Μυθιστόρημα με κλειδί

Το «Μυθιστόρημα με κλειδί» είναι η πρώτη μου επαφή με τη δουλειά του Χρήστου Μαρκογιαννάκη. Πρόκειται για ένα ευχάριστο και καλογραμμένο μυθιστόρημα «κλειδωμένου δωματίου» (όπου το δωμάτιο είναι ένα μικρό ψαρονήσι), το οποίο διαβάζεται άνετα και ξεκούραστα. Με εμφανείς τις επιρροές από το έργο της Άγκαθα Κρίστι, ο Μαρκογιαννάκης μας προσφέρει μια δροσερή whodunit ιστορία, που τα έχει όλα. Ένα ειδυλλιακό νησάκι του Αιγαίου, μια ντουζίνα ανθρώπους εντελώς ασύμβατους μεταξύ τους, πτώματα που αραδιάζονται το ένα μετά το άλλο και φυσικά έναν αστυνομικό που θα ζήλευε ακόμα κι η «Βασίλισσα του Εγκλήματος». «Δεν υπάρχουν μυστικά στο νησί. Μόνο ωρολογιακές βόμβες έτοιμες να σκάσουν.» Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματός του ο συγγραφέας καταφέρνει να φέρει σε αντιπαράθεση τη ραστώνη του καλοκαιριού, με την ένταση και τη δράση που προκαλεί ένα έγκλημα σε μια μικρή νησιωτική κοινωνία. Όπως αναφέρει κι ο ίδιος «Η ιδέα μου ήλθε διαβάζοντας τις καλοκαιρινές περιπέτειες διάσημων λογοτεχνικών ντετέκτιβ, απ’ τον Poirot, στον Χαρίτο και τον Maigret, των οποίων οι διακοπές λαμβάνουν κατά καιρούς άδοξο τέλος εξαιτίας κάποιας δολοφονίας». Τόσο οι σπουδές του στη νομική επιστήμη και την εγκληματολογία, όσο και η πολυετής ενασχόλησή του ως δικηγόρος, έχουν βάλει το λιθαράκι τους στη γραφή του Μαρκογιαννάκη. Την επιρροή αυτή την παρατηρούμε όχι μόνο στη δομή της ιστορίας αλλά και στο «χτίσιμο» της πλοκής καθώς και στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Παρ’ όλ’ αυτά, θα χαρακτήριζα λιτή τη γραφή του, σχεδόν εφηβική, χωρίς να θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι κακό. Αντίθετα, δίνει μια πολύ δροσερή και αθώα θα το πω, αύρα στην ιστορία του. Θα έλεγα όμως ότι, η χρήση των νησιωτικών ιδιωμάτων και η μεταφορά της ντοπιολαλιάς δεν προσδίδει κάτι παραπάνω στο βιβλίο, πέραν ίσως αυτής της «αθωότητας», της «φρεσκάδας» και της «δροσιάς» που προανέφερα. Τα μικρά κεφάλαια δε, βοηθούν να κυλάει ευχάριστα η ανάγνωση και κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο. «Όλα τα μυστικά έρχονται στο φως, ακόμα και μετά από πολλά χρόνια. Και κανείς δε μπορεί να τα διαγράψει.» Οι χαρακτήρες του Μαρκογιαννάκη έχουν πολύ τον… αέρα της «χρυσής εποχής» της αστυνομικής λογοτεχνίας. Ωστόσο, είναι ρεαλιστικοί και καλοσχεδιασμένοι. Κάποιοι συγκεκριμένοι έχουν και χαρακτηριστικά καρικατούρας. Χαρακτηριστικά που κάνουν τον αναγνώστη να χαμογελάσει. Στο σύνολό τους πάντως, οι ήρωες είναι αληθοφανείς και πολύ οικείοι. Σίγουρα μπορεί κανείς να εντοπίσει χαρακτηριστικά φίλων και γνωστών σε αυτούς. Στα υπέρ του βιβλίου θα βάλω και το ότι έχει «ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο» ή μερικά κεφάλαια αυτού τέλος πάντων. Μια πρακτική που την είδα για πρώτη φορά στο «Οι φόνοι της κίσσας» του Anthony Horowitz. Μια πρακτική που κατέληξα να αγαπάω και να χαίρομαι όταν τη συναντώ. Εν ολίγοις, με άρωμα Ελλάδας, γρήγορο, ενδιαφέρον κι ανατρεπτικό, το «Μυθιστόρημα με κλειδί» είναι η πιο δροσερή παρέα για τις καυτές μέρες του καλοκαιριού. Σας το προτείνω με την καρδιά μου! Καλές αναγνώσεις!

Το «Μυθιστόρημα με κλειδί» ήταν το πιο καλοκαιρινό βιβλίο που διάβασα φέτος. Ο συγγραφέας με έναν τρόπο ιδιαίτερο χτίζει μια ιστορία καλογραμμένη και ευχάριστη. Το βιβλίο διαφέρει σημαντικά από τα υπόλοιπα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει, καθώς πρωταγωνιστεί η ψυχολογία των ηρώων και όχι η αιματηρή βία. Αν και οι ήρωες είναι άγνωστοι προς τον αναγνώστη, ο Μαρκογιαννάκης καταφέρνει να τους κάνει τόσο οικείους που σίγουρα ο καθένας μας θα έβρισκε πολλά σημεία ταύτισης. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι όλοι άγονταν και φέρονταν με βάση τα πάθη τους. Ο συγγραφέας κατάφερε να τοποθετήσει πολλά κοινωνικά φαινόμενα και παθογένειες με τρόπο αριστοτεχνικό αλλά όχι επιφανειακό. Θα χαρακτήριζα τη γραφή του Μαρκογιαννάκη τουλάχιστον ελκυστική, αφού κατάφερε να με μεταφέρει σε ένα νησί χωρίς καν να αναφέρει το όνομά του.

Ένα όμορφο ανάγνωσμα που διαβάζεται με γρήγορο ρυθμό! Μου έλειψε η δράση είναι η αλήθεια. Όλη η εξέλιξη της ιστορίας βασίζεται στο παρελθόν!

Εξαιρετική πλοκή, έξυπνα γραμμένο που κρατά το ενδιαφέρον από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα!