Χάσιμο χρόνου
Αυτή η πραγματεία, δεν είναι καν πραγματεία. Είναι σαν απομαγνητοφώνηση μιας παλιότερης ομιλίας του Ράμφου. Αυτό δεν είναι κάτι που ο ίδιος προσπαθεί να κρύψει, μα παρουσιάζοντάς το ως τέτοιο, με ποιον ακριβώς τρόπο μας ζητάει να το κρίνουμε; Έχει νόημα να πω πως τα επιχειρήματα που υποτίθεται ότι υπάρχουν στο δοκίμιο (;) αυτό δεν έχουν χώρο να ανασάνουν και να δημιουργήσουν μια μη-συγκεχυμένη κριτική/θέση πάνω σε κάτι όντως χειροπιαστό και όχι κάτι που αποτελεί απάντηση σε "ράδιο αρβύλα" τύπου θεωρήσεις; Ή απλά η απάντηση θα είναι πως για αυτό που είναι, είναι ένα καλό κείμενο γιατί δεν προοριζόταν να είναι κάτι καλύτερο;
Όπως και να 'χει, γίνεται μια προσπάθεια εξίσωσης της οικονομικής κρίσης με μια ευρύτερη ηθική κρίση και κατ επέκταση σχεδόν οντολογικά ορμόμενη παρακμή εστιασμένη στην μοντέρνα ελληνική νοοτροπία. Η οποία άσχετα από στατιστικά στοιχεία και αντικειμενικά επιχειρήματα, παρουσιάζεται με συγκεκριμένο τρόπο μυωπικά για να κοπλιμεντάρει το ευρύτερο στόχο του κειμένου. Έννοιες και όροι παρουσιάζονται ως ρυθμιστικές αρχές, πραγματολογικές αντιρρήσεις που πηγάζουν και καταλήγουν σε στερεοτυπικές απεικονίσεις του "μοντέρνου έλληνα", ελλιπείς παρουσιάσεις και τοποθετήσεις σε ζητήματα (όπως του ησυχασμού) και ανασκευαστικά επιχειρήματα. Ακόμα και αν όσα λέει ο Ράμφος είναι σωστά και δίκαια, δεν τα υποστηρίζει σοβαρά στο κείμενο και το νόημα χάνεται.
Για να προσπαθήσω να μείνω στο θέμα του χρόνου μέσα απ' όλα όσα ανοίγονται στο κείμενο, αποκόμισα το εξής προσωπικά: Η αντίληψη του χρόνου δεν είναι αφ’ εαυτή και καθ’ εαυτή προβληματική, αλλά αυτό το επιχείρημα και ο αντίλογος, μένουν μετέωρα σ' αυτό το κείμενο.
ζωη
ζωη