Διαβολικός

Είναι πλέον το έκτο βιβλίο του Chris Carter που κυκλοφορεί στη χώρα μας και αυτό από τις εκδόσεις Bell και οι αναγνώστες του το περιμέναμε πώς και πώς. Αυτή τη φορά ο Ρόμπερτ Χάντερ, ο γνωστός πια σε όλους ντετέκτιβ της Μονάδας Υπερβίαιων Εγκλημάτων της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, καλείται να ανακρίνει έναν κρατούμενο σίριαλ κίλερ, ο οποίος τον μπλέκει με περίεργο τρόπο στην υπόθεση και που τα εγκλήματα που έχει διαπράξει μένουν ανεξιχνίαστα τα τελευταία 25 χρόνια. Και ενώ σε κάθε βιβλίο του έχουμε διαβάσει φρικιαστικές εικόνες εγκλήματος που νομίζουμε ότι έχουμε πάθει ανοσία, σ’ αυτό το βιβλίο υπάρχει ένα στοιχείο που σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις: είναι το πρώτο βίβλιο του Carter που διαβάζουμε, το οποίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο ίδιος στην εισαγωγή του αναφέρει ότι πρόκειται για γεγονότα και άτομα που έχει συναντήσει στην καριέρα του ως ψυχολόγος. Το πλέον ενδιαφέρον όμως είναι ότι στο συγκεκριμένο παρατίθενται πολλές λεπτομέρειες για την προσωπική ζωή και το παρελθόν του Χάντερ που δε γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Η εναλλαγή στο χωροχρόνο ανά κεφάλαιο μάς έδινε αυτή τη δυνατότητα, να γνωρίσουμε άγνωστες πτυχές του ντετέκτιβ και να σχηματίσουμε πιο ολοκληρωμένη άποψη για την προσωπικότητά του. Να αναφέρουμε ξανά στο σημείο αυτό πόσο πολύ μας αρέσει που ο Carter γράφει μικρά και συνοπτικά κεφάλαια, που δεν κουράζουν τον αναγνώστη. Κατά τ’ άλλα, ήταν αισθητή η απουσία του Κάρλος Γκαρσία, που τους έχουμε συνηθίσει να δουλεύουν ως δίδυμο στις υποθέσεις, δικαιολογημένα βέβαια, αφού αυτή η υπόθεση ήταν σε άλλη πολιτεία. Άραγε, «τί οδηγεί ένα άτομο στο να σκοτώνει δίχως κανένα συναίσθημα ή μεταμέλεια; Είναι όλοι οι ψυχοπαθείς γεννημένοι έτσι, εκ φύσεως ή είναι δυνατόν κάποιος να γίνει τέτοιος με τη δύναμη της θέλησής του και μόνο»; Την απάντηση θα βρείτε στις 437 σελίδες…

ο Κάρτερ εξελίσσεται σαν συγγραφέας, δεν ακολουθεί μανιέρα. Γιατί... μας χαρίζει απλόχερα τις γνώσεις του από τον χώρο της εγκληματολογικής ψυχολογίας. Γιατί ... ο Ρόμπερτ Χάντερ είναι αστυνομικός Λειτουργός, έχει βαθιά κοινωνική ενσυναίσθηση. Γιατί... παρά την φρίκη που βιώνεις σαν αναγνώστης, επέρχεται κάθαρση. Και γιατί η γραφή του παραμένει εθιστική.

