To κόκκινο και το φαιό

Διάβασα διάφορες απόψεις για το συγκεκριμένο βιβλίο, άλλες θετικές άλλες αρνητικές. Αρκετές είχαν σαν κοινό παρανομαστή την παραδοχή ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι υποδεέστερο των προηγούμενων της σειράς με πρωταγωνιστή τον Πάκο Μαρτίνεθ. Για μένα ήταν το πρώτο που διάβασα του συγγραφέα κι έτσι δεν έχω σφαιρική άποψη. Αυτό όμως που μπορώ να πω με βεβαιότητα όμως είναι ότι με ενθουσίασε! Κι αν πράγματι ισχύει ότι τα προηγούμενα είναι πολύ καλύτερα, χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, έσπευσα να τα προμηθευτώ! Ο Αττιά πλέκει την ιστορία του το 1978, με φόντο την απαγωγή και τη μετέπειτα δολοφονία από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου των Χριστιανοδημοκρατών της Ιταλίας Άλντο Μόρο. Πατώντας με βέβαιο βήμα πάνω στ’ αχνάρια των ιστορικών γεγονότων, ο Αττιά εμπλουτίζει την ιστορία του με το μυθοπλαστικό στοιχείο, προσφέροντάς μας μια ρεαλιστική πλοκή που δε «μπάζει» από πουθενά. Η διήγηση στα 2 πρώτα μέρη –το κόκκινο και το φαιό- γίνεται εναλλάξ, από την πλευρά του Πάκο και από την πλευρά της Ιρέν, της συζύγου του, παρεμβάλλοντας ενδιάμεσα σελίδες του ημερολογίου που κρατούσε ο Μόρο κατά τη διάρκεια της απαγωγής τους. Οι σελίδες αυτές είναι βαθιά ανθρώπινες και συγκινητικές. Βλέπουμε πως ένας ισχυρός άντρας σπάει σιγά-σιγά κάτω από το βάρος της συνειδητοποίησης ότι ζει τις τελευταίες μέρες της ζωής του, αφού το ξέρει ότι η κυβέρνηση δε θα κάνει πίσω στις απαιτήσεις των απαγωγέων. Γράφει με απόγνωση τις σκέψεις του, αποχαιρετά την οικογένειά του, γράφει τη διαθήκη του. Σε αγγίζει κατάστηθα. «Έχω αρχίσει να ασφυκτιώ• μια κρίση κλειστοφοβίας ή η έντονη επίγνωση πως δεν επρόκειτο παρά για την αρχή των περιπετειών μου…» Στα δυο πρώτα μέρη λοιπόν έχουμε αφενός τις έρευνες του Πάκο προκειμένου να φέρει σε πέρας το ρεπορτάζ με το οποίο είναι επιφορτισμένος από την εφημερίδα που εργάζεται, τα συναπαντήματα του με πρόσωπα ενδιαφέροντος κι αφετέρου την αναδρομή της Ιρέν στο παρελθόν. Η ιστορία αυτή η ιστορία μας πάει πίσω στο Παρίσι του 1899, όπου η Γαλλία διχάζεται από την υπόθεση Ντρέιφους. Σε μια έρευνα στο σπίτι της μητέρας της, η Ιρέν ανακαλύπτει ένα χειρόγραφο μέσα από το οποίο καταγράφεται μυθιστορηματικά, η δράση κατά της αντισημιτικής οργάνωσης «Η μεγάλη δύση της Γαλλίας». Διαβάζοντας το χειρόγραφο αυτό, ή Ιρέν κατάφερε να δώσει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα σχετικά με την αυτοκτονία του πατέρα της. Μια υπέροχη ιδέα που αξιοποιήθηκε στο έπακρο κατά τη γνώμη μου. Και βήμα το βήμα φτάνουμε τελικά στο τρίτο μέρος του βιβλίου, τη «Δυσωδία», όπου οι αποκαλύψεις βρωμάνε πιο πολύ κι από «αστικό βούρκο». Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο δοκιμάζοντας τις αναμεταξύ τους σχέσεις. Εδώ κλείνουν όλα τα ανοιχτά μέτωπα και λύνονται όλες οι απορίες. Δε ξέρω τι γίνεται στα πρώτα βιβλία της σειράς αλλά εγώ γνώρισα ένα εκπληκτικό συγγραφέα. Με συνεπήρε η ιστορία και το πώς έστησε την πλοκή του, όσο και το πώς απέδωσε τους χαρακτήρες μέσα σε αυτή την πλοκή. Θεωρώ ότι δεν ήταν εύκολο επίτευγμα, δεν είναι άλλωστε λίγες φορές, που ιστορίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα έχουν σαθρό υπόβαθρο και ιστορικά ή αφηγηματικά κενά. Αντίθετα πιστεύω ότι ο Αττιά πέτυχε να δώσει ένα υπέροχο κοινωνικο-πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα όπου συναίσθημα, αστυνομική έρευνα και ιστορική μυθοπλασία έδεσαν αρμονικότατα. Ανυπομονώ να πιάσω τα υπόλοιπα! Καλές αναγνώσεις!