Οι γυναίκες της ψυχής μου

στα 15 διάβασα το σπίτι των πνευμάτων. 30 χρόνια μετά και ακόμα διαβάζω κάθε τι που γράφει η αλλιέντε! Κάθε σελίδα είναι μια νέα εμπειρία. Το ίδιο ισχύει και γι αυτό της το βιβλίο! Σκέψεις που περνάνε από όλους, δοσμένες με τον μοναδικό τρόπο της. Σε προβληματίζει, σου θυμίζει, σε προκαλεί να καθρεφτιστείς κ να αναλογιστείς το δικό σου μερίδιο ευθύνης για τη δική σου θέση στην κοινωνία

απλό κατανοητό βιβλίο..πρώτη φορά διαβάζω κάποιο βιβλίο της Αλιεντε.. μιλά για πολύ σημαντικά πράγματα, σου εξηγεί αρκετά πράγματα που αρκετά από αυτά κάποιοι τα έχουν βιώσει ή άλλοι απλά τα έχουν ακούσει.. γεγονότα της πραγματικής ζωής

Ένα φεμινιστικό μανιφέστο που θεωρώ το πιο επίκαιρο βιβλίο για το 21 και όσα ζούμε τους τελευταίους μήνες, αναφερόμενη στις αμέτρητες γυναικοκτονιες και τη διάδωση του κινήματος "me too" Ένα nonfiction βιβλίο που με μάγεψε και θα το έβαζα στο ίδιο ράφι δίπλα από το δεύτερο φύλο της Σιμόν ντε Μποβουάρ. Ένα βιβλίο πηγή δύναμης Ελπίδας και ευαισθητοποίησης... Μετά την ανάγνωση του σίγουρα δεν θα μείνετε απαράλλαχτοι... Σήμερα στον 21ο αιώνα οι σύγχρονες φεμινίστριες μπορούν να διαμορφώσουν τη νοοτροπία των παιδιών τους για ένα ακόμα καλύτερο αύριο. Βήμα-βήμα φτάσαμε στο εδώ και ένα βήμα τη φορά θα συνεχίσουμε χωρίς σταματημό γιατί τίποτα δυστυχώς δεν χαρίστηκε αλλά όλα κατακτήθηκαν με θυσίες και βροντερές φωνές...Αποκτήσαμε εξουσία ,ελευθερία αξιοπρέπεια ,αλλά δυστυχώς συνεχίζουμε κάθε μέρα να αγωνιζόμαστε για να τα διατηρήσουμε και να τα αποκτήσουν όλες οι γυναίκες σε κάθε σημείο της γης. Η σιωπή δεν είναι λύση ποτέ δεν ήταν... Οι φωνές μας πρέπει να γίνουν κύμα και να μας παρασύρουν σε μία θάλασσα ενότητας βυθίζοντας βαθιά μισογυνικες παραφωνίες. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αφυπνίζει συνειδήσεις, παραθέτοντας γυναίκες που στάθηκαν παράδειγμα ήθους στη ζωή της χιλιανής συγγραφέως. Όπως λέει και η Αλιέντε τώρα με το διαδίκτυο μπορεί να γίνει η πιο ένδοξη προσπάθεια ένωσης μας, γιατί όπως λέει και η Patti Smith "people have the power" Πλέον ο φεμινισμός έχει γίνει ρεύμα κοινωνικής πλειοψηφίας γιατί πλέον δεν είμαστε μόνες μας !

<<Το να είσαι γυναίκα σημαίνει να ζεις με τον φόβο. Κάθε γυναίκα φέρει τον φόβο του αρσενικού αποτυπωμένο στο DNA της. Το σκέφτεται δυο φορές πριν κάνει κάτι τόσο φυσιολογικό όσο το να περάσει μπροστά από μια ανδροπαρέα. Σε μέρη υποτίθεται ασφαλή, όπως θα έπρεπε να είναι, για παράδειγμα, ο χώρος ενός πανεπιστημίου ή ενός στρατιωτικού ιδρύματος, υπάρχουν προγράμματα που διδάσκουν στις γυναίκες να αποφεύγουν καταστάσεις κινδύνου, με βάση το γεγονός ότι, αν τους επιτεθούν, είναι δικό τους το λάθος. Βρέθηκα σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Κι όχι μόνο κανένας δεν περιμένει ν' αλλάξουν τη συμπεριφορά τους τα αρσενικά, αλλά επιτρέπεται, και μάλιστα γιορτάζεται ως δικαίωμα του άνδρα και χαρακτηριστικό αρρενωπότητας η σεξουαλική επίθεση. Ευτυχώς, τώρα αυτό αλλάζει γρήγορα, τουλάχιστον στις χώρες του "πρώτου κόσμου", χάρη στο κίνημα #MeToo κι άλλες φεμινιστικές πρωτοβουλίες. Μια ακραία έκφραση όλων των παραπάνω είναι οι γυναίκες που ζουν με μπούρκα, που τις καλύπτει από το κεφάλι μέχρι τα ακροδάχτυλα, για να μην προκαλούν επιθυμία στους άνδρες, οι οποίοι προφανώς έχουν κτηνώδεις παρορμήσεις μόλις βλέπουν λίγα εκατοστά γυναικείας σάρκας ή λευκής κάλτσας. Δηλαδή, η γυναίκα τιμωρείται για την αδυναμία ή το βίτσιο του άνδρα. Κι είναι τόσο μεγάλος ο φόβος απέναντι στους άνδρες, που πολλές γυναίκες υπερασπίζονται τη χρήση της μπούρκας, επειδή αισθάνονται αόρατες και ως εκ τούτου ασφαλέστερες. Ο συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο έλεγε ότι "αν μη τι άλλο, ο φόβος μιας γυναίκας για την ανδρική βία είναι καθρέφτης του φόβου ενός άνδρα μπροστά σε μια ατρόμητη γυναίκα". Ακούγεται συναρπαστικό, μου φαίνεται όμως κάπως μπερδεμένο. Πώς να μη φοβόμαστε, οταν ο κόσμος συνωμοτεί για να μας τρομάξει; Γυναίκες ατρόμητες υπάρχουν ελάχιστες, εκτός εάν ομαδοποιηθούμε, οπότε νιώθουμε αήττητες. Ποια είναι η ρίζα αυτού του εκρηκτικού μείγματος επιθυμίας και μίσους έναντι των γυναικών; Γιατί αυτή η επιθετικότητα και η παρενόχληση δε θεωρούνται πρόβλημα του αστικού δικαίου ή του ανθρώπινου δικαιώματος; Γιατί τέτοια σιωπή; Γιατί δεν υπάρχει δίωξη κατά της βίας των γυναικών, όπως υπάρχει δίωξη κατά των ναρκωτικών, της τρομοκρατίας ή του εγκλήματος; Η απάντηση είναι προφανής: η βία και ο φόβος αποτελούν όργανα ελέγχου>> <<Φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς στρατούς, έναν κόσμο στον οποίο οι πολεμικοί πόροι θα χρησιμοποιούνται για το κοινό καλό, όπου οι συγκρούσεις θα επιλύονται γύρω από ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων και αποστολή των στρατιωτών θα είναι η διατήρηση της τάξης και η προώθηση της ειρήνης. Όταν συμβεί αυτό, θα έχουμε υπερβεί την κατάσταση του είδους Homo sapiens και θα έχουμε κάνει ένα εξελικτικό άλμα προς ένα ανώτερο είδος, που θα είναι ο Contentus homo superior >>.