε

Αγγίζοντας τις ενδεχομένως ανοικτές πληγές του αναγνώστη, σε ταξιδεύει στα βάθη του Ποντου για μια νεανική περιπέτεια ανακαλύπτοντας τον έρωτα και τις ρίζες του ανθρώπου.

Μία όμορφη ιστορία για τον Πόντο που αξίζει να διαβάσεις... Με ωραία γραφή που δε θα σε κουράσει.

Πώς είναι άραγε να χάνεις την πατρίδα σου; Πώς είναι να σε διώχνουν απ’ τον τόπο που γεννήθηκες, που μεγάλωσες, που έκανες τα πρώτα σου βήματα, που ερωτεύτηκες; Να αναγκάζεσαι να γίνεις πρόσφυγας, παλεύοντας κάθε μέρα με το θεριό μόνο και μόνο για να καταφέρεις να κρατηθείς στη ζωή; Κι απ’ τη μία στιγμή στην άλλη να χάνεις τα πάντα; Άραγε πώς είναι να είσαι Πόντιος, Αρμένιος, Σύριος; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, επηρεασμένος από πολλά. Καταρχάς από το εκπληκτικό σήριαλ που αναφέρεται στη γενοκτονία των Ποντίων (Κόκκινο Ποτάμι) που σκηνοθέτησε ο εξαιρετικός σε κάθε του δουλειά Μανούσος Μανουσάκης, το οποίο είναι βασισμένο στο βιβλίο που έχει γράψει ο Χάρης Τσιρκινίδης και αφετέρου, από την όλη ατμόσφαιρα που αυτό δημιούργησε στον κόσμο μου αλλά και από κάποιες προσωπικές σκέψεις και εμπνεύσεις επάνω σε αυτό. Επηρεασμένος λοιπόν από όλα αυτά, αποφάσισα να κατεβάσω επιτέλους από τη βιβλιοθήκη μου και να διαβάσω το μυθιστόρημα με τίτλο “Αροθυμώ σε” της Ρενέ Στυλιαρά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Queens Publication.” Σαν πρώτη ματιά, το εξώφυλλο είναι πανέμορφο. Ο πρόλογος αρκετά υποσχόμενος. Δεν θα μπορούσα όμως να πω το ίδιο και για το υπόλοιπο κομμάτι του βιβλίου. Ενώ η συγγραφέας φαίνεται ότι προσπαθεί να διηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία, βασισμένη προφανώς εν μέρει στα ιστορικά γεγονότα της περιόδου της γενοκτονίας, κατά τη γνώμη μου το κάνει με τραχύ και απότομο τρόπο. Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με πολύ γρήγορη αλληλουχία. Θα ήθελα να δω μία προσπάθεια εμπλουτισμού από τη συγγραφέα, να “τραβήξει” όπως λέμε με αυτόν τον τρόπο λίγο παραπάνω την ιστορία. Για παράδειγμα, όταν ξεκινά να εξιστορεί την ιστορία των δύο βασικών πρωταγωνιστών – οι οποίοι καταλήγουν μαζί στη πορεία – δεν μου δίνει την αίσθηση του ρομάντζου που δημιουργείτε μεταξύ τους αλλά μου τους δείχνει αμέσως σαν ζευγάρι. Φυσικά υπάρχει και ο έρωτας με την πρώτη ματιά, προσωπικά όμως θα περίμενα να το “χτίσει” λίγο περισσότερο. Όπως και στο τέλος της ιστορίας, όπου αναφέρει αμέσως, χωρίς προϋπάρχουσα έστω συζήτηση, ότι οι δυο τους θα πρέπει να χωριστούν και να μη ξαναϊδωθούν ποτέ. Συν ότι το βιβλίο τελειώνει πολύ απότομα. Γενικά, μου έλειψε όλο αυτό το “χτίσιμο” που προανέφερα, το οποίο βοηθά κιόλας στο να μεγαλώσει σε διάρκεια προφανώς το μυθιστόρημα αλλά και μπορεί να παρατείνει την αγωνία σε πολλά σημεία και να το κάνει έτσι πιο έντονο, να καταφέρει να “κολλήσει” τον αναγνώστη ο οποίος ζητά εναγωνίως να μάθει περισσότερα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη συγκεκριμένη συγγραφέα κι έτσι, δεν μπορώ να έχω μέτρο σύγκρισης. Σαν standalone εικόνα πάντως, θα μπορούσα να πω ότι δεν με ελκύει.

Ένα βιβλίο για τον Πόντο,ένα ταξίδι στην ιστορία,ένα ταξίδι μνήμης γεμάτο νοσταλγία και συγκίνηση.

Εκπληκτικό βιβλίο!!!!