Η εποχή των θρύλων

Γρηγόρης Δημακόπουλου. Ένας νέος συγγραφέας με ήθος, γνώσεις,παιδει και αφάνταστη φαντασία!!! Ο Γρηγόρης πιστεύω γεννήθηκε με ένα αστέρι και μαζί του γεννήθηκαν όλες οι υπέροχες λέξεις που ξεχύνονται σαν χείμαρρος πλημμυριζοντας την πένα του,γράφοντας αριστουργήματα!!!! Η Εποχή των Θρύλων 'Κόκκινη Αυγή είναι το πρώτο βιβλίο του από την τριλογία του. Είναι ένα βιβλίο άκρως ερωτευσιμο....!!!! Από την πρώτη λέξη σε παρασύρει και σε κλείνει μέσα στα φύλλα του, κάνοντας ένα φανταστικό ταξίδι γεμάτο από εναλλαγές συναισθημάτων. Ένα ταξίδι που δεν θέλεις να τελειώσει!!!!! Αναλύει άψογα τους χαρακτήρες που πορεύεσαι μαζί τους. Ένιωσα να γίνομαι όλα αυτά που ειπώθηκαν!!! Ένιωσα τα συναισθήματα μου να με προσπερνάμε ..... Είναι το πρώτο βιβλίο που τελειώνοντας του γύρισα πάλι κ άρχισα να το διαβάζω από την αρχή.... Περιμένοντας το δεύτερο βιβλίο του τριγυρνώ στην γη τις εξορίας,στο δάσος του φθινοπώρου στην αχανή ερημιά.... περιμένοντας.... Σε ευχαριστώ για το μοναδικά υπέροχο ταξίδι!!!!

Έχοντας παρακολουθήσει τη πορεία του βιβλίου και τις αγωνίες του Γρηγόρη μέσα από ένα forum τα προηγούμενα χρόνια, είχα ένα διακαή πόθο να πετύχει το όνειρό του. Αν και είμαι ένας απλός διαδικτυακός «φίλος», χάρηκα πολύ για τη κυκλοφορία του ύστερα από τόσα χρόνια προσπάθειας. Όταν το πήρα στα χέρια μου το μόνο που ήθελα ήταν να με ικανοποιήσει για να μου δώσει την ευκαιρία να το εξυμνήσω και να το προωθήσω όσο μπορώ σε φίλους και γνωστούς. Χθες το βράδυ διαβάζοντας τη τελευταία πρόταση, έκλεισα το βιβλίο, το περιεργάστηκα για λίγο στα χέρια μου και είπα από μέσα μου «μπράβο ρε μπαγάσα, τα κατάφερες θαυμάσια»! Το βιβλίο μας εξιστορεί τις περιπέτειες του Λίαμ και του Χόουπ, ενός πατέρα με το γιο του που αναγκάζονται να φύγουν κυνηγημένοι από το σπίτι τους ελπίζοντας να ξεφύγουν από τους διώκτες τους. Η περιπέτειά τους αυτή θα τους ταξιδέψει σε τοποθεσίες αφιλόξενες και άγριας ομορφιάς συγχρόνως, με τον κίνδυνο να παραμονεύει στην επόμενη γωνία, σε ένα κόσμο κατεστραμένο, έρημο, βεβηλωμένο από τον ακατάσχετο εγωισμό του ανθρώπου. Ο Γρηγόρης επέλεξε να καταπιαστεί με μία κατηγορία βιβλίων όπου έχουν εδραιωθεί «ιερά τέρατα» όπως ο Τolkien, ο Martin και πόσοι άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς! Έτσι λοιπόν και ο συγγραφέας μας, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα δικό του τεράστιο, πρωτότυπο και ολοζώντανο (χμμμμ) κόσμο. Όταν λέμε «μεγάλο» όμως, το εννοούμε! Ο άνθρωπος δημιούργησε ολόκληρες επαρχίες, πόλεις, βουνά, ποτάμια, φυλές και πλάσματα σε τέτοιο βαθμό που με έπιασε ίλιγγος. Εδώ έγκειται για εμένα και το μεγαλύτερο αρνητικό αυτού του συγγράματος. Ο συγγραφέας στη προσπάθειά του να μας συστήσει όλες αυτές τις πόλεις, το κοινωνικό, το μορφωτικό και το στρατιωτικό επίπεδο καθεμιάς, με «υπερφόρτωσε» με πληροφορίες τις οποίες αδυνατούσα να συγκρατήσω στη μνήμη μου. Καθώς εξελισόταν η ιστορία και κάποια ονόματα άρχισαν να επαναλαμβάνονται, δυσκολευόμουν να θυμηθώ ποιος είναι ποιος. Η πρόταση που έκανα στο Γρηγόρη ήταν να δημιουργηθεί ένας χάρτης (δε χρειάζεται τελειότητα) για να μπορεί