Η Φαίδρα της Μαρίνας Τσβετάγιεβα είναι ένα αριστούργημα που γεφυρώνει την ποιήση με το θέατρο. Μια ρηξικέλευθη και απολύτως πρωτότυπη εκδοχή του Μύθου. Μια σπουδή για τα ζητήμα τα του έρωτα, τη σχέση ανάμεσα στα φύλα, την εξουσία και τη μητρότητα. Η Φαίδρα μεταφράζεται για πρώτη φορά στα Ελληνικά από τον Χρήστο Χρυσόπουλο, με την αρωγή της φιλολόγου Έλενας Ριζίκοβα.
Καθέναν που οι θεοί θέλουν να καταστρέψουν,
πρώτα - αλίμονο!- τον καταντούν τρελό!
Μονάχη ο βασιλιάς την άφηνε,
στα δάση ροβολούσε με το σκυλί του αντάμα!
Κι εκείνη - η ανέγγιχτη-
Πήγε κι άγαπησε έναν τυφλό,
τρελό και σαλεμένο.
Αέρα φύσα γερα!
Κλαδιά τσακίστε!
Ανήμερο θερίο κι άμυαλο!
Πώς έγδαρες με λέξεις τη ψυχή της!
Κι αγρίμι ακόμα
πιο γλυκά θα το τομάριαζες.
Ευγενική κυρά μου περιστέρα,
άκαρδο γδάρτη αγάπησες.
