Ο Κορνήλιος Καστοριάδης ήταν μια εξέχουσα ευρωπαϊκή πνευματική μορφή. Ήδη από τους πρώτους μεταπολεμικούς χρόνους αρχίζει ν’ αναπτύσσει μια γόνιμη αντιπαράθεση με το μαρξισμό που θα εμπλουτιστεί από την ψυχαναλυτική του δραστηριότητα. Η αντιπαράθεση αυτή θα εξελιχθεί τόσο σε μια ανανέωση της φροϋδικής θεωρίας, όσο και σε μια ρηξικέλευθη ανάλυση της έννοιας της αυτονομίας που θα έχει ως κατάληξη μια συνολική κριτική της δυτικής φιλοσοφίας και ειδικότερα μιας αντίληψης του θεωρείν και του λόγου, της οποίας οι απαρχές ανιχνεύονται στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Η γενιά της παγκόσμιας εξέγερσης της νεολαίας, ειδικότερα η συμβολική της συμπύκνωση στο γαλλικό Μάη, αναγνώρισε στον Καστοριάδη το σημαντικότερο ίσως διανοητικό πρόγονό της, ακόμα κι αν προσέγγιζε το έργο του συνήθως μέσω πλαγίων οδών. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εκπροσώπους της γαλλικής διανόησης εκείνης της εποχής, όπως π.χ. ο Althusser, ο Foucault και ο Bourdieu, ο Καστοριάδης παρέμεινε έκτοτε εκτός Γαλλίας εν πολλοίς άγνωστος. Ακόμα και στη δεύτερη πατρίδα του όμως έπεσε θύμα ενός «κόμματος της τάξης», των αντιπάλων δηλαδή εκείνης της επαναστατημένης γενιάς, το οποίο άσκησε συστηματικά μια πολιτική της ιστορικής λήθης. Είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη σήμερα για μια επανεξέταση και αναθεώρηση αυτής της άγνοιας και της «λήθης».