Η αίθουσα χορού

Έψαχνα κάτι διαφορετικό και με κέρδισε από το εξώφυλλο… Το οπισθόφυλλο, απλά με επιβεβαίωσε… Γιατί ο έρωτας δε θέλει πολλά. Μόνο λίγο χώρο και θα βρει το δρόμο του. Ακόμα κι όταν είναι έγκλειστος στους τοίχους ενός άσυλου ανιάτων, σε μελανές εποχές… Υπέροχη η γραφή της Anna Hope. Σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις συνθήκες διαμονής/εγκλεισμού/κράτησης (επιλέξτε εσείς την πιο ορθή λέξη) στο άσυλο Σάρστον, σε ανθρώπους που μάλλον στερούνται αρκετά πράγματα με κυριότερο την ελευθερία, αλλά στους οποίους αξίζουν τα ευγενή αισθήματα της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας, ακόμα και του ανιδιοτελούς έρωτα. Ίσως σε τέτοιες καταστάσεις που η αθωότητα είναι περισσότερη, ανθίζει ακόμη ευκολότερα όποιο αγνό συναίσθημα κρύβει ο άνθρωπος στην ψυχή του. Μια σπαρακτική, ευαίσθητη, συγκινητική ερωτική ιστορία, ποτισμένη με πόνο και ύπουλη βία… Η Χόουπ αναπτύσσει το θέμα και τους χαρακτήρες της με τη φροντίδα ενός ιδιαιτέρους σχολαστικού ψυχαναλυτή, θίγοντας δεξιοτεχνικά και με σεβασμό τις αντιλήψεις της εποχής για την παράνοια, κερδίζοντας και τον πιο σκληρό αναγνώστη… Όταν οι επικίνδυνες σχέσεις μπλέκονται με την κοινωνική κριτική και το μυστήριο! Παρακολουθούμε την μάχη καλού-κακού για το αν οι ασθενείς είναι παράφρονες ή φυσιολογικοί άνθρωποι, που η κοινωνία έχει παραγκωνίσει γιατί δε συμπεριφέρονται με τον τρόπο που εκείνη απαιτεί. Ένα κοινωνικό και ιστορικό μυθιστόρημα σε ένα μαγευτικό σκηνικό… Ευτυχώς, η ψυχική ανάταση και η “συμμόρφωση” επιτυγχάνονται με απλά πράγματα, όπως η μουσική, ο έρωτας, ο χορός σε μια αίθουσα χορού… Ένα βιβλίο για το πώς η κοινωνία περιθωριοποιεί τα πιο ελευθέρα στοιχεία της, για την αυταρχική στάση της εξουσίας απέναντι σε όποιον προσπαθεί να αντισταθεί και να σηκώσει κεφάλι. Μια ανάγλυφη εικόνα διανοητικά και ψυχικά υγιών ανθρώπων σε εγκλεισμό. Ο αναγνώστης μεταφέρεται μέσα στο άσυλο, στην πνιγηρή υγρασία, στην κλεισούρα, στην κτηνώδη πραγματικότητα εντός των τειχών… Τζον και Έλλα Η Αίθουσα χορού Ο μελαγχολικός Ιρλανδός και η τελευταία υστερική;/βίαιη;/πνευματικά ασταθής; (δική σας επιλογή) εισαγωγή του ασύλου. Εκπροσωπούν την ελευθερία της σκέψης και το αγωνιστικό πνεύμα απέναντι στο απολυταρχικό σύστημα της εξουσίας του ασύλου. Παίρνουν δύναμη ο ένας από τον άλλο, ονειρεύονται, δε διστάζουν να συνεχίσουν να υπομένουν την στέρηση ελευθερίας τους, ο ένας εξαιτίας του άλλου. Ήταν ελεύθερη. Τούτη η σκέψη την πλημμύρισε. Αν το έσκαγε τώρα, θα κατάφερνε να απομακρυνθεί αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι. Αν το έσκαγε τώρα, δεν θα ήταν υποχρεωμένη να επιστρέψει ξανά