Η πυραμίδα της οργής

Με το βιβλίο αυτό ο Σακελλαρόπουλος κατατάσσεται πλέον στους συγγραφείς που μιλάνε στην ψυχή του αναγνώστη και οι ιστορίες του είναι αληθινά συγκλονιστικές. Η οικονομική κρίση που άγγιξε όλους τους Έλληνες δοσμένη με τόσο ρεαλισμό δε νομίζω να έχει εμφανιστεί σε άλλο βιβλίο.

Μια καθηλωτική, ανθρώπινη ιστορία που κόβει την ανάσα και αγγίζει τις ψυχές. Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή!

μια συναρπαστική καθηλωτική ιστορία που κόβει την ανάσα από την πρώτη στιγμή...

Η πυραμίδα της οργής. Δεν περίμενα τέτοια γροθιά στο στομάχι. Πάντα με εκπλήσσει ο συγγραφέας, αλλά ομολογώ πως δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για κάτι τόσο έντονο, ζωντανό κι επίκαιρο. Ο ίδιος χαρακτήρισε το 15ο(!) αυτό βιβλίο του …Όνειρο, ανάσα, πνοή, απρόσμενο δώρο ζωής… Μια πυραμίδα συναισθημάτων που σε μια στιγμή καθορίζουν μια ολόκληρη ζωή. Τα καθαρά μάτια του, το φωτεινό και χαμογελαστό πρόσωπό του, ο γλυκός λόγος που αβίαστα μπορεί να σου πει και να φτιάξει η μέρα σου (σαν άλλος Μανόλης αφτιασίδωτης ανθρωπιάς κι ανεπιτήδευτης ματιάς), δε λαθεύουν. Είναι συγγραφέας ψυχών. Μύριζε ιδρώτα και αγωνία, κι απελπισία και θυμό και οργή, και η ξεχειλισμένη αγανάκτηση χόρευε στα πρόσωπα των εργαζομένων, που αποφάσισαν να οργανωθούν για να δουν τι θα κάνουν κι αν υπήρχαν περιθώρια αντίδρασης. Η πυραμίδα της οργήςΠρόσωπα και βιώματα γύρω από μια απάνθρωπα σκληρή κατάσταση σε έκαναν να θέλεις να σταματήσεις, να συμπάσχεις με τους ήρωες, διακόπτοντας την ανάγνωση, μα ταυτόχρονα σε καλούσαν αγωνιωδώς να μάθεις την κατάληξή τους, μη μπορώντας να ξεκολλήσεις από τις σελίδες. Καταφέρνει να σε κρατάει σε εγρήγορση καθ’ όλη τη διάρκεια της πλοκής. Χωρίς περιττά λόγια, χωρίς χρονικά πισωγυρίσματα. Χείριστες συμπεριφορές, σοκαριστικές αλήθειες, καταβαρα-θρωμένες αντοχές, ολέθρια αδιέξοδα, παράπλευ-ρες απώλειες, άνανδρα “θέλω”, επιλεγμένες(!) σιωπές, αβεβαιότητα, πόνος, δάκρυα ικανά να μουσκέψουν ολόκληρη την τσιμεντούπολη, αλλά κι αγάπη, συμπαράσταση και συμπόνια. Αλληλεγγύη ανθρώπων… Αδύνατον να μη σε συνεπάρει. «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είν’ αληταριό π’ όλο θα δραπετεύει…» Απάθεια VS μένος Το αγεφύρωτο χάσμα εργοδοσίας κι εργαζομένων, οι offshore εταιρείες, το μερικό βόλεμα δίπλα στην εκμετάλλευση και την εξαπάτηση των υπαλλήλων, η πλήρης ανέχεια και διάλυση των πάντων. Είχαν βαρυστομαχιάσει τρώγοντας επί μήνες… υπομονή και κατανόηση. Κι όλα χωρίς ίχνος υπερβολής. Μια αποτύπωση της ελληνικής καθημερινότητας. Μια κατάθεση ψυχής με το μαχαίρι στο κόκκαλο. Ένα ασήκωτο βάρος στο στήθος. Πώς ο πλέον ήρεμος και φιλήσυχος εργαζόμενος ξεφεύγει από εκείνη τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη λογική από την τρέλα και μετατρέπεται σε