Από τα καλύτερα του Κινγκ
«Το Κοράκι» του Stephen King παρέμεινε αρκετούς μήνες στο ράφι με τα αδιάβαστα βιβλία. Ένας από τους λόγους που έγινε αυτό ήταν λόγω του μεγάλου μεγέθους του. 957 σελίδες είχε και παρόλο που δεν είναι και το μεγαλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει, δεν παύει να είναι ένα μεγάλο βιβλίο. Μάλιστα σε αυτή την περίοδο που μόλις άρχισα το εαρινό εξάμηνο του πρώτου έτους δυσκολεύτηκα να βρω χρόνο για να διαβάσω. Όμως το θέμα δεν είναι αυτό. Έτσι;
Ας αρχίσω λοιπόν την κριτική μου αναφέροντας τα θετικά του βιβλίου. Πρώτον, ήταν μια ιστορία αρκετά ενδιαφέρουσα και νομίζω πως αξίζει να περιγράψω κάποια βασικά στοιχεία της. Ξεσπάει μια επιδημία με ποσοστό θνησιμότητας 99,4% στις ΗΠΑ (η οποία σίγουρα εξαπλώνεται και παγκοσμίως κι ας μην το αναφέρει πουθενά) με αποτέλεσμα να πεθάνουν εκατομμύρια άνθρωποι (το γεγονός πως το διάβασα ενόσω κυριαρχεί ο πανικός για τον κορονοϊό με ξεπερνάει). Ωστόσο, δεν έχουν πεθάνει όλοι. Υπάρχουν επιζώντες με ανοσία στον ιό, ανάμεσά τους κι οι πρωταγωνιστές όπως ο Στιου, η Φράνι, ο Χάρολντ, ο Γκλεν, η Λούσι, ο Νικ, ο Λάρι και πολλοί ακόμα. Το βιβλίο είχε πολλούς χαρακτήρες μέσα κι ίσως κάποιο "σκονάκι" να βοηθούσε στην υπενθύμιση των ονομάτων με τα πρόσωπα. Στην συνέχεια, υπάρχουν τα όνειρα. Όλοι οι επιζώντες, είτε βλέπουν εφιάλτες στους οποίους πρωταγωνιστής είναι ο σκοτεινός άνδρας, είτε βλέπουν καλά όνειρα στα οποία η βασική μορφή μοιάζει να είναι μια έγχρωμη ηλικιωμένη, η Μάνα Άμπιγκεϊλ. Μάλιστα, πολλές φορές οι άνθρωποι βλέπουν και των δύο ειδών όνειρα στον ύπνο τους. Ακόμα, αρχίζουν να μαζεύονται στο Μπόλντερ όπου και συγκροτούν την Ελεύθερη Ζώνη, μια πόλη γεμάτη επιζώντες με σκοπό να αρχίσει πάλι η ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους (ο άνθρωπος είναι κοινωνικόν ζώον όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης). Τότε, καθώς τα όνειρα εντείνονται, γίνεται λόγος για την Αποκάλυψη, όλοι πιστεύουν πως ο σκοτεινός άνδρας που βλέπουν στα όνειρά τους είναι ο Αντίχριστος που ήρθε να κυριεύσει τον κόσμο. Μόνο που δεν ήταν έτσι.. (Φαίνεται ενδιαφέρον. Σωστά;)
Ένα ακόμα θετικό της ιστορίας είναι πως υπάρχουν αρκετά μικρά plot twists τα οποία κάνουν τον αναγνώστη να κολλά περισσότερο με «Το Κοράκι». Επιπρόσθετα, κάτι που θεωρώ μεγάλο θετικό για το βιβλίο είναι πως δεν υπάρχει περιττολογία. Παρόλο που είναι μεγάλη ιστορία ο King δεν γράφει ατελείωτες λεπτομέρειες που αφορούν σκέψεις και φιλοσοφίες. Υπάρχουν αυτά τα στοιχεία στην ιστορία αλλά σε μικρότερο βαθμό από το σύνηθες. Λογικά επειδή είναι από τα πρώτα έργα του συγγραφέα. Ακόμα, κατά την γνώμη μου και παρά το γεγονός πως έκανα τόσες μέρες να το ολοκληρώσω, ήταν ένα πολύ ευκολοδιάβαστο βιβλίο. Όποτε έβρισκα χρόνο για να διαβάσω, οι 100 σελίδες έβγαιναν λες κι ήταν 40 ενώ η γραμματοσειρά ήταν μικρή. Δεν κουράστηκα καθόλου διαβάζοντάς το. Κάτι που παραλίγο να ξεχάσω να αναφέρω ως θετικό είναι πως περιείχε μια σκηνή η οποία ειλικρινά με φόβισε. Αυτό είναι κάτι σπάνιο γιατί εγώ προσωπικά σπάνια τρομάζω με βιβλία ακόμα κι αν αυτά είναι του King.
Ας περάσω όμως και στα αρνητικά του βιβλίου. Αρχικά, παρόλο που υπήρξε κορύφωση στην ιστορία, θεωρώ πως δεν ήταν τόσο μεγαλειώδης και εντυπωσιακή όσο περίμενα. Δεν θα πω λεπτομέρειες για να μην κάνω spoilers. Απλώς ήθελα κάτι παραπάνω για να ευχαριστηθώ, για να νιώσω δηλαδή πως ο χρόνος που πέρασα διαβάζοντας τόσες σελίδες δεν ήταν χαμένος. Κατά μια έννοια δεν ήταν χαμένος χρόνος γιατί μου άρεσε σαν ιστορία αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Επιπλέον, όπως προανέφερα, δεν υπήρχε κάποιο "σκονάκι" με τα ονόματα των χαρακτήρων όπως έχω συνηθίσει στα νεότερα βιβλία του με αποτέλεσμα να μπερδεύω πολλές φορές τους ήρωες μεταξύ τους ή να μην θυμάμαι ποιος είναι ποιος. Κάτι που θεωρώ ως αρνητικό είναι πως δεν ξεκαθαρίστηκε γιατί ονομάστηκε έτσι το βιβλίο. Αφού το έχω διαβάσει, μπορώ να πω, πως καταλληλότερος τίτλος θα ήταν σαν «Ο Σκοτεινός Άνδρας» ή «Σκοτεινά Όνειρα» ή κάτι παρόμοιο.
Γενικά, «Το Κοράκι» είναι ένα βιβλίο που σίγουρα το συστήνω. Είναι αριστούργημα κι ας έχει ατέλειες γιατί απεικονίζει με αληθοφάνεια μια εναλλακτική πραγματικότητα (εκτός από τα μεταφυσικά στοιχεία).
