Όλιβ Κίττριτζ

Διεισδυτική ματιά στη ζωή μιας αδάμαστης, συμπονετικής και απρόβλεπτης συνταξιούχου καθηγήτριας σε μια μικρή πόλη παραθαλάσσια πόλη του Μέην. Αν σας αρέσουν οι "οικογενειακές ιστορίες" με τις τραγωδίες τους και τους θριάμβους τους, τότε δεν έχετε παρά να διαβάσετε αυτό το ειλικρινές μυθιστόρημα!

Ξεκίνησα να διαβάζω την Όλιβ Κίττριτζ χωρίς προσδοκίες. Η αλήθεια είναι μάλιστα πως στις πρώτες σελίδες βαρέθηκα κιόλας λίγο. Αλλά για κάποιο λόγο με κράτησε και συνέχισα. Και η Όλιβ, από στριφνή, απόμακρη γυναίκα άρχισε να μεταμορφώνεται μέσα στο μυαλό μου σε άνθρωπο οικουμενικό, άρχισα να αναγνωρίζω κομμάτια της, σκέψεις της, σε μένα, σε άλλους. Δε θυμάμαι να έχω διαβάσει αλλά βιβλία ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα όπου οι σκέψεις των ηρώων να δίνονται τόσο λιτά και με ειλικρίνεια στον αναγνώστη. Ειδικά όταν μιλάμε για σκέψεις μιας ηλικιωμένης γυναίκας ( ανατρέχω λίγο στον Στόουνερ, τον άνδρα που έβλεπε τη ζωή να περνάει από μπροστά του, αλλά εκεί έχουμε άνδρα ηλικιωμένο που αφήνεται ως παρατηρητής). Στην Όλιβ, το ταρακούνημα που νιώθει ο αναγνώστης είναι έντονο γιατί το βιβλίο προχωρά όπως προχωρά η ζωή. Μέχρι κάποια ηλικία φαίνεται στους ανθρώπους ότι δε θα γεράσουν ποτέ. Μετά, έρχεται η έκπληξη, τη μέρα που κοιτάνε στον καθρέφτη και προσπαθούν να καταλάβουν ποιοί είναι κι αναρωτιούνται αν το σώμα που τους καθόριζε κι έχει φθαρεί θα τους τραβήξει μαζί του ή θα επιμείνουν στη ζωή. Νομίζουν οι νεώτεροι οτι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες, σκέψεις, επιθυμίες με τους νεώτερους. Λες και έχουν κατεβάσει το διακόπτη. Οι ρυτίδες δεν έχουν θέση στην αγάπη, το πλαδαρό από την ηλικία σώμα δεν επιθυμεί τον έρωτα όπως το νέο. Και η Ολιβ γελα στις σκέψεις αυτές. Γέλα και θλίβεται, γιατί όλοι μας θα βρεθούμε στη θέση της και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, αρπάξουμε τη ζωή από τα μαλλιά και μείνουμε ανοιχτοί σε νέες εμπειρίες, για τόσο λιγότερα θα μετανιώνουμε όσο οδεύουμε προς το τέλος της ζωής. "...πόσα δεν ξέρουν οι νέοι. Δεν ξέρουν πως αυτά τα γέρικα, χοντρά και ζαρωμένα σώματα έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη όσο και τα δικά τους, τα νεανικά και σφριγηλά, πως τον έρωτα δεν τον προσπερνάει κανείς έτσι απλά, σαν γλυκό στην πιατέλα που μετά θα το ξαναβρείς...δεν ήξερε κάτι που έπρεπε να ξέρει: ότι οι μέρες, η μια μετά την άλλη, σπαταλιούνται χωρίς να το καταλαβαίνεις."