Το χρώμα του φεγγαριού

-Σήμερα πάντως ζω. Ξέρεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό; Τώρα είμαστε μαζί! Σου σφίγγω τα χέρια σε κοιτάζω στα μάτια. Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται . Μην αφήνεις την ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το Σήμερα ενέχυρο σ΄ αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου φίλε. Αγάπησέ το! Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί , που χαράσσοντας αυτό το σήμα , τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι κείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. Ε! Δεν έπαψε η γη να γυρίζει ,ε; Ποιος είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο. Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός. Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε: Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!

Ένα βιβλίο γραμμένο μέσα από τη ζωή. Μία οικογένεια που προσπαθεί να επιβιώσει παρ'όλες τις αντιξοότητες και τις δύσκολες συνθήκες. Μία γιαγιά, η νύφη και τέσσερα παιδιά, όλοι τους τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο μοναδικοί. Ένα ανάγνωσμα με λιτές και αλληγορικές φράσεις, λεξιλόγιο απλό, καθημερινό. Εικόνες ζωντανές και, μέσα από τις άσχημες καταστάσεις που βιώνουν όλοι, αχνοφαίνεται ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ένας τόνος θετικός για την ομορφιά της ζωής.

Η γραφή της Αλκυόνης Παπαδάκη είναι τόσο αλληγορική και λυρική που σε κάνει να θες να τη διαβάσεις ξανά και ξανά. Η Αλκυόνη Παπαδάκη χρησιμοποιεί μεταφορές, προσωποποιήσεις και άρτιους χαρακτήρες και χαρίζει στους αναγνώστες ένα υπέροχο μυθιστόρημα.

Το άσπρο σπιτάκι με τα κεραμίδια ήτανε το τελευταίο του χωριού. Από κει και πέρα άρχιζαν τα καπνοχώραφα. Δυο κάμαρες και μια αυλή, γεμάτη γιασεμιά. Στη μια κάμαρα αποθήκευαν τα καπνά. Στην άλλη είχανε τη σόμπα, δυο στενά καναπεδάκια για τη μάνα και τη γιαγιά, το μεγάλο κρεβάτι, που τώρα κοιμόντουσαν τα παιδιά, κι ένα κομό σκαλισμένο στο χέρι, προίκα της γιαγιάς…» Μια ιστορία γεμάτη δυνατά χρώματα και συναισθήματα που μας ταξιδεύει πέρα από την πραγματικότητα και μας μαγεύει με τον ποιητικό λόγο της.

Σε ταξιδεύει, σε χαλαρώνει, σε κάνει να σκέφτεσαι σαν μικρό παιδί... ένα ανάγνωσμα για μικρούς και μεγάλους που αφήνει έντονα μια γεύση αισιοδοξίας...