κάποιος να ακολουθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια τα γεγονότα. Επίσης, άλλη μία πρόταση που τη σκέφτηκα χθες, είναι η προσθήκη παραρτήματος (όπως στα έργα του Τόλκιν) με όλες τις ονομασίες προσώπων και τοποθεσιών. Δε ξέρω, ίσως, φταίει που είμαι ψυχαναγκαστικός και θέλω να απολαμβάνω στο μέγιστο το βιβλίο, αλλά θεωρώ πως μερικές τέτοιες προσθήκες θα απογείωναν τη συνολική αναγνωστική εμπειρία! Όμως, καλό είναι να περάσουμε στην ουσία του πράγματος, τη δημιουργία έντονων συναισθημάτων, και πλούσιων «εικόνων» στο μυαλό μας, κάτι που ο συγγραφέας το κατάφερε περίφημα! Διαβάζοντας την Εποχή των Θρύλων δημιούργησα πολύ ρεαλιστικές εικόνες στο μυαλό μου, καθώς δε σταματούσε στιγμή να περιγράφει τα συναισθήματα, τα τοπία, τον καιρό, και γενικά δεν άφησε την παραμικρή λεπτομέρεια να του ξεφύγει. Ήταν τόσο γλαφυρός, που σε σημεία κουράστηκα κιόλας από την υπερβολική περιγραφή. Μπορεί να λατρεύω τον Κινγκ τα βιβλία του οποίου ξεχυλίζουν από περιγραφές, αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχω και πολύ υπομονή. Δε θα το χρεώσω σα σφάλμα όμως, καθώς ο κάθε συγγραφέας οφείλει να αποτυπώσει τις σκέψεις του όπως ο ίδιος θέλει και δεν έχω δικαίωμα να «κρίνω» κάτι πάνω σε αυτό. Αν σε κάτι βγάζω όμως το καπέλο στο κύριο Δημακόπουλο, αυτό είναι η δημιουργία των χαρακτήρων. Δε μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα πρόσωπο που θα μπορούσα να το χαρακτηρήσω...άψυχο. Ακόμα και σε αυτούς που δε στάθηκε πολύ, νομίζω δεν έγινε λόγω... βαρεμάρας, αλλά για να διατηρηθεί ένα πέπλο μυστηρίου που έπρεπε. Όλοι οι ήρωες που διαβάσαμε ήταν ολοζώντανοι, γεμάτοι ψυχή. Ένιωθες πως διάβαζες για «αληθινούς» χαρακτήρες. Χαρακτήρες που έπραταν λόγω εμπειριών και συναισθημάτων. Δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που αναρωτήθηκα για τη συμπεριφορά των ηρώων. Ο συγγραφέας είχε φροντίσει να τους «εκθέσει» σε τέτοιο βαθμό στον αναγνώστη που όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Επίσης, κάτι που θαυμάζω παντού (ταινίες, βιβλία, παιχνίδια κ.λπ.) είναι όταν βλέπω ανάλογη εμβάθυνση και στους «κακούς». Από όλα τα πρόσωπα που μας συνέστησε το βιβλίο, κανένας δεν ήταν «κακός» με τη κλασσική σημασία (θέλω να καταστρέψω το κόσμο μπουχαχαχαχα). Όλες οι πράξεις (καλές ή κακές), είχαν βαθύτερο νόημα και ήταν αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής εξέλιξης! Το βιβλίο προσέφερε αρκετές δυνατές συγκινήσεις και σπάνια κουραζόμουν καθώς οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές, και η κλιμάκωση (με αποκορύφωμα τις τελευταίες 200 σελίδες) ήταν «εκρηκτική». Οι σκηνές και τα συναισθήματα εναλλάσονταν αδιάκοπα κάνοντας το βιβλίο προέκταση των χεριών μου τις τελευταίες ημέρες. Δε ξέρω τι άλλο να γράψω, αλλά το βιβλίο το αγάπησα πολύ περισσότερο από πολλά αντίστοιχα φαντασίας γνωστών συγγραφέων, γιατί είχε «ψυχή». Και όταν ένα βιβλίο έχει ψυχή το ερωτεύεσαι και το θυμάσαι για πάντα. Ανυπομονώ πάρα πολύ για τη συνέχεια, μιας και ο Γρηγόρης είχε τη «σατανική» έμπνευση να αφήσει όλα τα μέτωπα «ανοικτά» και, όπως του είπα, το θέλω με αφιέρωση! Μπράβο, μπράβο, μπράβο!

