Ο θησαυρός της Δαμασκού

Ο Θησαυρός της Δαμασκού. Είναι ένα βιβλίο που μου πήρε κάμποσο καιρό να ολοκληρώσω και διάβαζα σπαστά όποτε είχα τον χρόνο και την όρεξη. Αυτό επειδή εγώ είμαι αναγνώστης που διαβάζει αργά, αποσπασματικά και δεν ξεχνάει τίποτε ποτέ. Εσείς δεν χρειάζεται και δεν έχετε λόγο να είστε σαν εμένα. Θα έλεγα ότι είναι αρκετά πιθανό να τελειώσετε και σε μια μέρα (άντε δυο) αν έχετε τον χρόνο γιατί πραγματικά είναι ικανό να κρατήσει την προσοχή σου. Γενικά, προσπαθώ να μην δίνω σπόιλερς οπότε θα μιλήσω έχοντας στο μυαλό μου ότι γνωρίζετε τουλάχιστον το οπισθόφυλλο: Το σέτινγκ είναι αρκετά ιδιαίτερο και όχι τόσο συνηθισμένο για τα δεδομένα του δικού μας χώρου τολμώ να πω. Οι άξονες πέρα απ’ το μαγικό (και επειδή έχει μαγεία και επειδή είναι μαγευτικό) ταξίδι είναι αυτοί της θρησκείας, της διαφορετικότητας και των ορίων που βάζουν ή όχι στους ανθρώπους. Μου αρέσει το πώς το βιβλίο χειρίζεται τις θεματικές του και επίσης μου αρέσει η κάστα των χαρακτήρων και οι μεταξύ τους διαδράσεις. Ειδικά χαίρομαι για την ύπαρξη του Σπανού, γιατί δεν βλέπεις συχνά να παρουσιάζεται σωστά ένας χαρακτήρας των δικών του χαρακτηριστικών σε βιβλίο. Ο Αστέριος είναι καλός τύπος, τον συμπαθώ. Η Ααζίν θα μπορούσε να γίνει και καλή μου φίλη, την πάω πολύ. Ειδικά το lore που κρύβεται πίσω της. Είναι εύκολο να νοιαστείς για όλους τους χαρακτήρες και όλοι τους έχουν arcs να ολοκληρώσουν στα επόμενα βιβλία. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που οργανικά πλαισιώνουν το έργο, όπως αυτό της ιστορίας της εποχής και της κουλτούρας, στοιχεία που εξερευνούνται λογικά και ταιριαστά στο πλαίσιο της πλοκής, όπως αυτό των διαφορετικών θρησκειών και αντιλήψεων, και στοιχεία που είναι πολύ σημαντικά μα και down to earth, όπως τα ζητήματα της μαγείας. Μου αρέσουν πολύ κόσμοι που η μαγεία είναι έτσι πιο «ρεαλιστική» με μια έννοια. Υπάρχει και ένα ρομαντικό στοιχείο που… Χμ. Μετά από πόσα κεφάλαια ή βιβλία λέμε ότι οι χαρακτήρες έχουν σοβαρή σχέση; Ας το αποφασίσουμε αυτό και θα πω μόλις τελειώσει η τριλογία πώς μου φάνηκε το ρομάντζο εδώ. Γενικά, αναπτύσσεται σταδιακά επειδή υπάρχει λόγος. Και αυτό είναι μια χαρά (Αλλά έλα τώρα όλοι το ξέραμε απ’ την αρχή, είναι λίγο η φάση just kiss already). Το πιο δυνατό χαρτί της συγγραφέως θεωρώ ότι είναι το σέτινγκ, η ιστορική περίοδος και όσα έρχονται πακέτο. Ωστόσο, δεν θα ήθελα να φανεί ότι απλά καβαλάει μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία (που πολλοί δεν γνωρίζουν κιόλας καλά, άρα δεν μπορούν να φέρουν αντίρρηση) και δεν κάνει ουσιαστική δουλειά. Όχι, η Δανάη έχει όντως και φαντασία και γνώσεις και το πώς συνδυάζονται δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί εκτός κι αν διαβάσεις το βιβλίο. Πάντως, γίνεται