Το στρίψιμο της βίδας

Η νουβέλα του Χένρι Τζέιμς δεν είνα μια απλή ιστορία φαντασμάτων. Με το πρόσχημα των ανεξήγητων οραμάτων που βλέπει η κουβερνάντα όταν αναλαμβάνει τη φροντίδα δύο ορφανών, ο συγγραφέας προκαλεί ένα πραγματικό "στρίψιμο της βίδας" στο μυαλό του αναγνώστη. Είναι όντως στοιχειωμένη η έπαυλη; Όσα συμβαίνουν είναι τεχνάσματα των δύο παιδιών ή νοσηρές φαντασιώσεις της γυναίκας; Τελικά, η αντίληψή μας αποτελεί έναν ασφαλέςμονοπάτι προς την αλήθεια και την πραγματικότητα του κόσμου μας;

Αργά, σταθερά, με υπομονή και εξαιρετική επιμονή βλέπουμε την βίδα να γυρίζει μπροστά μας... αλλά το που θα σταματήσει ή μέχρι πού θα φτάσει, είναι καθαρά υποκειμενικό. Ίσως μέχρι εκεί που αντέχουμε. Ίσως και λίγο περισσότερο. Διαβάστε το!

"...πως το γεγονός ότι το φάντασμα του Γκρίφιν ή ο,τι άλλο ήταν τέλος πάντων, παρουσιάστηκε πρώτα στο αγοράκι, σε μια τόσο τρυφερή παιδική φύση, προσδίδει ιδιαίτερο νόημα... Κι αν το παιδί δίνει στη βίδα ένα στρίψιμο, τι θα λέγατε για δύο παιδιά; ...Θα λέγαμε φυσικά πως τα δύο παιδιά δίνουν στη βίδα δύο στριψίματα... Θα λέγαμε επίσης πως θέλουμε να ακούσουμε την ιστορία τους..." Το γοτθικό και βικτωριανό μυθιστόρημα του Χένρι Τζέιμς (νουβέλα καλύτερα) είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα - όσον αφορά στην κατάληξη τους - βιβλία. Ανήκει σίγουρα στη σφαίρα του φανταστικού, τα φαντάσματα κυκλοφορούν στις σελίδες καθ'όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ωστόσο ακόμη και αυτή η ίδια η ύπαρξη τους αμφισβητείται. Υπάρχουν στ' αλήθεια, ή όλα είναι στη φαντασία της εμμονικής κουβερνάντας δύο χαρισματικών εν τέλει παιδιών; Δε θα κάνω spoiler, ούτως ή άλλως ο κάθε ένας ερμηνεύει τελικά λίγο διαφορετικά το τι συνέβη στην πραγματικότητα. Θα πω όμως ότι εμένα μου δημιουργήθηκαν έντονες υποψίες ότι καταλύτης όλων των γεγονότων που περιγράφονται είναι η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών πρωταγωνιστών η οποία υποβόσκει από την αρχή - το ένα, δεκάχρονο, παιδί αποβλήθηκε από το σχολείο του ως πολύ κακό;! Ο αξιοπρεπής θείος που τους παρέχει στέγη, υπηρετικό προσωπικό και μόρφωση δε θέλει επουδενί να ενημερώνεται για αυτά, υπήρξε ένας υπηρέτης που απομόνωνε το αγοράκι για ώρες ενώ το ίδιο έκανε η φίλη του με το οχτάχρονο κορίτσι.. Τίποτα δε δηλώνεται ευθαρσώς, οι υπόνοιες και οι υπαινιγμοί είναι άλλωστε το χαρακτηριστικό αυτής της νουβέλας. Αξίζει να το διαβάσει κανείς και μόνο για τον αριστουργηματικό τρόπο που ο Τζέιμς έχει υφάνει τις λέξεις της ιστορίας. Θυμηθείτε όμως ότι το βιβλίο γράφτηκε έναν αιώνα πριν, η πλοκή είναι αργή και ο καθωσπρεπισμός φαινεται εκνευριστικός. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται η νταντά σίγουρα είναι παρωχημένος, νομίζω όμως ότι ο συγγραφέας μας μεταφέρει άριστα στο κλίμα της εποχής κι έτσι, ίσως, να εκτιμήσουμε κι εμείς περισσότερο την ελευθερία λόγου ακόμη και σκέψης που τυγχάνουμε τώρα πια..

Θέμα του βιβλίου είναι η ιστορία της νεαρής γκουβερνάντας που αναλαμβάνει τη διαπαιδαγώγηση επιμέλεια και επιτήρηση δυο παιδιών του Μάιλς και της Φλώρα. Ο θείος και κηδεμόνας των παιδιών μετά το χαμό των γονιών τους δε θέλει να έχει καμία σχέση μαζί τους και της δίνει τη πρωτοβουλία να τα αναλάβει εξ’ ολοκλήρου. Το όμορφο και ειδυλλιακό μέρος στο οποίο ζει αρχίζει να γίνεται εφιάλτης όταν συνειδητοποιεί ότι τα φαντάσματα των προηγούμενων υπηρετών αρχίζουν να στοιχειώνουν τη ζωή της και τη ζωή των παιδιών. Τα παιδιά δεν νιώθουν αυτές τις παρουσίες όμως η γκουβερνάντα αρχίζει να νιώθει την απειλή κάθε μέρα και περισσότερο. Ένα ερώτημα που προκύπτει είναι το κατά πόσο οι εμμονές της έχουν λόγο ύπαρξης ή απλά είναι μαύρες σκέψεις που της δημιουργούν προβλήματα στην ομαλή συμβίωση με τα παιδιά. ‘Ένα ανάγνωσμα που αμφιταλαντεύεται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Η γραφή του Τζειμς είναι μαγευτική και παρασέρνει τον αναγνώστη σ’ ένα λογοτεχνικό ταξίδι που τον βάζει να βρει τα δυσδιάκριτα όρια που κινείται η λογική με το υπερφυσικό στοιχείο. Καλή ανάγνωση

Ιστορία τρόμου και φαντασμάτων. Η σχέση της γκουβερναντας και των δύο παιδιών περίπλοκη. Ο συγγραφέας δεν σου δίνει την λύση του μυστηρίου αλλά είναι στο δικό σου μυαλό να αποφασίσεις ποια η πραγματικότητα.