Ο Γρηγόρης Δημακόπουλος κάνει το ντεμπούτο του με την Εποχή των Θρύλων, ένα sword & sorcery μυθιστόρημα που δεν θα έπρεπε να λείπει από τα ράφια κανενός έλληνα οπαδού του φανταστικού. είναι η δεύτερη αναγνωστική επαφή με τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Την πρώτη του ιστορία την διάβασα στην συλλογή διηγημάτων Πολεμικές Ιαχές. Τα δυνατά κι αγαπημένα μου σημεία του συγκεκριμένου βιβλίου είναι η κοσμοπλασία, καθώς και η ξεχωριστή φωνή του κάθε χαρακτήρα. Φαίνεται πώς ο συγγραφέας ασχολήθηκε αρκετά την αρχή ως το τέλος. Δεν βαρέθηκα ούτε μία φορά στις αναφορές αυτών των μύθων καθώς και πώς εμπλέκονται στην κεντρική ιστορία. Σε αρκετά σημεία μου έδωσε αυτό το αίσθημα ότι διαβάζω το Game of Thrones, αλλά καλύτερο :) ο τρόπος που παρουσιάζεται η κόσμοπλασιά είναι ένα από τα δυνατά ατού και ελπίζω στο δεύτερο βιβλίο να έχουμε την ίδια “ποσότητα.” όσον αφορά τώρα τους χαρακτήρες όλοι παίζουν τον ρόλο τους στην εξέλιξη της ιστορίας. Σε άλλα βιβλία μπορεί να βρω κάποιον χαρακτήρα που με ενοχλεί ή που να είναι περιττός, αλλά εδώ φαίνεται πως έχει πέσει η δουλειά και όλα έρχονται και δένουν όπως θα έπρεπε σε μία ιστορία τέτοιου τύπου. Στα ουδέτερα σχόλια να πω πως όσοι έχουν διαβάσει Έλρικ του Μελνιμπονέ και γενικότερα τα βιβλία του Μουρκοκ, θα βρουν πολλά γνώριμα στοιχεία. Αυτά εντάσσονται με έναν μοναδικό τρόπο στη συγκεκριμένη ιστορία και δένουν τέλεια. Κάποιοι επίσης που έχουμε διαβάσει dune ίσως να δούμε γνώριμα στοιχεία για το πώς αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες τον φόβο. Βέβαια σε συζήτηση που είχα με τον συγγραφέα μου είπε ότι έχει διαβάσει dune, αλλά αφότου έγραψε το βιβλίο. Συνεχίζοντας τα ουδέτερα σχόλια να πω πως είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που διάβασα τα οποία δεν έχουν συντακτικά ή γραμματικά λάθη και η επιμέλεια τους είναι άψογη. Το μέγεθος του βιβλίου είναι πάνω από 600 σελίδες και δεν είναι το κλασσικό paperback. Άνετα σε μέγεθος είναι όσο δύο ξεχωριστά μυθιστορήματα. Αν σκεφτούμε ότι το μέγεθος ενός μεγάλου μυθιστορήματος είναι γύρω στις 100.000 λέξεις, εδώ είναι κοντά στις 200.000… με λίγα λόγια θα αφιερώσετε κάμποσο χρόνο για να το τελειώσετε. επειδή Γενικά είμαι οπαδός των βιβλίων που είναι γύρω στις 200 σελίδες paperback, Αυτός ήταν και ένας λόγος που παρότι το είχα καιρό στη βιβλιοθήκη μου, το διάβασα αργότερα. Αυτό που θα ήθελα να βελτιωθεί στο επόμενο βιβλίο είναι ο τρόπος των περιγραφών. Θεωρώ πως είναι πολύ λεπτομερής σε σημείο που κάποιες φορές να παρέκαμψα κάποιες περιγραφές, μιας και ήδη οι άλλοι χαρακτήρες είχαν αναφερθεί σε αυτό. Αυτό είναι επίσης υποκειμενικό μιας και πολλές φορές, έχω πιάσει τον εαυτό μου να παρακάμπτω κάποια κομμάτια μιας και βαριέμαι να διαβάζω περιγραφές, το συγκεκριμένο με σχετική επιφύλαξη. Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως είναι ένα βιβλίο σε αρκετά σημεία με συγκίνησαν και με έκαναν να ριγήσω. Ομολογώ να πω πως είναι ένα βιβλίο που μου “έλειψε” επειδή το τελείωσα και περιμένω πώς και πώς για το επόμενο της σειράς!

