Τρεις γυναίκες

Είναι επίκαιρο. Δεν ξέρω όμως αν μου αρέσει. Σίγουρα εμπεριέχει πολλές αλήθειες, νομίζω όμως αν δεν είχε συνεχώς τόσες περιγραφές σεξουαλικών σκηνών θα πετύχαινε λίγο καλύτερα το στόχο του. Είναι τόσο ωμές και επαναλαμβανόμενες αυτές οι σκηνές, που δημιουργούν εκείνη την αποστροφή που είχα νιώσει και με το "Μη αναστρέψιμος" - Irreversible με τη Μόνικα Μπελούτσι για όσους το έχουν δει. Θα ήθελα να εστιάζει περισσότερο στον ψυχισμό των τριών γυναικών και όχι στο πόσες φορές το έχουν κάνει.

Τελειώνοντας το βιβλίο, ποτέ δεν αποφάσισα αν τελικά μου άρεσε ή όχι. Ένα βιβλίο που λανσάρεται ως η εξερεύνηση της ερωτικής επιθυμίας μέσα από τις οπτικές γωνίες τριών γυναικών, αλλά δεν προσφέρει αυτό που υπόσχεται, ή τουλάχιστον αυτό που περίμενα εγώ. Η γραφή ήταν μυθιστορηματική, σε σημείο που δεν αισθάνεσαι πως διαβάζεις πραγματικές ιστορίες για υπαρκτές γυναίκες, κάτι που ήταν από τα σημεία που με τράβηξαν περισσότερο σε αυτό το βιβλίο. Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, πώς η συγγραφέας είναι ο παντογνώστης αφηγητής που διηγείται όλες τις ιστορίες των τριών γυναικών, συνεπώς αναπόφευκτα οι φωνές στο χαρτί ομοιάζουν. Το δεύτερο πρόσωπο στη διήγηση είχε ένα ενδιαφέρον, μια ειλικρίνεια, αλλά ταυτόχρονα και μια απόσταση. Το μεγαλύτερο συναίσθημα που αποκόμισα από το βιβλίο ήταν η λύπη. Αν η γυναικεία ερωτική επιθυμία αποτυπώνεται στις σελίδες αυτού του χαρτιού, τότε μόνο θλίψη μπόρεσε να μου προκαλέσει. Οφείλω να ομολογήσω πως η εμπειρία της ανάγνωσης των ιστοριών των τριών γυναικών μού ήταν δυσάρεστη, καθώς θίγονται ζητήματα σεξουαλικής κακοποίησης πλαισιωμένα από τον κοινωνικό περίγυρο που μόνο υποστηρικτικός δεν είναι. Ωστόσο δεν ήταν αυτό που με ξένισε. Διαβάζοντας για τη Μάγκι (που νομίζω ήταν η ιστορία που άγγιξε τους περισσότερους αναγνώστες), τη Λίνα (καταδικασμένη όπως και η ίδια φοβόταν στην αφάνεια, καθώς ούτε το όνομα της δεν μπορούσα να θυμηθώ) και τη Σλόαν (η πιο προνομιούχα εκ των τριών γυναικών, που δεν μπορείς να αντιληφθείς γιατί διαβάζουμε την ιστορία της που με το ζόρι αποζητάει την προσοχή μας ), αναρωτιόμουν συνεχώς: "Αυτή είναι η ερωτική επιθυμία μέσα από τα μάτια αυτών των γυναικών; Της συγγραφέως; Ίσως και του αναγνωστικού κοινού;; Δε βλέπω ελπίδα να χαράζει στον ορίζοντα." Βέβαια, το βιβλίο μου έδειξε για άλλη μια φορά πως ποτέ δεν μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Η Ταντέο μας ανοίγει ένα παράθυρο, αλλά οι πόρτεςστιε ζωές των άλλων πσραμένουν κλειδαμπαρωμένες. Θα μου πεις, αυτό το βιβλίο περίμενες για να το καταλάβεις; Ε λοιπόν, είναι κάποια μικρά συμβάντα στη ζωή κάθε ανθρώπου, μικρά μάλλον σε έκταση αλλά όχι σε σημαντικότητα, αφού στιγματίζουν ολόκληρες ζωές. Και αυτές οι σκηνές εντυπώθηκαν στο μυαλό μου. Οπότε τα δέοντα στη συγγραφέα γι' αυτό. Τέλος, η πλέον καλύτερη εμπειρία μου με το βιβλίο ήταν η ευκαιρία να συνομιλήσω γι' αυτό και προπάντων να ακούσω τις απόψεις των μελών μιας νέας διαδικτυακής λέσχης βιβλίου, και γι'αυτό και μόνο το βιβλίο άξιζε την ανάγνωση. Αφού κατάφερε να προξενήσει συζήτηση, νομίζω ότι πέτυχε τουλάχιστον ένα σκοπό του. *Αν και την Ταντέο ίσως μόνο αν γράψει μυθιστόρημα να την ξαναδιαβάσω, να τα λέμε κι αυτά.