

Ο Τούρκος στον κήπο
Παραλαβή πριν το πρώτο κουδούνι
Άτοκες δόσεις με ή χωρίς πιστωτική

«Ο Τούρκος στον κήπο» του Γιάννη Ξανθούλη είναι ένα μυθιστόρημα που εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις και τις σκιές της ιστορίας, τοποθετώντας μας στην Ελλάδα του 1958, παραμονές της γιορτής του Προφήτη Ηλία. Η αφήγηση μας οδηγεί σε μια εποχή γεμάτη μνήμες και παθήματα, όπου οι άνθρωποι παλεύουν με τις συνέπειες των επιλογών τους.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον εντεκάχρονο Ηλία, γιο του κηπουρού, ο οποίος, χωρίς να το ξέρει, θα ξυπνήσει ένα πλήθος σκιών από το παρελθόν. Ο Ξανθούλης αναδεικνύει τις συγκρούσεις και τα συναισθήματα των χαρακτήρων με γλαφυρές περιγραφές, δίνοντας έμφαση στη μισοσβησμένη φήμη της ιστορίας που παραμερίζει τους δευτεραγωνιστές.
Η γραφή του είναι γεμάτη ζωντάνια και νοσταλγία, με απλές αλλά εντυπωσιακές εικόνες που προβάλλουν την ατμόσφαιρα της εποχής. Η γλώσσα του συνδυάζει την αμεσότητα με την ποιητικότητα, δημιουργώντας μια μοναδική αναγνωστική εμπειρία.
Αν αναζητάς μια ιστορία που να εξερευνά τη μνήμη και την ταυτότητα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, «Ο Τούρκος στον κήπο» είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Ανακάλυψε τους κρυμμένους θησαυρούς της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα από τις σελίδες του.
Ιούλιος του 1958 – Νοέμβριος του 1998. Μεσολάβησαν σαράντα ακριβώς χρόνια ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο κρίσιμα «οκτάρια» του πρόσφατα τελειωμένου αιώνα. Θα μπορούσαν ΟΛΑ να συμβούν και γρηγορότερα, όμως τα μοιραία χρονοδιαγράμματα καθορίζουν ερήμην των ηρώων μιας ιστορίας τα παιχνίδια τους. Κι αυτό ακριβώς συνέβη στον κήπο του παλιού αρχοντικού του μακαρίτη Ζάνου Ριζούδη εκ Ρουμανίας, που μύριζε ντομάτα και κάρβουνο. Φαίνεται –μια υπόθεση κάνω– πως όλα ήταν έτοιμα από καιρό και περίμεναν το κατάλληλο πρόσωπο για να ξεκινήσει ο μηχανισμός του δράματος. Έτσι, τον Ιούλιο του 1958, παραμονές της γιορτής του Προφήτη Ηλία, ένας εντεκάχρονος ήρθε να ξυπνήσει πλήθος σκιών και παθών – χωρίς, βέβαια, να ’χει καμιά τέτοια πρόθεση. Δεν υπήρχαν προθέσεις γενικώς. Υπήρχε μόνο η μισοσβησμένη φήμη μιας παραγράφου της επίσημης Ιστορίας. Όχι της δικής μου. Αυτής που συστηματικά παραμερίζει τις ευαισθησίες και τη δράση των δευτεραγωνιστών, για να φωτιστούν καλύτερα οι Πρώτοι. Τα εντεκάχρονα παιδιά δεν έχουν λόγο να ξέρουν κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα που εμπιστεύονται απολύτως την ενήλικη λογική. Τα συνηθισμένα εντεκάχρονα των συνηθισμένων κήπων. Όχι όμως ο δικός μου εντεκάχρονος Ηλίας, ο γιος του κηπουρού.



αξιολογήσεις

chrysanktr
chrysanktr
Vasiliki
Vasiliki