Πόσο πιο «διαβολικός» μπορεί να γίνει ένας συγγραφέας άμα θέλει; Η απάντηση είναι ΠΟΛΥ! Στο νέο του λοιπόν βιβλίο, ο αγαπημένος Chris Carter αποδεικνύει πως η ανθρώπινη διαστροφή είναι απύθμενη. Κι αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η ιστορία αυτή είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, τότε καταλαβαίνει πως αυτό που πρόκειται να διαβάσει, τουλάχιστον από ψυχολογικής πίεσης, είναι το πιο σκληρό βιβλίο του απ’ όλα, όσα έχουμε διαβάσει μέχρι σήμερα. Στην έκτη λοιπόν υπόθεση του Robert Hunter, έχουμε να κάνουμε με τον πιο παρανοϊκό δράστη, των μέχρι τώρα ιστοριών του Κάρτερ. Δε ψάχνουμε τον δολοφόνο, τον ξέρουμε από την αρχή κιόλας! Αυτό που ψάχνουμε είναι το «γιατί» καθώς και τα απομεινάρια των θυμάτων του serial killer, από τη φονική δραστηριότητα 25 ετών. Ο δράσης βρίσκεται ήδη στα χέρια του FBI, κλεισμένος σε ένα ανήλιαγο κελί, ωστόσο δε διστάζει να παίξει με το μυαλό και την ψυχολογία των πρακτόρων και κυρίως του Χάντερ, ο οποίος, κατά μία έννοια ή πολλές, εμπλέκεται προσωπικά στην υπόθεση. Η ανάκριση του κρατούμενου θα φέρει στην επιφάνεια πολλά και φρικιαστικά μυστικά. Μυστικά αδιανόητα. Μαζί όμως με τα κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται και στοιχεία και λεπτομέρειες, από την προσωπική ζωή του Χάντερ, που μέχρι τώρα μας ήταν άγνωστα. Έτσι μας βοηθάει να τον γνωρίσουμε καλύτερα και να κατανοήσουμε κάποιες από τις συμπεριφορές του. Η γραφή του Κάρτερ είναι πάντα αυτή που ξέρουμε κι αγαπάμε. Απλή, χωρίς λογοτεχνικές φιοριτούρες και η πλοκή να τρέχει με τρελές ταχύτητες. Τα μικρούτσικα κεφάλαια, τα οποία πάντα, μα πάντα όμως σε αφήνουν σε ένα μίνι cliffhanger, βοηθούν στην ταχύτατη ανάγνωση, με αποτέλεσμα το βιβλίο να τελειώνει σε χρόνο dt. Επιπλέον, παίζει με το χρόνο, ταξιδεύοντάς μας στο παρελθόν, μόνο και μονό για να μας επιστρέψει στο σήμερα και τούμπαλιν. Τα χρονικά αυτά σούρτα-φέρτα, δεν είναι καθόλου κουραστικά, αντίθετα, βοηθούν στην ευκολότερη κατανόηση της ιστορίας. Γενικότερα, το έχω ξαναπεί άλλωστε, τα βιβλία του Κάρτερ είναι η επιτομή του “page turner”. Δε μπόρεσα να μη διακρίνω κάποιες ομοιότητες με τη «Σιωπή των αμνών» και τα υπόλοιπα βιβλία του Thomas Harris, ωστόσο αυτό δε με ενόχλησε και ιδιαίτερα, καταρχάς γιατί έχουν περάσει αιώνες από τότε που τα διάβασα και που είδα τις ταινίες και επειδή όπως προείπα, οι ταχύτητες ήταν τόσο ιλιγγιώδεις, που ούτε καν πρόλαβα να «διυλίσω τον κώνωπα». Κάποιοι ανέφεραν ομοιότητες και με την ταινία «Seven”, ωστόσο εγώ αυτές δεν τις εντόπισα, για τον ίδιο λόγο που ανέφερα παραπάνω. Εν τέλει όμως, στην τέχνη, όπως όλοι ξέρουμε, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Κάτι που παρατήρησα σχετικά με τα ονόματα των πρωταγωνιστών, προς μεγάλη μου τέρψη δηλαδή, μιας και η επιστήμη της σημειολογίας αλλά και η προέλευση των ονομάτων είναι πράγματα που πάντοτε τραβούσαν το ενδιαφέρον μου, είναι το εξής: Το όνομα Lucien είναι λατινογενής λέξη και σημαίνει «φως», ωστόσο έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στον κινηματογράφο, ως ένα από τα ονόματα του Διαβόλου. Επίσης, το όνομα Ρόμπερτ έχει τις ρίζες του στην αρχαία γερμανική γλώσσα και είναι σύνθετη, με τα δυο συνθετικά της να σημαίνουν δόξα (glory) και φωτεινός (bright). Σε ελεύθερη μετάφραση ο «Δοξασμένος». Από την άλλη, το Χάντερ, Hunter στα αγγλικά, σημαίνει κυνηγός. Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Το «Δοξασμένο κυνηγό του Φωτός» ή το «Δοξασμένο κυνηγό του Διαβόλου»; Αυτό μένει να το αποφασίσεις εσύ, που θα διαβάσεις αυτό το βιβλίο! Προσωπικά, στο προτείνω ανεπιφύλακτα! ;-)

Εντελώς διαφορετικό βιβλίο! Ο δολοφόνος αποκαλύπτεται σχεδόν αμέσως! Παρόλα αυτά η αγωνία παραμένει αμείωτη!!! Δεν υπάρχουν λόγια…