Ο θάνατος του Οδυσσέα

Πολύ καλή η διαβάθμιση της αγωνίας, καθώς και η εξέλιξη της γραφής του κ. Σίμου. Ο ήρωας κάπου έχει αρχίσει να με εκνευρίζει, όμως είναι κάτι που το καλύπτει η πλοκή και η σφιχτή δομή.

Η καλύτερη μέχρι στιγμής δουλειά του συγγραφέα. Σ' αυτή την τέταρτη συνέχεια του αστυνόμου Καπετάνου έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση η οποία εκτυλίσσεται χωρίς περιττές αναλύσεις ή άσκοπες πληροφορίες. Ο αστυνόμος Καπετάνος ωριμάζει και ο συγγραφέας μας προετοιμάζει για ακόμη καλύτερα πράγματα...

Αν κάτι κάνει τη δουλειά του Δημήτρη Σίμου να ξεχωρίζει, αυτό είναι η εξέλιξή της. Από το πρώτο βιβλίο «Τα βατράχια», μέχρι και το τελευταίο του «Ο θάνατος του Οδυσσέα», ο Δημήτρης έρχεται σε κόντρα με τον ίδιο του τον εαυτό και μαντέψτε… βγαίνει πάντα νικητής! Σε αυτή την τέταρτη περιπέτεια του αστυνόμου Καπετάνου, είναι εμφανής η συγγραφική ωριμότητα του Σίμου. Πλούσιο, μεστό, καλογραμμένο κι απόλυτα ισορροπημένο, «Ο θάνατος του Οδυσσέα», είναι αυτό ακριβώς που θέλει να διαβάσει ένας λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας. Με σφριγηλή και ανατρεπτική πλοκή, που δεν κάνει «κοιλιές» αλλά ούτε «μπάζει» από πουθενά και ήρωες τόσο ρεαλιστικούς και οικείους που τους νιώθεις δικούς σου. Η Μινιόν, ο Ορέστης, ο Βαμβακάς… Συνάδελφοι, φίλοι, αδελφοί… Χωρίς αυτούς δε θα υπήρχε ιστορία κι ο Καπετάνος θα κολυμπούσε στα «σκοτεινά νερά» της μοναξιά του. Γι’ αυτό κι όταν συμβαίνει το απροσδόκητο η έκπληξη είναι μεγάλη. Η μεγαλύτερη ανατροπή ίσως, απ’ όλες. «Ο θάνατος του Οδυσσέα φτάνει στο τέλος του με έναν θρήνο. Μύθοι, δράματα, θλίψη, χαρά, μια απεικόνιση της ίδιας της ζωής. Τα «σκοτεινά νερά» σημάδεψαν τον πυρήνα των ιστοριών του αστυνόμου Καπετάνου, με έναν τρόπο που μόνο η απώλεια ξέρει να γεννά. Ένα τέλος για μια αρχή. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώθηκε και το χτύπημα σε μια σκοτεινή πόρτα που άνοιξε μπροστά μας.», αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στις ευχαριστίες. Ένα τέλος για μια αρχή… «Το παρελθόν, συχνά χάνεται στη λήθη και άπαξ και συμβεί, το παρόν διαταράσσεται σε μόνιμη βάση.» Με φόντο την Ελλάδα του μνημονίου, της οικονομικής κρίσης και του επικείμενου Grexit, η ιστορία εκτυλίσσεται σε δυο παράλληλα χρονικά επίπεδα, παρόλο που οι αναφορές σε γεγονότα του παρελθόντος δε λείπουν. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ο Δημήτρης θίγει καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως η μετανάστευση, ο εθνικισμός και ο ρατσισμός. Μεταξύ άλλων γίνεται κι αναφορά στην εξαφάνιση του νεαρού Βαγγέλη Γιακουμάκη, μια τραγική υπόθεση που ακόμη και σήμερα προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Στον αντίποδα έχουμε τις σκηνές έντονης δράσης, με καταδιώξεις και πυροβολισμούς, εκρήξεις και ανθρωποκυνηγητά, που δίνουν μια σχεδόν κινηματογραφική χροιά στο βιβλίο. «Ο θάνατος του Οδυσσέα» θα γινόταν μια εξαίσια τηλεοπτική σειρά που θα «έσπαγε ταμεία». «Όταν κοιτάς το θηρίο και δεν φοβάσαι, είναι γιατί αρχίζεις και του μοιάζεις.» Για το προηγούμενο βιβλίο του, το «Σώσε με», είχα διαπιστώσει ότι η γραφή του Δημήτρη είχε περάσει σε άλλο επίπεδο. Πιο πλούσια, πιο λογοτεχνική, σε σχέση με τα πρώτα. Στον «Οδυσσέα» λοιπόν το έχει πάει ακόμη παραπέρα. Έχει αποκτήσει μια βαθιά ανθρωπιά κι ένα λυρισμό, τα οποία ξαφνιάζουν τον αναγνώστη ευχάριστα και του ζεσταίνουν την καρδιά. Κάτι που συναντάμε για πρώτη φορά στο έργο του Δημήτρη, είναι τα λιλιπούτεια κεφάλαια, έκτασης μερικών αράδων το καθένα, που με ελάχιστες λέξεις λένε πάρα πολλά. Τέλος, οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων είναι στακάτοι, έχουν συνέπεια και τη δυναμική του προφορικού λόγου. Μπορείς σχεδόν να τους δεις να μορφάζουν ή να σηκώνουν το φρύδι με επίκριση. «Ο θάνατος του Οδυσσέα» είναι μακράν το καλύτερο, αρτιότερο και ωριμότερο βιβλίο του, απ’ όποια πλευρά κι αν το εξετάσει κανείς! Ο Δημήτρης Σίμος δε γράφει για να γράψει. Αγαπά να γράφει κι αυτό φαίνεται κάθε φορά. Πλάθει απολαυστικές ιστορίες, με κοινωνικό/πολιτισμικό/οικολογικό υπόβαθρο. Ιστορίες του σήμερα, που ο καθένας από εμάς μπορεί να τις νιώσει στο πετσί του. Έχει σίγουρα να δώσει πολλά ακόμα στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να περιμένουμε! Go #teamkapetanos! Καλές αναγνώσεις!