δολοφονικό τιμωρό; Θεία δίκη, κινήσεις εν βρασμώ, ψυχικά αποθέματα, μπλέκονται τόσο ταιριαστά που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις ούτε στην επόμενη πρόταση του κεφαλαίου. Πόσος κόσμος, βιώνοντας την ανέχεια, δεν χάνει τα λογικά του κι οδηγείται απεγνωσμένος και οργισμένος σε άλλο επίπεδο, μην μπορώντας να αντέξει ούτε δευτερόλεπτο ακόμα τη συνέχεια αυτής της παράνοιας! Έρμαια του φόβου και της αγωνίας για το ξημέρωμα των παιδιών του. Ήξερε ότι η ευτυχία στα παιδιά δεν κοστίζει και φτάνει στα τρίσβαθα της καρδιάς τους, όση δυστυχία κι αν υπάρχει γύρω. Γιατί η αθώα παιδική καρδιά γεμίζει και με πολύ απλά πράγματα, δοσμένα με αγάπη. Στον πόλεμο, όμως, πολεμάς όπως μπορείς. Σε μια χώρα που σπαράζει, που ψυχορραγεί, σε μια Ελλάδα που καταρρέει, έρμαιο στον άνεμο των ασύδοτων πολιτικών αλλά και των ανάλγητων εργοδοτών, σε καθεστώτα γενικής ύφεσης, ο συγγραφέας ζωγραφίζει με τα μελανότερα χρώματα την οικονομική και ηθική κρίση και παρακμή. Το χρήμα δεν έχει διαχωριστικές γραμμές, δεν έχει χρώματα και ιδεολογίες. Στο βωμό του μηδενίζονται ζωές κι αξιοπρέπειες έναντι αμείλικτων οικονομικών συμφερόντων με την ευλογία της εξουσίας, πάντα εις βάρος του εργατικού (ή μη) δυναμικού. Γνώριζε από τον πατέρα του ότι το χρήμα δε χάνει ποτέ, ότι τρυπάει τοίχους, σκαρφαλώνει σε βουνά, στήνει γέφυρες, θάβει μνήμες, εξαφανίζει εξογκώματα, καλύπτει τα πάντα… Η πυραμίδα της οργήςΠλημμύρα θλίψης. Οργή. Αβάσταχτη, απόλυτη, ακατέργαστη, απροκάλυπτη. Το συναίσθημα των εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας που τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν προδομένοι σε μία πατρίδα που κάηκε, που καίγεται ακόμα μπροστά σε ανάλγητα αφεντικά, μπροστά σε ντροπιαστικούς εργοδότες, οι οποίοι καταπάτησαν τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα και τους πέταξαν στον Καιάδα της ανεργίας, της ανέχειας και της αναξιοπρέπειας. Της αναξιοπρέπειας που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στο περιθώριο, κι όχι από κάποια δικιά του παράλειψη. Κλεμμένα όνειρα, ελπίδες, ζωές. Ο εφιάλτης της ανεργίας είναι πάντα παρών. Δε λογοδοτεί πουθενά. Δε λογαριάζει ούτε την εργατικότητά σου, ούτε την στρωμένη οικογένειά σου. Απλά “τραβάει την πρίζα” και σκοτάδι. Κενό. Τίποτα. “Έλεος θεού…” Βιβλίο σαν τραγικό, συγκινητικό ταξίδι, σαν βιωματική αλήθεια. Mεγάλη αλήθεια… Φούσκωσε το ποτάμι μέσα στον συγγραφέα και δημιούργησε μια πυραμίδα οργής… Όταν η πείνα σε τσακίζει, όταν οι αγώνες σου για κάθε επιβίωση βρίσκουν κενό, όταν ο πόνος για το χαμό του παιδιού σου σε καταρρακώνει, όταν οι λιγοστές ανάσες ανθρωπιάς γίνονται διοξείδιο του άνθρακα, όταν η αξιοπρέπεια τσαλακώνεται… Εύκολο είναι να μουτζουρώσεις το όνειρο κάποιου; Τότε, μια στιγμή μόνο αρκεί για να θολώσει