με επιτυχία. Θα τολμούσα να πω ότι είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα με φανταστικά στοιχεία ή ένα μυθιστόρημα φαντασίας βασισμένο στην ιστορία; Αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση που δεν έχω ξεδιαλύνει. Θα έλεγα ότι είναι ένα αρκετά καλό βιβλίο όμως και να το διαβάσετε. Αν είχα να κάνω τρεις ευχές σε ένα τζίνι θα ήταν οι εξής: (ΙΣΩΣ ΜΙΚΡΑ ΣΠΟΙΛΕΡ) Κάποιες σκηνές, να είχαν παρουσιαστεί με λιγότερη λεπτολογία, ειδικά πηγαίνοντας προς την κορύφωση. Ορισμένα διαλογικά κομμάτια θα μπορούσαν να είναι με λιγότερες επαναλήψεις επίσης. Δεν θα έλεγα πως υπάρχουν σημεία που αγγίζουν τα όρια του filler και θα μπορούσαν να λείπουν, μα σε πολύ εξειδικευμένο επίπεδο λίγο tweaking ήθελε. Η κορύφωση, να ήταν λίγο πιο δυνατή. Ήταν ένα cliffghanger που με άφησε να πω καγχάζοντας «ω έλα τώρα». Θα ήθελα ή να με είχε εκνευρίσει περισσότερο ή λιγότερο. Πάντως βρήκα το τέλος λιγάκι χλιαρό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ανυπομονώ για τη συνέχεια. Να έρθει γρήγορα η συνέχεια και να φέρει περισσότερους, εξίσου ενδιαφέροντες και διαφορετικούς χαρακτήρες. Ίσως ένα αντίπαλο δέος που δεν περιμένουμε. Αυτό δεν είναι παραπονάκι όπως τα άλλα δύο, αλλά ανυπομονώ μπορώ να πω. Γενικά, δεν βρίσκω κάτι το κακό στον τρόπο γραφής της Δανάης και αυτά που ανέφερα είναι προσωπικές μου προτιμήσεις. Θα περίμενα το επόμενο να είναι στο ίδιο μέγεθος και με τον ίδιο βηματισμό κιόλας, γιατί νομίζω η φόρμουλα δουλεύει καλά για την ιστορία της. Επίσης ας εξομολογηθώ κάτι ακόμη. Όταν διαβάζω ένα καλό βιβλίο, μετά θέλω να ασχολούμαι με αυτό και να το μοιράζομαι με άλλους. Είναι λίγες φορές που θα διαβάσω ένα καλό βιβλίο που θα με κάνει να πω ότι εμπνεύστηκα για να κάνω κάτι στα δικά μου βιβλία. Αλλά να, ζηλεύω λίγο τα ανατολίτικα τώρα και αν δεν αποκτήσω κάπου ένα τζίνι σε ιστορία μου κάποτε, θα κατηγορώ τη Δανάη που με τράβηξε σε αυτή την κουλτούρα.

Μαγευτικό,όπως και η Ανατολή,ένα βιβλίο που σε καλεί να περιπλανηθείς στον ιστορικό χρόνο και χώρο!

Ο Θησαυρός της Δαμασκού είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο που παντρεύει ιδανικά φαντασία & το ανατολίτικο στοιχείο, δίνοντας μια ιστορία που κρατάει το ενδιαφέρον σου ως και την τελευταία σελίδα! Οι χαρακτήρες του είναι όλοι εξαιρετικοί, και πραγματικά νοιάζεσαι γι αυτούς. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Ενδιαφέρουσα υπόθεση βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα/πρόσωπα με στοιχεία φαντασίας που σε τραβάει να το διαβάσεις μέχρι τέλους. Πολύ καλή ροή στην εξέλιξη της ιστορίας με περιγραφική δράση και πολύ ζωντανούς διαλόγους. Χαρακτηρισκό είναι ότι δεν υπάρχει απόλυτα"καλό" και "κακό" και οι χαρακτήρες παρουσιάζονται με πιο ανθρώπινη μορφή.

