Το χρονικό ενός δυσλεκτικού

Μια αυτοβιογραφική νουβέλα που πραγματεύεται αριστοτεχνικά και απροσχημάτιστα τις μαθησιακές δυσκολίες του συγγραφέα.

«Δεν μου άρεσε καθόλου που οι συμμαθητές μου περίμεναν πότε θα έρθει η σειρά μου να διαβάσω για να γελάσουν. Με γέλια πνιχτά, γιατί ήμουν δασκαλοπαίδι και φοβόνταν μην τα μαλώσει η μάνα μου, εγώ, όμως, τα άκουγα τα τρανταχτά τα γέλια τους, όσο κι αν τα έκρυβαν, και στενοχωριόμουν. Είχα αρχίσει να αποκτώ ειδικότητα στο να ακούω αυτά που δεν ακούγονταν και να βλέπω αυτά που δεν φαίνονταν. Έψαχνα να βρω έναν τρόπο να υπάρξω κι εγώ, κι αφού αυτό δεν γινόταν με τους συνήθεις, συμβατικούς τρόπους εφεύρισκα άλλους».

Βράδυ, Δεκέμβρης του 2021. Εκεί που έψαχνα κάτι στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε ένα on line τεστ δυσλεξίας για ενήλικες. Ήταν δέκα ερωτήσεις κι έπρεπε να απαντηθούν με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ. Στο τέλος έγραφε: Για κάθε ΝΑΙ παίρνετε έναν βαθμό. Εάν συγκεντρώσατε επτά ή περισσότερους βαθμούς, πιθανώς να έχετε δυσλεξία, οπότε θα πρέπει να αναζητήσετε τη συμβουλή ειδικού για περαιτέρω αξιολόγηση και υποστήριξη. Και στις δέκα ερωτήσεις απάντησα ΝΑΙ. Συνεπέστατος!

Ήρθαν στον νου μου τα χρόνια που πέρασαν και τί έχω τραβήξει με αυτή την ιστορία από τότε πού ήμουν παιδί. Τί να πρωτοθυμηθώ, αλήθεια! Για έναν περίεργο, όμως, λόγο οι αναμνήσεις μου ήταν όλες τόσο εξαιρετικά διαυγείς, τόσο στέρεα παρούσες, που, καθώς με συνεπήραν στο παρελθόν του χρόνου, μέσα εκεί, αποφάσισα, χωρίς σχεδόν να το καταλάβω, να καταγράψω το χρονικό αυτό, το χρονικό ενός δυσλεκτικού.

Παρεμπιπτόντως, η δυσλεξία μου «διαγνώσθηκε» όταν ήμουν ήδη στα σαράντα πέντε (!). Ως τότε δεν το γνώριζα.