Μετά τη θερμή υποδοχή, και τις εξαιρετικές κριτικές για το βιβλίο του Αποδοχή κληρονομιάς, ο Ανδρέας Νικολακόπουλος επιστρέφει με μια νέα συλλογή διηγημάτων: δεκατρείς νέες ιστορίες με το γνώριμο, μεστό αφηγηματικό του ύφος.Στην εποχή του Μεσαίωνα οι λογικοί και σώφρονες άνθρωποι των πόλεων στοιβάζαν τους ψυχικά διαταραγμένους ή λοξούς σε μεγάλα ξύλινα καράβια χωρίς κουπιά και τους άφηναν να περιφέρονται ακυβέρνητοι στις θάλασσες.
Οι πρωταγωνιστές των νέων διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου δεν ζουν στο Μεσαίωνα. Βρισκόμενοι όμως στη θάλασσα, στα βουνά, σε δάση, σε πόλεις, σε τρένα, σε πανεπιστημιακά εργαστήρια, ανάμεσα στα σύννεφα, απέκτησαν και οι ίδιοι την παλιά εκείνη λοξή ματιά. Η διαφορά είναι πως δεν φτιάχνονται πια μεγάλα ξύλινα καράβια.
Ο συγγραφέας είναι υποψιασμένος, καταρτισμένος, αγωνιστής και πάνω απ' όλα αυτόνομος και αυτάρκης.
Χρίστος Παπαγεωργίου, diastixo.gr
Να το θυμηθείτε, θα γράψει ιστορία στην λογοτεχνία. [Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος] είναι συγκλονιστικός.
Αλεξάνδρα Χριστακάκη, Η Αυγή
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ «ΣΑΛΤΟΣ»:
Με τον καιρό, τα όνειρα γίνονταν πια όλο και πιο τρομακτικά, απρόβλεπτα, μακριά σε διάρκεια και ντυμένα πάντα με μια γεύση φυλλώδους μούχλας και τύρφης σαν επίγευση στο στόμα μου όταν ξυπνούσα. Έβλεπα τον κόσμο που είχε πηδήξει από τον Σάλτο να σκαρφαλώνει τον βράχο προς τα πάνω αργά αργά και ύστερα κοπάδια από ζώα σκελετωμένα να ουρλιάζουν στο σκοτάδι τρέχοντας προς το χωριό κάτω από ήχο οιμωγών και πένθιμων κλαμάτων. Ένα βράδυ ονειρεύτηκα μια θεόρατη πορτοκαλιά κρυστάλλινη σφαίρα ελαφριά σαν μπαλόνι, που κατηφόριζε με μικρά αναπηδήματα από τον Σάλτο στην πλαγιά και με ένα τίναγμα ξαναβρισκόταν ψηλά στην κορυφή, αθόρυβη και ανάλαφρη, σκορπίζοντας ερυθρές και κίτρινες μαρμαρυγές στο μαύρο της νυκτός. Πεταγόμουν στον ύπνο μου και έβγαινα στην αυλή. Εκεί άναβα τσιγάρο και ρωτούσα μέσα στα σκοτάδια τα νυχτοπούλια τι σημαίνουν όλα αυτά, περιμένοντας μια απάντηση.