Αρχικά να πω ένα μεγάλο μπράβο και ένα ευχαριστώ στην Δανάη Ιμπραχήμ που μου έδωσε την ευκαιρία να περπατήσω για πρώτη φορά στη Δαμασκό με μια τόσο πολύχρωμη παρέα! Αγάπησα πραγματικά αυτή την ιστορία και όσο γράφω έχω ακόμα στην αγκαλιά μου το βιβλίο γιατί δεν θέλω να το αφήσω. Δεν είχα καμία επαφή με τα ιστορικά γεγονότα που λάμβαναν χώρα κατά την εξέλιξη της ιστορίας αλλά έπιανα τον εαυτό μου να googlάρει ονομασίες ανθρώπων ή τοποθεσιών, να ψάχνω περισσότερες πληροφορίες και εικόνες ώστε να βυθιστώ ακόμα περισσότερο στον κόσμο του Θησαυρού της Δαμασκού. Μου άρεσαν πάρα πολύ οι περιγραφές των τόπων που χάρη στη Δανάη γνώρισα, του τρόπου ζωής εκείνων των νέων για μένα ανθρώπων, των συνηθειών τους και της κουλτούρας τους. Πραγματικά ένιωθα λες και έβλεπα τις σκηνές μπροστά μου και ζωγραφιζόταν σιγά-σιγά ένας πίνακας αυτού του εξωτικού τόπου. Δεν ήξερα τι να περιμένω από το βιβλίο ή από την ιστορία και μου έκανε μεγάλη έκπληξη το πόσο γρήγορα με συνεπήρε. Παρά τον όγκο του δεν ένιωσα να κουράζομαι στιγμή (εκτός από μερικές μόνο σελίδες όπου ο διάλογος ήταν λίγο περισσότερος από ότι εγώ προτιμώ) και όσο λιγόστευαν οι σελίδες τόσο αγχωνόμουν για το τέλος. Έχω την καλή τύχη να γνωρίζω τη Δανάη οπότε θα της τα ψάλω από κοντά για το cliffhanger που μου σπάραξε την καρδιά. (Πότε βγαίνει η συνέχεια είπαμε; Θέλω να μάθω τι θα γίνει με τους χαρακτήρες που με έκανες να αγαπήσω!) Το στοιχείο του fantasy στο βιβλίο είναι η μαγεία και παρουσιάζεται αργά αλλά ταιριαστά. Όσο γνωρίζεις τους χαρακτήρες και εξελίσσεται η πλοκή, τόσο καταλαβαίνεις το είδος της μαγείας που ισχύει στον κόσμο του Θησαυρού της Δαμασκού και ασκείται από διαφορετικούς χαρακτήρες και με διαφορετικό τρόπο. Αναρωτιέμαι τι μας επιφυλάσσει το μέλλον… Κάτι ακόμα που μου άρεσε το slow burn στο ρομαντικό στοιχείο. Δεν ήταν κυρίαρχο, δυνατό και ξαφνικό, μα είχε ακριβώς τον ρυθμό που αποζητούσα και ταίριαζε στην ιστορία και την πλοκή. Δεν ήταν μια ιστορία αγάπης μα μια τρομερή περιπέτεια και ένας αγώνας των χαρακτήρων μα να μάθουν τους εαυτούς τους και τους γύρω τους, να ανταλλάξουν απόψεις και να προφέρουν δυνατά σκέψεις που δεν ήταν εύκολα να φύγουν από τα χείλη τους. Ο αρνητισμός και η κάθετη σκέψη ενός χαρακτήρα έκανε τους γύρω του να σιωπούν ή να αντιμιλούν, να ντρέπονται και να μπαίνουν σε σκέψεις και ήταν ο λόγος που τον συμπάθησα εξ αρχής. Ήταν ειλικρινής και δεν ήθελε να κρυφτεί πίσω από ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις μα θα δείτε πως η δική του εξέλιξη είναι από τις ομορφότερες. Ο Θησαυρός της Δαμασκού ήταν ένα από τα ωραιότερα βιβλία του 2019. Ανυπομονώ να μπω ξανά μέσα σε αυτόν τον εντυπωσιακό, εξωτικό και μαγικό κόσμο, μαζί με τον Αστέριο και τον Σπανό, την Ααζίν και την οικογένειά της (θέλω Ιμπραχήμ, Δανάη, ακούς; Δώσε λίγο παραπάνω δίδυμο στον λαό!) αλλά και τους ανθρώπους που τους περιτριγύριζαν με τους δικούς τους σκοπούς και πόθους, θέτοντας εμπόδια στην περιπέτειά τους αλλά και βοηθώντας τους να προχωρήσουν με τον δικό τους τρόπο. Υ.Σ. Για να καταλάβετε πόσο επηρεάστηκα από αυτή την ιστορία, την γάτα μου την Βιν την φωνάζω Ααβίν αυτές τις μέρες. Υ.Σ. 2: Πόσο τέλειο εξώφυλλο;