το μυαλό και η οργή να βγει στο φως καταστρέφοντας τα πάντα. «Πρώτα τα ζω… Μετά γράφω… Όλα εικόνες στο μυαλό… Η λογοτεχνία αντιγράφει τη ζωή…». Γιατί η ζωή είναι πολύ πιο δυνατή κι από τα πιο ευφάνταστα μυθιστορήματα. Υπάρχει όμως ζωή χωρίς πίστη, όνειρα κι ελπίδα; Πώς συνδυάζεται η εγκληματολογική υπηρεσία με το τμήμα καρδιολογίας και το κελί ενός σωφρονιστικού ιδρύματος; Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι τόσο αληθινοί. Ταυτίζεσαι με τον καθέναν τους. Μάχεσαι μαζί τους ως το τέλος, όσο κι αν τσαλακωθείτε. Ζεις μια ιστορία πανωλεθρίας με πολλά αληθινά στοιχεία και συνθήκες καταστροφής που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε οικογένεια… Πόσο αντέχεις να ζεις σε ασφυξία, παλεύοντας να κρατήσεις την αξιοπρέπειά σου; Σε πόση κόλαση θα βυθιστείς για να νικήσεις; Λατρεύω να βλέπω τον κύριο Μένιο να ξεδιπλώνεται, να ταλαιπωρεί την ψυχή του, να παθιάζεται, να αποκτά σφαιρική εμμονή με την κάθε ακρίβεια. Χωρίς να του λείπει ο λεπτότερος και βαθύτερος χειρισμός ενός τόσου ευαίσθητου θέματος, επιλέγει τον ωμό, άφιλτρο, σκληρό ρεαλισμό (πάντα δημοσιογράφος!) μέσα από έντονη γραφή. Αλλά η αλήθεια δεν θέλει όμορφα φορέματα, βγαίνει γυμνή. Κι αυτή τον πήγε ως το τέλος. Η κυρία Γιώτα Παπαδημακοπούλου το αποτυπώνει τόσο εύστοχα σε τρεις μόνο προτάσεις. Γίνεται η φωνή όλων εκείνων που θυσιάζονται κάθε μέρα στο βωμό εκείνων που θαρρούν πως έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, επειδή τους έχουν για υποδεέστερούς τους. Γίνεται η φωνή όλων εκείνων που κόντρα στην ωμή βία της σύγχρονης εποχής, συνεχίζουν να είναι μαχητές, δεν σκύβουν το κεφάλι ή ακόμα κι αν το κάνουν, βρίσκουν τη δύναμη να το υψώσουν και πάλι. Γίνεται η φωνή όλων εκείνων που η απελπισία τούς σπρώχνει στα άκρα και που το να χάσουν τον έλεγχο κόντρα στη λογική τους, είναι μια φλασιά δρόμος, τόσο όσο χρειάζεται για ν’ ανοιγοκλείσει ένας διακόπτης. Θα αμφισβητούσες την ηθική για την επιβίωση; Κι ας θυσίαζες την ψυχή σου; Δεν θα τα έπαιζες όλα για όλα; Ψάξε μέσα σου! Ποιος δεν έφτασε στα όρια του Σωτήρη; Όλοι μας έχουμε βρεθεί στη θέση των ηρώων του βιβλίου, όλοι μας παλεύουμε νυχθημερόν για το μέγιστο καλό σε κάθε πτυχή της ύπαρξής μας… Και ο καθένας από μας έχει φτάσει σ’ αυτό το τέλμα, που σε διαλύει και σου ρουφάει κάθε στοιχείο αξιοπρέπειας. Θα έρθει η δικαίωση και η λύτρωση; Θα πάρουν όλοι ό,τι τους αξίζει τελικά; Γλυτώνεις από τα δίχτυα της Νέμεσης; “Ας πάψουν να κόβονται σα λουλούδι οι ζωές των ανθρώπων κι ας εμποδιστεί κάποια στιγμή η αναλγησία, απ’ όπου κι αν προέρχεται.” Μη σκοτώνεις τις μνήμες, κράτα τες, θα σε βοηθήσουν να κάνεις το σωστό. Τολμάς να διαλέξεις παράδεισο ή κόλαση; Μακάρι να πετάξουμε από την ψυχή μας κάθε ίχνος οργής και να συνεχίσουμε, όσο κι αν έχουμε ματώσει.

