Θέλουμε και άλλο Πίτερ
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι για δύο μέρες δεν έκανα τίποτα άλλο εκτός από το να περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα μέσα στο σπίτι με το βιβλίο στο χέρι, διαλέγοντας το επόμενο σημείο που θα καθίσω να διαβάσω μερικά κεφάλαια. Ξενύχτησα λέγοντας ένα ακόμη κεφάλαιο που ΠΟΤΕ δεν ήταν το τελευταίο.
Μετά λοιπόν από αυτές τις χρησιμότατες πληροφορίες, ήρθε η ώρα να περάσω στο βιβλίο. Θα ξεκινήσω με κάτι που με ενοχλεί σαν άνθρωπο: οι άσκοπες μετακινήσεις, οι οποίες όμως δεν μπορούν να λείπουν από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Βέβαια, στο συγκεκριμένο βιβλίο, ακόμη και αυτές δε με τάραξαν όσο περίμενα. Αντίθετα, ευχαριστήθηκα όλες τις φορές που ο αγαπημένος μου Πίτερ πήγαινε πάνω κάτω, γιατί αυτό σήμαινε ότι μπορούσα να διαβάσω περισσότερα για αυτόν. Πραγματικά ήταν love at first sight ο άτιμος. Οι υπόλοιπες αστυνομικές λεπτομέρειες και διαδικασίες δόθηκαν με τρόπο που δε με έκαναν να βαρεθώ. Δεν ήταν επαναλαμβανόμενες και με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα τη δουλειά ενός ντετέκτιβ (για την οποία δεν ήξερα τίποτα. Οι ταινίες μας λένε ψέματα, να ξέρετε). Όσο για τη Λόρεν, μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα. Νευρίαζε (που ομολογουμένως δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο); Νευρίαζα. Στεναχωριόταν; Στεναχωριόμουν και ούτε καθεξής. Παρόλο που δε θέλω με τίποτα τη δουλειά της, θέλω να βολτάρω με τον Πίτερ και να πίνω τσάι ολημερίς.
Η πλοκή ήταν επίσης έξυπνη και γρήγορη. Κάθε λίγες σελίδες υποψιαζόμουν άλλον δολοφόνο, άλλο κίνητρο, άλλη δολοπλοκία που πάντοτε αποδεικνυόταν λανθασμένη. Μέχρι και το τέλος δεν ήξερα ποιος ήταν ο ένοχος (αυτό δεν είναι και το point σε κάθε αστυνομικό μυθιστόρημα; Να είναι μυστηριώδες, απρόβλεπτο, ανατρεπτικό;) Το τέλος του βιβλίου με σκότωσε (ανυπομονώ να βγει το 2ο, πεθαίνω από περιέργεια).
Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε λάτρεις και μη του είδους, αφού η συγγραφέας καταφέρνει να ισορροπήσει αστυνομικό και ρομανς σε σωστές δόσεις, για να τραβήξει (και αιχμαλωτίσει) ακόμη και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.