
Αποθήκη κατάλοιπων ηδονής

Το βιβλίο Αποθήκη κατάλοιπων ηδονής του Κώστα Π. Καναβούρη καταδύεται στα σκοτεινά νερά της ανθρώπινης ύπαρξης, αναδεικνύοντας την τραγική διαδρομή του Joseph Schneller, ενός ανυπότακτου πνεύματος που εξοντώθηκε από το ναζιστικό καθεστώς. Η ζωή του, γεμάτη αγωνία και πάθος, συνδυάζει την ψυχική ασθένεια με τη δημιουργική ιδιοφυΐα, προβάλλοντας την ανάγκη της ανθρώπινης έκφρασης μέσα σε συνθήκες απόλυτης απελπισίας.
Η πλοκή εστιάζει στη ζωή του Schneller και τις εξαιρετικές του ιδέες, περιγράφοντας τις εσωτερικές του μάχες και την επιθυμία του για δημιουργία. Οι συγκρούσεις με την κοινωνία και τον εαυτό του αποτυπώνονται με έντονα συναισθηματικά φορτία, καθώς οι αναγνώστες βυθίζονται σε μια πραγματικότητα γεμάτη θλίψη, αλλά και εκπληκτική ομορφιά.
Η γλώσσα του Καναβούρη είναι πυκνή και σαγηνευτική, με ποιητικά στοιχεία που εντείνουν την αίσθηση του δραματικού. Οι μεταφορές του και οι εικόνες που δημιουργεί συνθέτουν μια μοναδική ατμόσφαιρα, όπου η φθορά και η ηδονή συνυπάρχουν με τρόπο αβίαστο.
Αν επιθυμείς να ανακαλύψεις την οδύνη και την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης, το Αποθήκη κατάλοιπων ηδονής είναι ένα βιβλίο που δεν πρέπει να χάσεις. Η αφήγησή του θα σε παρασύρει σε ένα ταξίδι αμφιλεγόμενων συναισθημάτων και διαρκούς αναζήτησης.
Joseph Schneller. Γεννήθηκε στις 30-2-1878. Γόνος αστικής οικογένειας. Ύστερα από διάφορες επισκέψεις σε γιατρούς και ψυχιατρεία, εγκλείσθηκε στο ίδρυμα Έγκλφινγκ (1907) με διάγνωση κατατονίας. Παρέμεινε στο ίδρυμα μέχρι την εξόντωσή του (Ιούλιος 1943) από ασιτία μακράς διάρκειας. Ένας από τους δεκάδες χιλιάδες "μη αποδοτικούς ανθρώπους" που εξόντωσαν οι Ναζί. Ανάμεσα στα έργα του καταπιάστηκε (1936) με την εκπόνηση ενός μεγαλόπνοου αρχιτεκτονικού σχεδίου: επρόκειτο για ένα κολοσσιαίων διαστάσεων κτίριο, η κατασκευή του οποίου, σύμφωνα με τον ίδιο, απαιτούσε 400 χρόνια. Ήθελε έτσι να επανορθώσει το ότι "η εκκλησία απαγόρευσε τη χριστιανική συνουσία".
Δυστυχώς τίποτα από τα σχέδια του κτιρίου δεν σώθηκε. Τίποτα εκτός από τον τίτλο του, ο οποίος, έχω τη γνώμη, είναι ό,τι ακριβέστερο και βαθύτατα ποιητικό έχει γραφτεί για το ανθρώπινο σώμα, γι' αυτή τη σκοτεινή δύναμη που σπρώχνει το σύμπαν προς τα έξω, γι' αυτή την τραγική κτίση της πάσχουσας αθανασίας που περιέχει τα πάντα. Ο τίτλος λοιπόν του οικοδομήματος ήταν "Αποθήκη καταλοίπων ηδονής"...
*************************************«Θα σε πιάσω από τις άκρες
θα σε διπλώσω με προσοχή
Όπως που διπλώνουν τα νυφικά σεντόνια
Έτσι θα γίνει
Θα σε πιάσω από τις άκρες
Και δεν θα περισσεύει τίποτα απ’ το λευκό
Ούτε καν ο μαύρος ήχος
Καθώς θα σπάζει το ανένδοτο
Εκείνης της σημαίας της μεσίστιας
Εκείνος ο ανένδοτος ιστός
Που ήταν το κορμί σου».
*************************************
Σκουριά, πολλή σκουριά
Μόλις βγαλμένη από τα βράγχια του ψαριού
Με ό,τι έχει ταΐζει η μάνα το παιδί της
Μ' αυτό το τίποτα που φτιάχνει τον Θεό
Κι ύστερα μπαίνει μες στα μάτια του
Και τον τυφλώνει.
«Από πείνα»
*************************************
Θα δω τα σπλάχνα σου την ώρα που κοιμάσαι
Τότε που ησυχάζει ο ωκεανός
και μηρυκάζουν αρμύρα τα ναυάγια.
Εκεί, σ’ εκείνο το μεγάλο βάθος της σκουριάς
θα δω τα σπλάχνα σου
[…] Μην κοιτάξεις.
Κατεβαίνω.



αξιολογήσεις
