Η ξηρασία

Δεν θα πω ψέματα, ήθελα να διαβάσω την Ξηρασία απ' όταν είχε πρωτοκυκλοφόρησε, αλλά ήμουν επιφυλακτική. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως σκεφτόμουν ότι τα χλιαρά βιβλία μυστηρίου είναι μεγαλύτερη απογοήτευση, γιατί από άποψη πλοκής διαβάζεις 300+ σελίδες για να φτάσεις στην αποκάλυψη και όσο διαβάζεις, τόσο προσμένεις την ανατροπή. Στα ομολογουμένως λίγα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ως τώρα, έχω παρατηρήσει ότι η δεινότητα του συγγραφέα να σε παρασύρει σε ερωτήματα και κυνήγια μαγισσών με μικρότερες εγκιβωτισμένες αφηγήσεις που καθυστερούν μεν την απάντηση στο ερώτημα "ποιος είναι ο δολοφόνος;" παρέχοντας ψήγματα στοιχείων για να εξιχνιάσεις (τάχα) την υπόθεση, αποτελεί τουλάχιστον το 50% της μαγείας των βιβλίων μυστηρίου/θρίλερ. Νομίζω πως το πιο σημαντικό δεν είναι να μαντέψεις ποιος το έκανε, αλλά να καταλάβεις γιατί. Στην Ξηρασία δεν έχουμε τα στοιχεία που μας οδηγούν στην αποκάλυψη μέχρι σχεδόν την τελευταία στιγμή, τη στιγμή που η συγγραφέας επιλέγει να αποκαλύψει τα χαρτιά της. Κι ενώ θεωρητικά προτιμώ οι ενδείξεις να είναι εκεί από την αρχή και να τις έχω χάσει, στην πραγματικότητα πάνω απ' όλα θέλω να εκπλαγώ, δηλαδή να μου έρθει κατραπακιά από εκεί που δεν το περιμένω. Έτσι κι έγινε. Υποθέτω ότι για τους φανς του είδους, μετά από αρκετό καιρό μπορούν να αποδομήσουν τα συστατικά του αστυνομικού και να καταλάβουν πού κατευθύνεται η πλοκή. Ακόμα δεν έχω φτάσει σ' αυτό το σημείο (αν συμβεί ποτέ), οπότε χαίρομαι διπλά. Ευκαιρία για περισσότερα μυθιστορήματα που μου προκαλούν αυτό:

Σε καθηλώνει