Με την καλά δουλεμένη του πένα και τις ακόμη πιο καλοδουλεμένες ιδέες του, ο συγγραφέας παραδίδει ένα γεμάτο μυθιστόρημα που συναρπάζει και υπόσχεται να ταξιδέψει ακόμη περισσότερο με την συνέχεια του, για την οποία αδημονούμε! (L.N.)

Μια λέξη: Έπος! Η Εποχή των Θρύλων είναι ένα από τα βιβλία που μόλις είδα ένιωσα τρομερή λαχτάρα να διαβάσω. Επική φαντασία στην Ελλάδα δεν είναι κάτι που συναντάς κάθε μέρα και με βάση το blurb του οπισθόφυλλου αλλά και το πανέμορφο εξώφυλλο, δεν γινόταν να μην νιώσω την ανάγκη να χαθώ στις σελίδες του. Και πραγματικά χάθηκα, ταξίδεψα, πάλεψα, ένιωσα πόνο και χαρά, πληγώθηκα και νίκησα -έστω και για λίγες στιγμές. Ο Γρηγόρης Δημακόπουλος χρησιμοποιεί την αγαπημένη μου πένα, εκείνη που δεν φοβάται να περιγράψει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν οι χαρακτήρες του. Δεν θα το κρύψω, ζήλεψα -πάντοτε με την καλή έννοια- τις λεπτομερείς περιγραφές του και τη ζωντάνια με την οποία ανοιγόταν ο κόσμος του Λιαμ μπροστά μας. Γνώρισα αργά και σταθερά τη Γη της Εξορίας και έτρεξα κυνηγημένη δίπλα από τον Λιαμ και τον γιο του, τον Χόουπ. Το ταξίδι μου έμαθε πολλά και αδημονούσα να ακούσω περισσότερες ιστορίες και θρύλους, νιώθοντας την λαχτάρα του Χόουπ να δω πέρα από τις λέξεις, να μάθω ποια αλήθεια έκρυβαν. Μέσα από τα μάτια του Λίαμ αλλά κι εκείνα του Βέιλαν και του Γκέρτρουν ένιωσα για μερικές τρομερές ώρες τι εστί να είσαι ένας άνθρωπος τίμιος μα με ένα σωρό ευθύνες. Ο Χόουπ μου θύμισε τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ένα παιδί τον κόσμο και οι συζητήσεις του με τον Λιαμ αλλά και τον Βάραχαϊμ ή τον Έιντεν ήταν από τις αγαπημένες μου -αληθινές και γεμάτες με το θάρρος ενός παιδιού. Το μικρό μου παράπονο είναι πως μου έλειψαν οι γυναικείοι χαρακτήρες μα πιστεύω πως ο Γρηγόρης θα μας ανταμείψει στον δεύτερο βιβλίο (το οποίο ελπίζω να γράφεις ήδη, έτσι δεν είναι; ). Γνώρισα την Ωρόρα και ακόμα κι από τον λίγο χρόνο που είχα μαζί της με έκανε ήδη να ανυπομονώ να μάθω τι έκανε για να φτάσει εκεί αλλά και τι σκοπεύει να πράξει τώρα πια που τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο. Οι αναφορές της Σελίντα την έκαναν να μοιάζει με μια πολεμίστρα που θα ήθελα να γνωρίσω μέσα από αναμνήσεις και ιστορίες. Η Σάγια επίσης φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και σίγουρα θα την συναντήσουμε ξανά… Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με την πλοκή ή την ιστορία του βιβλίου (ποτέ δεν το κάνω πια) μιας και ο κόσμος της Εποχής των Θρύλων μπορεί να φτάσει στα χέρια σας στο λεπτό και να γνωρίσετε από μόνοι σας τους χαρακτήρες που ανέφερα παραπάνω, να μάθετε θρύλους και ιστορίες που θα σας ανατριχιάσουν, να παλέψετε και να αναζητήσετε μόνοι σας λίγη από τη Γνώση των Αρχαίων. Έχω αφήσει απ' έξω πολλά -πάρα πολλά- γιατί δεν γίνεται να χωρέσουν όλες μου οι σκέψεις και τα συναισθήματα σε μερικές γραμμές. Χαίρομαι που το 2019 έρχεται στο τέλος του με αυτήν την ιστορία που είχε μέσα της περισσότερα από όσα θα μπορούσα ποτέ μου να φανταστώ. Συγχαρητήρια, Γρηγόρη! Να ξέρεις πως θα σε ακολουθήσω σε όλα σου τα βήματα και είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσεις να με εκπλήσσεις με το ταλέντο και τη δουλειά σου. Θα μάθω από σένα, όπως ο Χόουπ από τον Λίαμ, και ίσως κάποια μέρα σου δώσω κι εγώ πίσω ότι εσύ μου πρόσφερες με την Κόκκινη Αυγή.