Αντιχάρισμα στον Νίτσε

O Νίτσε έφυγε νωρίς. Δεν πρόλαβε να δει γονιμοποιημένη την προφητική του οργή, καρποφόρο τον ρεαλισμό των διορατικών του διαγνώσεων. «Πολύ πρώιμος πρόδρομος μιας πολύ όψιμης άνοιξης». Ευδιάκριτη δεν είναι ακόμα ούτε και η άνοιξη, όμως οι πρόδρομοι πληθύνονται — τα σημάδια ότι κυοφορούνται επιγνώσεις εκρηκτικής δυναμικής ξεμυτίζουν ασταμάτητα στον παγετώνα τριών αιώνων κυριαρχίας του Διαφωτισμού-μηδενισμού.

Συνεχιστές της νιτσεϊκής επαναστατικής διαύγασης του «ενός, ούτινός έστι χρεία», καθένας με διαφορετικό απόθεμα ωριμότητας, σίγουρα ο Ντοστογιέφσκι, ο Χάιντεγγερ, ο Σάρτρ, ο Αλμπέρ Καμύ, ο Βίτκενστάιν, ο Βλαδίμηρος Λόσσκυ, ο Τ.Σ. Έλιοτ, Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, η Φλάννερυ Ο’Κόννορ. «Με κυνισμό και αθωότητα».