Τρία μαύρα νούφαρα

Ζιβερνί: ένα ξεχωριστό χωριό στη Γαλλία καθώς εκεί επέλεξε ο ζωγράφος Μονέ να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και να εμπνευστεί από το φυσικό τοπίο κάποια από τα διασημότερα έργα του. Σ' αυτό το χωριό, λοιπόν, και με φόντο το έργο του Μονέ, διαδραματίζεται όλο το βιβλίο. Οι πρωταγωνίστριες είναι τρεις. Μία εντεκάχρονη με ταλέντο στη ζωγραφική, η δασκάλα του χωριού και μια γριά που φαίνεται ότι γνωρίζει τα μυστικά του χωριού. Το προφανές που τους ενώνει είναι ότι θέλουν και οι τρεις να φύγουν από το χωριό. Τι άλλο όμως τις ενώνει; Πως συνδέονται δύο φόνοι που διαπράχθηκαν σε διαφορετική χρονική περίοδο με τις τρεις γυναίκες; Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πολύ ρεαλιστικές περιγραφές του τοπίου, με πολλές και ενδιαφέρουσες αναφορές στη τέχνη της ζωγραφικής αλλά κυρίως με μια μεγάλη ανατροπή στις τελευταίες 40σελίδες. Διαβάζεται με αμείωτο το ενδιαφέρον και θεωρώ ότι είναι καλύτερο από το προηγούμενο βιβλίο του Michel Bussi Το κορίτσι της πτήσης 5403

Με μια έξυπνη τεχνική γραφής . Αξίζει το χρόνο που του αφιερώνεις .