Η Πυραμίδα της οργης μου άνοιξε την πόρτα στο κοινωνικό δραματικό μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος φοράει τα γάντια του μπόξ και σαν άλλος Μάικ Τάισον αποτελειώνει τον αναγνώστη του , με ενα χτύπημα jab απευθείας στο στομάχι. Σκληρό , δυνατό και σοκαριστικό που θα αγγίξει συναισθηματικά και την λευκή Βασίλισσα του χιονιού. Ενα μυθιστόρημα τόσο επίκαιρο που θα μας βάλει σε σκέψεις και θα αναθεωρήσουμε αρκετά πράγματα που είχαμε πράξει ή πρόκειται να πράξουμε (αγαθοεργίες) και σκέψεις που είχαμε κάνει αλλα και που θα κάνουμε, πάνω στο θέμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης και των αποτελεσμάτων της στους συνανθρώπους μας . Η οικονομική κρίση της χωρας μας παρουσιάζεται σε αυτό το βιβλίο με τον καλύτερο αλλά και με ανθρώπινο τρόπο που μπορούσε να γίνει . Οι πρωταγωνιστές,  απλοί άνθρωποι της διπλανης πόρτας ή ακομα και του ίδιου μας του σπιτιού. Άνθρωποι που ψυχορραγούν , στα πρόθυρα του γκρεμού,  που πλέον έχουν χάσει τα πάντα και το μόνο που προσπαθούν να κρατήσουν με νύχια και με δόντια είναι η αξιοπρέπεια τους .... μάταια όμως.... και αυτή κάποιοι πολιτικοί και επιχειρηματίες  θέλουν να την ποδοπατήσουν .... ΣΤΑ ✅ ➕  Επίκαιρο , έντονο και σοκαριστικό . ➕  Θα σε καθηλώσει από την 1η του σελίδα . ➕ Η "ελπιδα" πεθαίνει παντα τελευταία,  έτσι κ δω την αισθάνεσαι σε όλες τις σελίδες του βιβλίου. ➕ Η παρουσίαση όλων των ονομάτων που πρωταγωνιστούν στην 1η σελίδα του βιβλίου ήταν για μενα ενα μεγάλο ΣΥΝ , με βοηθησε στην ανάγνωση.*Ας ακολουθήσουν και άλλοι αυτό το τρίκ. ➕ Ευκολοδιάβαστο , απλή και συνάμα πλούσια γραφή. ➕  Άριστα στις γνώσεις του συγγραφέα,  οποίο θέμα και αν αγγιξε (αστυνομίας, ιατρικής κλπ) , ήταν πλήρως ενημερωμένος. ΣΤΑ ❌ ➖ Το μόνο αδύναμο σημείο που βρηκα ήταν ο τρόπος που καποιος , καποια στιγμή εκλεψε κάτι , για να το χρησιμοποιήσει...το βρήκα απλό και όχι πειστικό. (No spoiler)