Όλα όσα ξέρω για την αγάπη

Πώς είναι να μεγαλώνεις, να ενηλικιώνεσαι και στην πορεία να μαθαίνεις πώς να διαχειρίζεσαι τη φιλία, τη δουλειά, την απώλεια και την αγάπη;

Όταν πρόκειται για τις δοκιμασίες και τους θριάμβους της ενηλικίωσης, η δημοσιογράφος και πρώην αρθρογράφος των Sunday Times τα έχει δει και τα έχει δοκιμάσει όλα. Στην αυτοβιογραφία της αφηγείται γλαφυρά το πώς ερωτεύτηκε, πώς βρήκε δουλειά, πώς μέθυσε, πώς την παράτησαν, πώς συνειδητοποίησε ότι ο Ιβάν από το ψιλικατζίδικο στη γωνία μπορεί να είναι ο μόνος αξιόπιστος άντρας στη ζωή της και ότι κανείς, σε τελική ανάλυση, δεν μπορεί να συγκριθεί με τις καλύτερες φίλες της.

Το Όλα Όσα Ξέρω για την Αγάπη μιλά για τα κακά ραντεβού, τις καλές φίλες και κυρίως για τη συνειδητοποίηση πως είσαι αρκετή.
Με ευφυΐα και διορατικότητα, συναίσθημα και χιούμορ, η Dolly Alderton υφαίνει τις προσωπικές της ιστορίες, σαρκάζει κι αυτοσαρκάζεται, δίνοντάς μας μια σειρά από λίστες, συνταγές και συμπεράσματα, που θα αγγίξουν και τις πιο ευαίσθητες χορδές κάθε γυναίκας, κάθε ηλικίας – κάνοντάς σε να θέλεις να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πεις τα πάντα γι’ αυτό το βιβλίο στις φίλες σου.
Κάτι σαν το Ημερολόγιο της Bridget Jones, αλλά αληθινό από την αρχή ως το τέλος, το Όλα Όσα Ξέρω για την Αγάπη μιλά για τα δύσκολα πρώτα βήματα της ενηλικίωσης με όλη την τρομακτική αλλά και ελπιδοφόρα αβεβαιότητά της.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«”Μέσα μας είμαστε όλοι δεκαεπτά χρονών με κόκκινα χείλη”» διάβασα κάποτε πως είχε πει ο Λόρενς Ολίβιε. Συμφωνώ μαζί του με όλη μου την καρδιά».

«Οι φίλες μου, δικαίως, πίστευαν πως ήταν παρανοϊκό να έχω πάθει τόσο γρήγορα εμμονή με κάποιον που δεν γνώριζα. Αλλά το είχα συνηθίσει κιόλας – το να βρίσκω εγώ ένα νέο ερωτικό ενδιαφέρον ήταν πάντα σαν ένα άπληστο παιδί που ανοίγει ένα παιχνίδι ανήμερα τα Χριστούγεννα. Έσκιζα το περιτύλιγμα, εκνευριζόμουν προσπαθώντας να το κάνω να δουλέψει, έπαιζα με αυτό ψυχωτικά μέχρι να σπάσει και μετά πέταγα τα σπασμένα πλαστικά κομμάτια στο πίσω μέρος ενός ντουλαπιού την επομένη των Χριστουγέννων».

«Αφότου γύρισα, τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα για λίγο. Το βαρύ παλτό της θλίψης που φορούσα τόσο καιρό είχε αρχίσει να ελαφραίνει. Έφτιαξα ένα καλό πλάνο για το τι ήθελα να κάνω από δω και πέρα. Ξαναερωτεύτηκα σφόδρα την πόλη μου. Διάβαζα βιβλία του Μπιλ Μπράισον για την Αγγλία και έτρωγα πατατάκια Toffee. Θυμήθηκα πόσο τυχερή ήμουν που ζούσα στο μέρος όπου γεννήθηκα, ένα μέρος γεμάτο από τους φίλους μου. Δύο μήνες μετά την επιστροφή μου παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και έγινα ελεύθερη επαγγελματίας. Έναν μήνα μετά από αυτό μου έδωσαν μια στήλη στους Sunday Times».