Η πόλη της καταχνιάς

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του πρωτοπόρου κ αγαπημένου μας συγγραφέα, εκδόθηκε το βιβλίο η πόλη της καταχνιάς που περιλαμβάνει αδημοσίευτα και μη διηγήματα που ο ίδιος ήθελε να εκδοθούν. Ένα δώρο στους πιστούς αναγνώστες του ανά τον κόσμο ,ένας φόρος τιμής από τον εκδοτικό για το συγγραφέα που έφερε φρέσκια πνοή στο μυθιστόρημα ... Το βιβλίο περιέχει 11 διηγήματα άλλα μικρότερα άλλα μεγαλύτερα όπου γνωστοί ήρωες των έργων του φανερώνουν πτυχές της ζωής τους αλλά και μυστικά όπως, η αρχή της δημιουργίας της βιβλιοθήκης των χαμένων βιβλίων. Ότι και να πω για τη γλαφυρότητα της γλώσσας, τις αριστοτεχνικές περιγραφές ,το βάθος των ιστοριών θα είναι πολύ μικρό... Θα αδικήσω αν προσπαθήσω να περιγράψω με λίγες λέξεις τον πλούτο της συγγραφής του Θαφον γι' αυτό θα αρκεστώ στα συναισθήματα... Η συγκινησιακή φόρτιση αρχίζει διαβάζοντας ακόμα και το σημείωμα του επιμελητή και η αναγνωστική απόλαυση κορυφώνεται στο διήγημα ο πρίγκιπας του Παρνασσού με πρωταγωνιστές τον Δον μιγκέλ ντε Θερβάντες και τον βιβλιοπλάστη Σεμπερε , φυσικά στο τοπίο της αγαπημένης πόλης του συγγραφέα την ταλαίπωρη Βαρκελώνη. Σημαντικά στοιχεία για την βιβλιοθήκη των λησμονημένων βιβλίων θα βρούμε και στο πύρινο Ρόδο. Το τελευταίο διήγημα που κλείνει το βιβλίο δύο μόλις σελίδων αναδεικνύει τη μεγαλοσύνη και το φως που μας προσέφερε διάχυτη σε όλο το συγγραφικό του έργο ο Θαφον. Αναμένοντας την έκδοση τριών εφηβικών βιβλίων πού υπάρχουν και μας υποσχέθηκαν οι εκδόσεις Ψυχογιός προτρέπω όλους να διαβάσουν τουλάχιστον ένα βιβλίο του συγγραφέα και είμαι σίγουρη ότι θα προχωρήσουν στις τάξεις των Θαφονίστας όπως εγώ

Ο Zafón είπε στo «Λαβύρινθο των πνευμάτων» ότι «μια ιστορία δεν έχει αρχή ή τέλος, παρά μόνο πόρτες εισόδου». «Η πόλη της καταχνιάς» λοιπόν είναι μια συλλογή από τέτοιες πύλες προς το αχανές σύμπαν του «Κοιμητηρίου των Λησμονημένων Βιβλίων» που τόσο αγαπήσαμε. Το βιβλίο είναι το ύστατο αντίο κι η έκφραση της ευγνωμοσύνης του συγγραφέα προς τους αγαπημένους του αναγνώστες. Αποτελείται από 11 ιστορίες (εκ των οποίων οι 4 δημοσιεύονται για πρώτη φορά) που διαδραματίζονται σε διαφορετικούς χώρους και χρόνους. Ιστορίες με φαντάσματα, καταραμένα πλάσμα, όνειρα και ελπίδες, δαίμονες... Ο ίδιος ο Carlos Ruiz Zafón είχε στο μυαλό του αυτή τη συλλογή, από το 2016, όταν ολοκλήρωσε την τετραλογία δηλαδή. Και πράγματι, πέντε μήνες μετά το θάνατό του, τον Ιούνιο του 2020, η συλλογή δημοσιεύτηκε φέροντας τον πρωτότυπο τίτλο “La ciudad de vapor”. Προσωπικά πιστεύω πως είναι απαραίτητο να έχει κάποιος διαβάσει τη σάγκα προηγουμένως, αφού αυτό το βιβλίο είναι γεμάτο περίεργους χαρακτήρες, ιδιαίτερα μέρη και διασυνδέσεις με τους ήρωες που εμφανίζονται μέσα στους 4 τίτλους της σειράς. Είναι αλήθεια ότι όταν έχει να κάνει με διηγήματα, μερικές φορές βλέπουμε ότι ο συγγραφέας δε μπορεί σε κάθε ιστορία ή σε κάθε χαρακτήρα, όσο κι αν ο αναγνώστης το επιζητεί. Όμως, για μια φορά ακόμα, ο Zafón αποδεικνύει το τεράστιο ταλέντο του. Κάθε του πρόταση, κάθε παράγραφος είναι μαγική. Αυτός ο χαρακτηριστικός τρόπος, ο τόσο δικός του, που βάζει τις λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη, δημιουργώντας έτσι ονειρικές εικόνες, που έχουν να πουν εκατομμύρια πράγματα σε λίγες μόλις σελίδες! Μέσα από τα 11 αυτά διηγήματά του, ο Carlos Ruiz Zafón, αναδημιουργεί τη Βαρκελώνη, προσδίδοντάς της την ομιχλώδη ατμόσφαιρα που ήδη γνωρίζουμε, μέσα από μπαρουτοκαπνισμένες καμινάδες, δαιδαλώδεις λαβύρινθους, άμαξες με απροσδιόριστους επιβάτες, δύσμορφα γκαργκόιλ, σκοτεινά αρχοντικά και παράξενους ανθρώπους. Δημιουργεί σκηνές που μένουν αξέχαστες, διανθίζοντάς τες με πινελιές μυστηρίου κι ενίοτε με χιούμορ. Διαβάζουμε για γυναίκες ντυμένες στα λευκά, για περιπέτειες στην Ιταλία με το Θερβάντες και ταξίδια στο Μανχάταν με το Γκαουντί. Γράφει για παιδικές αναμνήσεις σε μελαγχολικό τόνο και χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Η ρευστή και πλούσια γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Zafón, αποδίδεται άψογα στα ελληνικά χάρη στην εκπληκτική δουλειά της κυρίας Μαρίας Παλαιολόγου, η οποία σεβάστηκε το πρωτότυπο κείμενο και το απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο. Κατά τη γνώμη μου, είναι τέσσερις οι ιστορίες που αποτελούν τον κορμό της συλλογής και που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής: Το "Πύρινο ρόδο", "Ο Πρίγκιπας του Παρνασσού", οι "Άντρες στα γκρίζα" και "Ο Γκαουντί στο Μανχάταν". Για μένα πρόκειται για αληθινά έργα τέχνης και σπουδή στο πώς να γράψεις μια ολοκληρωμένη ιστορία, έκτασης όσο ένας αναστεναγμός. Ο Zafón επιδεικνύει τη μαεστρία του σε κάθε γραμμή. Με λίγα λόγια, αυτό το βιβλίο είναι το μοναδικό –πλέον- εισιτήριο για όλους όσους θέλουν να επιστρέψουν για μια ακόμη φορά, στην πόλη που λάτρεψε και τίμησε με την πένα του ο Carlos Ruíz Zafón… τη Βαρκελώνη… Την Πόλη της Καταχνιάς!