‘Ένα εντεκάχρονο κοριτσάκι με τεράστιο ταλέντο στη ζωγραφική, μια πανέμορφη δασκάλα που αναζητά το μεγάλο έρωτα και μια ιδιόρρυθμη ηλικιωμένη που ξέρει πολλά και δε μιλάει. Τρεις γυναίκες η κάθε μία με τα δικά της όνειρα, τις δικές της αλήθειες, τους δικούς της φόβους, μα κυρίως, τα δικά της ανομολόγητα μυστικά. Αυτές είναι οι τρεις βασικές ηρωίδες του δεύτερου κατά σειρά μυθιστορήματος του Μισέλ Μπισί, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Και είναι αυτές οι τρεις γυναίκες, τα «Τρία μαύρα νούφαρα» του Μπισί, που εγώ θα θυμάμαι και θα αναπολώ για πολύ καιρό ακόμα. «Το έγκλημα του ονείρου συμφωνώ να θεσπίσουμε» Τα νούφαρα είναι το δεύτερο κατά σειρά βιβλίο του συγγραφέα αλλά το τρίτο που διάβασα εγώ. Και μετά από αυτό τον κατατάσσω με βεβαιότητα στους αγαπημένους μου συγγραφείς. Η ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου ήταν πραγματική εμπειρία για μένα. Ένα πραγματικό ταξίδι στο παρελθόν, στα χρόνια που έζησε και μεγαλούργησε ο μεγάλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Κλωντ Μονέ. Ως τόπο όπου διαδραματίζεται έχουμε το Ζιβερνί του Βερνόν, στη Γαλλία. Ειδυλλιακό σκηνικό για μια αριστουργηματική ιστορία. Σχήματα, χρώματα, μυρωδιές, όλα μεταφέρονται στο χαρτί με ένα μαγικό τρόπο, από την πένα του Γάλλου συγγραφέα. Σε αυτό του το έργο ο Μπισί, επιλέγει να εναλλάσσει τη διήγηση από πρωτοπρόσωπη στο τρίτο πρόσωπο, βάζοντάς τον αναγνώστη του πότε στη θέση του ήρωα και πότε σε αυτή του θεατή. Επιπροσθέτως, κόβει τα κεφάλαια πάντα σε πολύ νευραλγικό σημείο, θέτοντάς μας σε κατάσταση συναγερμού και νοσηρής περιέργειας για το τι θα συμβεί παρακάτω. Η πλοκή είναι σφιχτοδεμένη, ρέουσα και με εξέλιξη μέτριας ταχύτητας. Σε αντίθεση με το «Η μαμά έχει άδικο», εδώ δεν ένοιωσα τα γεγονότα να με προλαβαίνουν. Αντίθετα, έπαιρνα το χρόνο μου, έτσι ώστε να πραγματοποιήσω κι εγώ τη δική μου, προσωπική έρευνα. Να δω με τα μάτια μου τα έργα του Μονέ, να μάθω για τον ίδιο και κυρίως να γνωρίσω το μαγευτικό χωριό του Ζιβερνί. Γι’ αυτό και πέρασαν αρκετές μέρες μέχρι να το τελειώσω. Οι διάλογοι… τι να πω για τους διαλόγους; Σχεδόν θεατρικοί. Διέθεταν πλαστικότητα και ζωντάνια. Σα να τους άκουγα πραγματικά. Κι οι μονόλογοι της ηλικιωμένης γυναίκας, επίσης πολύ δυνατοί. Σε ανάγκαζε να την προσέξεις. Να την «ακούσεις». Και οι ήρωες που «ζωγράφισε» ο Μπισί, είναι εξαίσιοι. Πραγματικά μπορούσα να τους δω να περνούν μπροστά μου… Ο αστυνομικός με τη βίντατζ μηχανή και το δερμάτινο μπουφάν, να διασχίζει με ταχύτητα τη λεωφόρο, η γοητευτική γυναίκα, με το λεπτό λουλουδάτο της φόρεμα που περπατά στον επαρχιακό δρόμο αιχμαλωτίζοντας τα βλέμματα. Το κοριτσάκι με τα λερωμένα με χρώματα δάχτυλα και τα κοκκινισμένα μάγουλα που στέκεται μπροστά σε έναν πολύχρωμο καμβά… την υπέργηρη κυρία, που περπατά παραπαίοντας στα χωράφια του Ζιβερνί, στηριγμένη στο μπαστούνι της και σφυρίζοντας στο σκύλο της. Πανέμορφες εικόνες που τις λάτρεψα. Είχα γράψει στην άποψή μου για το «Η μαμά έχει άδικο» ότι ο Μπισί χρησιμοποιεί νέες φόρμες στη γραφή του. Θα το ξαναπώ κι εδώ. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι του αρέσει να πειραματίζεται σε κάθε του έργο. Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς, πως και τα τρία του βιβλία είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Τα νούφαρα δε, είναι ένα έργο που ξεφεύγει από τα στερεότυπα του είδους. Φέρνει τα πάνω κάτω σε αυτά που ξέρουμε και αφήνει πίσω του την πεπατημένη. Δυστυχώς δε μπορώ να γράψω πολλά, χωρίς να προβώ σε αποκαλύψεις, ωστόσο μόνο όποιος το διαβάσει θα καταλάβει τι εννοώ. Το πώς καταλήγει η υπόθεση είναι πραγματικά ευρηματικό. Όσον αφορά εμένα, παρ' όλη την πολύ ζωηρή μου φαντασία, δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό μου, το τι πραγματικά συμβαίνει και η έκπληξή έσκασε μέσα μου σαν ηφαίστειο. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά δε θέλω να σας κουράσω. Κλείνω λοιπόν λέγοντας ότι το «Τρία μαύρα νούφαρα» είναι ένα βιβλίο που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε. Ακόμα κι αν είστε λάτρεις της περιπέτειες ή του σκληροπυρηνικού αστυνομικού, δώστε του μια ευκαιρία. Το αξίζει 100%

Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα και για κάποιον που είναι λάτρης της τέχνης, το βιβλίο αυτό γίνεται ακόμα πιο ευχάριστο. Από 'κει και πέρα, το κομμάτι που προκαλεί έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις βρίσκεται στις τελευταίες 40 περίπου σελίδες. Προσωπικά, ένιωσα αυτήν την αλλαγή στην πλοκή να με απογοητεύει, αλλά ύστερα από λίγο όλα αλλάζουν και πάλι, μιας και ο συγγραφέας το σώνει πολύ έξυπνα! Μην χάσετε τον χρόνο σας, σκεπτόμενοι ποιος το έκανε ή τι άλλο μπορεί να συμβαίνει. Αφεθείτε στην πλοκή - θα το κάνει ακόμα πιο ευχάριστο. Το βιβλίο έχει κακό τέλος και ταυτόχρονα υπέροχο τέλος!! Ο αναγνώστης όμως αποφασίζει για αυτό!

Αγωνιώδες, μυστηριώδες και καλογραμμένο.