Εγώ ο τιμωρός

Η γλώσσα του I, The Jury είναι απλή, στακάτη, χωρίς φιοριτούρες και εμπνευσμένες μεταφορές. Ο ήρωας του I, The Jury, Μάικ Χάμερ είναι ένας μάλλον λαϊκός άντρας και η Νέα Υόρκη, πόλη όπου λαμβάνει χώρα η δράση, δεν είναι παρά ένα σκηνικό, δεν πρωταγωνιστεί όπως πχ το Λος Άντζελες στα βιβλία του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Ο Χάμερ, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, είναι το αντίθετο του “politically correct”: είναι βίαιος, είναι ειρωνικός, πίνει, βρίζει, χτυπάει και φλερτάρει ξεδιάντροπα με τις γυναίκες, χρησιμοποιώντας ως ατού τη ζωώδη έλξη που τους ασκεί και όχι το ρομαντισμό του (που δεν έχει στο ελάχιστο) ή το σεβασμό που δείχνει σε αυτές (ακόμα κι αν τον νιώθει, δεν φαίνεται κάπου). Κι αν αυτό φαντάζει λίγο σαν καρικατούρα, χάρη στην καταιγιστική δράση (ο ίδιος ο συγγραφέας δήλωνε ότι «ένα βιβλίο δεν το ξεκινάς για να φθάσεις μέχρι τη μέση, αλλά μέχρι το τέλος, άρα δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μία περιττή λέξη στις σελίδες) και τα διασκεδαστικά κλισέ του hard boiled, διαβάζεται εθιστικά χωρίς καμία διακοπή, μέχρι τις φονικές ατάκες του Χάμερ στο φινάλε. Μία σχολή από μόνο του, το Ι, The Jury μεταφέρθηκε δύο φορές στον κινηματογράφο αλλά μάλλον αποτυχημένη: μόνον σημερινοί σκηνοθέτες, όπως ο Γκάι Ρίτσι ή ο Κουέντιν Ταραντίνο θα μπορούσαν να συλλάβουν εύστοχα στο φακό τους το ρυθμό ενός βιβλίου που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για πολλά εκτός από ένα: δεν κάνει «κοιλιά» ούτε δευτερόλεπτο!