Στους ξυλοδαρμούς ο αντίπαλος είναι πριν απ` όλα ένας παλιός γνώριμος. Όλα πάνω του θυμίζουν κάτι από το παρελθόν. Οι σπασμωδικές κινήσεις, ο θυμός που συνδαυλίζεται και κορώνει, το στόμα που χαλάει και ασχημονεί, η μανία της επίθεσης που καμιά φορά ολοκληρώνεται σε ανθρωποκτονία είναι πράγματα που ο καθένας, ακόμα κι αν έχει αγιάσει, τα βρίσκει καταχωνιασμένα στην καρδιά του. Συνεπώς ένα γραφτό αφιερωμένο στους `Ξυλοδαρμούς` το μόνο που φιλοδοξεί είναι να συνεχίσει κάποιες σκέψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις. Τίποτα περισσότερο. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]