εκεί μέσα. Έπειτα σκέφτηκε τον Τζον που την περίμενε. Άραγε θα ερχόταν μαζί της; Θα το έσκαγε μαζί της; Χαρακτήρες αριστοτεχνικά δομημένοι και μια πλοκή κλιμακωτά γλυκόπικρη. Γεύεσαι στενάχωρες καταστάσεις με μικρές δόσεις ελπίδας. Η Αίθουσα χορού Τελικά, σε τόσο μικρές και κλειστές κοινωνίες, αυτός που σε τρελαίνει είναι ο εαυτός σου ή η κατάσταση που επικρατεί εκεί; Τι σημαίνει να θεωρείσαι “τρελός” σ’ έναν σκληρό κόσμο; Μια εξερεύνηση των ορίων και των αντοχών της ανθρώπινης ύπαρξης… Το σκληρό και άκαμπτο προσωπικό σε πλήρη αντίθεση με την αγνότητα και την ελευθερία της ψυχής των εγκλείστων. Οι ανορθόδοξες ιατρικές κι επιστημονικές μέθοδοι, με μόνο στόχο την υπόταξη και την ταπείνωση των ασθενών, μέσα σε καθεστώτα συνεχόμενου φόβου και αποχαύνωσης. Όταν το ελεύθερο πνεύμα φυλακίζεται, όταν η ελεύθερη βούληση καταστρατηγείται, όταν η προσωπικότητα ισοπεδώνεται, ένα αντισυμβατικό βιβλίο ταράζει τα νερά και τις σκέψεις…. Ένα βιβλίο- κραυγή αγανάκτησης ενάντια στους άγραφους νόμους της κοινωνίας και σε εκείνους που τους επιβάλλουν. Μάζεψε τα αναλόγια σιγοτραγουδώντας και έσβησε τα κεριά. Καθώς ετοιμαζόταν να φυσήξει το τελευταίο κερί, κοντοστάθηκε είδε στο τζάμι το είδωλό του και παρατήρησε ότι το πρόσωπό του έδειχνε αλλιώτικο στο φως των κεριών. Τα μάγουλά του έμοιαζαν πιο βαθουλωμένα, τα μάτια του πιο έντονα, φωτισμένα, θαρρείς, από μια εσωτερική φλόγα. Λαμπρά. Η φλόγα ήταν καλοδεχούμενη. Η φλόγα θα τον μεταμόρφωνε. Θα τον ατσάλωνε. Το μέλλον ανοιγόταν μπροστά του. Ακόμα κι εκεί. Ακόμα κι εκεί, σ’ εκείνο το μοναχικό καράβι των ψυχών που παράδερνε στο σταχτοπράσινο πέλαγος του χερσότοπου, ακόμα κι εκεί, το μέλλον θα έβρισκε τον δρόμο του. Όταν τα εγκλήματα των αρχών είναι μεγαλύτερα από τις πράξεις των εγκλείστων… Η τυραννία αντέχει να της αντιταχθείς; Σε κάποια σημεία η ιστορία κυλάει αργά, αλλά έτσι δεν κυλάει και ο χρόνος όταν η μόνη σου προσμονή είναι η Παρασκευή και ο χορός; Επίσης γινόμαστε συνένοχοι των πιθανοτήτων της φιλίας και της αγάπης σε κάθε “θαμμένο” και σκοτεινό μέρος. Τι πιο αισιόδοξο; Μαθαίνουμε για το κίνημα του ευγονισμού, την επιθυμία τον επιστημόνων να βελτιώσουν τις κληρονομικές ιδιότητες του ανθρώπινου πληθυσμού και τη στείρωση! των «απροσάρμοστων». Εξάλλου, τα ανθρώπινα δικαιώματα κατακτήθηκαν με επιτεύγματα των διαμαρτυρόμενων!

Ο πραγματικός έρωτας δεν περιορίζεται ακόμη και αν ανάμεσα στους ερωτευμένους μεσολαβούν κάγκελα. Μια υπέροχη ιστορία γεμάτη πάθος και χορό για να χορέψετε κι εσείς στην αίθουσα χορού με τους κεντρικούς ήρωες.

Μία εξερεύνηση των ορίων και των αντοχών της ανθρώπινης ύπαρξης. Γραμμένο με χάρη και διορατικότητα.