Πάουλα
Συγκινητικό, έντονα φορτισμένο, σχεδόν απόλυτο στην γραφή και τον λόγο του, φέρνει μπροστά μας την απόγνωση μιας μητέρας που βλέπει την κόρη της να σβήνει μέρα με τη μέρα, να ελπίζει, να μάχεται... να δέχεται το προδιαγεγραμμένο τέλος.
Δεν ξέρω αν η γραφή αυτού του βιβλίου ήταν κάτι που παρηγόρησε την Αλιέντε, την έκανε να ζήσει ξανά στιγμές πλάι στο παιδί της, τη βοήθησε να δεχτεί τον χαμό του, όμως εμένα μου έβγαζε κάτι νωθρό κι αποστασιοποιημένο συνάμα, και ναι, δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά... Σαν η Αλιέντε να περιέγραφε την πορεία προς τον θάνατο, ενός άλλου παιδιού, μυθιστορηματικού, πλασματικού, νεκρού ή ζωντανού κατά βούληση... Παράξενο, αλήθεια...
katerinap3
katerinap3